Het jaar 2014 - Muziek om nooit te vergeten: Week 52

Week 52, de laatste week van mijn Muziekblog. Vanaf januari 2014 heb ik geprobeerd iedere week een muziekverhaaltje te schrijven over iets muzikaals dat mij is bij gebleven en wat eigenlijk niet vergeten mag worden. Vaak waren dit live optredens, maar soms ook gewoon lekkere nummers waaraan ik een mooie herinnering heb zijn voorbij gekomen.

In 2014 ben ik eigenlijk niet veel concerten af gegaan (op twee handen te tellen). Meestal ontbrak het aan tijd maar ook een aantal tegenvallende concerten (Fish en Big Country) waren hier de schuld van. In 2015 ga ik gewoon weer veel nieuwe dingen uitproberen, maar ook oude helden bezoeken waarvan ik dan hoop dat ze niet tegen vallen. Van het afgelopen jaar was the Dynamite Blues Band CD-presentatie in Voorhout wel heel erg vet. En the Greatest hits tour van the Levellers was misschien wel het live-hoogtepunt van 2014. De energie en het plezier waarmee de band stond te spelen was fantastisch. Maar aangezien the Levellers al een hoofdrol hebben gehad in mijn blog wil ik deze keer een (vrij) nieuwe band noemen die mij enorm wist te verrassen in het kleine Bitterzoet in Amsterdam. Ik heb het over het Vlaamse School is Cool.

School is Cool - live show Ancienne Brussel 2014
(klik hier voor de muziek)

Op 15 april speelden zij in Amsterdam en het was Frido die mij als verrassing meenam. Hij was al een tijd lang fan en dit kwam door de vele keren dat het gedraaid was op Studio Brussel. Tevens had hij ze ook al meerdere keren live gezien op diverse festivals maar ook in de kleine zaal van het Patronaat met zo'n 15 bezoekers. Het was een enorm leuke avond in een vrij vol intiem zaaltje. De band was super energiek en lieten zien dat live muziek nog steeds enorm spectaculair kan zijn. Het concert uit de link is van een maand voordat ik ze in Amsterdam zag, dus wel representatief. Nou heb ik een enorme hekel aan mensen met telefoons in de lucht bij live shows (sla het gewoon op in je hoofd en niet op een SD-card, je krijgt hét moment toch niet te pakken), dus daarom zie je helaas van mij (bijna) geen persoonlijke foto's van de optredens waar ik geweest ben.

Een aantal namen die nog niet voorbij zijn gekomen in mijn wekelijkse blog, maar die ik jullie toch niet wil onthouden zijn de volgende (alfabetisch dus niet op waarde, want elk concert heeft zijn eigen speciale waarde).

Marc Almond - Patronaat 1998
Uitsluitend Jacques Brel nummers tijdens een Brel-evenement door heel Haarlem

Barkmarket - Patronaat 1994
Fantastisch optreden met zanger/gitarist Dave Sardy (meer bekend als producer van o.a. Johnny Cash, Band of Horses, Oasis, Monster Magnet, Nine Inch Nails, Slayer, RATM en RHCP) die nadrukkelijk had gevraagd aan de licht-man om maar één vast licht te gebruiken omdat hij niet tegen het geknipper en het constant wisselen van de kleuren kon.

The Darkness - Melkweg 2004
Precies lang genoeg (50 minuten) om te blijven boeien. Heel goed live.

Depeche Mode - Antwerpen 2001
Op de dag dat Amerika besloot om Afghanistan binnen te vallen en de dag een hele andere lading kreeg. Helaas door iets te veel alcoholische versnaperingen in de middag  is de avond niet echt goed bij gebleven.

Echo & the Bunnymen - Newcastle 2009
Prachtige zaal met perfect geluid. Wel een enorm rook-gordijn op het podium waardoor het net zo goed een heel goede Echo & the Bunnymen coverband had kunnen zijn.

Eels - Paradiso 2010
Ik hou van de "mooie liedjes" van Eels en deze avond besloot hij een "rock-show" te geven waardoor het niet werd wat ik ervan verwachtte. Memorabel blijft het wel, net als het voorprogramma: Een buikspreker.

Fleet Foxes - Paradiso 2009
Fleet Foxes is een echte "zit-en-luister-band". Aangezien wij vrij laat binnenkwamen en daardoor op het balkon op de tweede/derde rij stonden werd het vrij tegenvallend, maar ik zou ze dolgraag eens in een theater willen zien.

Franz Ferdinand - Paradiso 2009
Geweldige live band en Frido die de tamboerijn van de toetsenist wist te vangen die vlak daarna nog flink wat geld opbracht tijdens een veiling voor de slachtoffers in Haïti.

Great Lake Swimmers - Patronaat (kleine zaal) 2012
Alleen door de informatie over de band op de website eens gaan kijken en totaal verbluft de zaal aan het eind van de avond verlaten. Prachtig concert van deze Canadezen.

Hothouse Flowers - Vredenburg 1993
Met de nog onbekende Cranberries als voorprogramma. Memorabel moment dat zanger Liam O'Maonlai een nummer op de piano inzet en deze na 10 seconden stopt om de kaars die op zijn piano stond opnieuw aan te steken.

Iron Maiden - Ahoy' 1999
Zoals gewoonlijk in Ahoy' geen goed geluid. Zelfs niet met drie gitaristen. Maar toch legendarisch om deze helden aan het werk te zien. Voorprogramma was Megadeth.

Kensington - Patronaat (kleine zaal) 2012
Lieten toen al zien de kleine zaaltjes ontgroeid te zijn.

Madrugada - Paradiso 2008
De laatste keer dat zij in Nederland waren en een flink aantal kippenvel momenten met de prachtige stem van Sivert Hoyem.

Manic Street Preachers - Vredenburg 1999
We kwamen veel te laat binnen waardoor er slechts een plekje aan de zijkant te vinden was. Hierdoor niet echt een goede beleving gekregen, maar muzikaal stond het als een huis.

Metallica - Groenoordhallen 1988 en 1990
Twee keer een fantastische show gezien met de toen nog nieuwe bassist Jason Newsted aan boord.

Van Morrison - Carré 2002
Wat een enorm saaie man die op een gegeven moment zelfs met zijn rug naar het publiek ging staan om "zijn" band te instrueren wat ze moesten doen. Tegenvaller.

Mumford & Sons - HMH 2010
Het enige goede concert in de HMH wat ik ooit gezien heb. Al moet ik ook wel zo eerlijk zijn dat het in een andere zaal nóg veel indrukwekkender zou zijn geweest en zij al eerder in dit blog zouden zijn genoemd.

Pink Floyd - De Kuip 1994
Een enorm visueel spektakel met neerstortende vliegtuigen, opblaasvarkens en een enorme glitterbol die uit de grond kwam zetten. Maar ook verrassend geluid waarbij je voor aanvang bijna een half uur lang een tractor rondjes hoorde rijden door het stadion. Mooi om mee te maken.

Puta Madre Brothers - Patronaat Café 2011
Drie mannen met gitaren en alle drie een bass-drum. Prachtige memorabele avond in het Patronaat Café.

Queens of the Stone Age - Paradiso 2007
Een afgeladen Paradiso met een snoeihard (volume) spelende band. Ik heb me enorm vermaakt maar toch niet zo overdonderend als ik gehoopt had.

Richie Sambora - Paradiso 1998
Paradiso was voor 80% gevuld met dames, maar ik heb enorm genoten van dhr. Sambora die laat zien dat hij met eigen band veel beter is dan in Bon Jovi.

Ramses Shaffy - Nieuwe La Mar 1997
Enorm dankbaar dat ik deze legende nog live heb mogen zien. In een prachtige zaal, maar na elke drie nummers moest hij weer even zitten in een speciaal geprepareerde stoel op het podium waarna de achtergrondzangeressen een nummer voor hun rekening namen. Daarna kon hij weer drie nummers zingen. Maar wat een enorme held.

Toy Dolls - Paradiso 1999
Wat een vrolijke avond moest worden werd enorm verpest door een groep skinheads die besloot om een aantal punkers voor het podium af te tuigen. Het werd daardoor een enorme teleurstelling en zorgde ervoor dat ik nooit meer naar de Toy Dolls durfde.

U2 - De Kuip 1987 Joshua Tree tour
Veel te groot uiteraard, maar toch onvergetelijk, mede door voorprogramma In Tua Nua.

White Lies - Melkweg 2009
Net één album uit en daarom precies 50 minuten durend concert. Maar wat een fantastische show en live stond het muzikaal als een huis. Helaas té veel gehyped waardoor het daarna niet beter werd met deze band.


Voor 2015 zijn de eerste kaarten al in huis. Het eerste uitje staat gepland op 23 februari. Dan ga ik weer iets nieuws proberen. Ik heb namelijk nog nooit iets muzikaals gehoord van Bear's Dan, maar ben afgegaan op verhalen waardoor ik me weer eens compleet laat verrassen. Daarna ga ik op 7 maart naar de schouwburg in Hoofddorp voor Frank Boeijen die mij in het theater muzikaal altijd enorm weet te raken. En op donderdag 16 april liggen er al kaarten klaar voor Calexico in Paradiso (zie mijn blog van week 37 voor een eerder Calexico verhaal). In ieder geval zou ik tegen iedereen willen zeggen #supportlivebands. Zoals je in mijn blog hebt kunnen lezen is elk concert speciaal en er is nou eenmaal niks mooiers dan muziek live gespeeld zien/horen worden.

Iedereen enorm bedankt voor het lezen van mijn wekelijkse verhaaltjes. Ik hoop dat ik jullie er een plezier mee heb gedaan. Er ligt nog een plan klaar om de blogs in zeer kleine oplage uit te brengen in ouderwetse boekvorm (eventueel met USB-stick met de muziek erbij maar ik weet niet hoe dat rechten-technisch in elkaar steekt). Mocht je interesse hebben in een boek-versie dan kun je altijd even een berichtje sturen en zal ik je op de hoogte houden over de ontwikkelingen.

Shane MacGowan & the Popes - Muziek om nooit te vergeten: Week 51

Het idee is om de link hieronder aan te klikken (deze opent in een nieuw venster) en dan terwijl de muziek speelt onderstaand verhaal te lezen. Dan neem je het allebei tegelijk in je op.

Shane MacGowan & the Popes -Lonesome highway
(klik hier voor de muziek)

Een man die ik gelukkig ook live heb gezien is Shane MacGowan. Nu staat hij niet bekend om zijn enorme enthousiasme bij live optredens, maar het is en het blijft gewoon een legende en daarom hoort hij op mijn lijstje.

Shane werd op eerste kerstdag 1957 geboren in Kent, Engeland uit Ierse ouders. Op jonge leeftijd keerden zijn ouders nog wel terug naar Tipperary, Ierland maar vanaf zijn zesde jaar keerden zij toch weer terug naar het zuiden van Engeland waar hij vooral opgroeide in Brighton en Londen. Op school koos hij al snel de literaire kant en hij kreeg hier een studiebeurs voor waarna hij op het Westminster College belandde. Helaas werd hij in het tweede jaar van dit college gestuurd omdat hij werd betrapt op het in het bezit hebben van drugs.

In 1976 ging hij naar een concert van the Clash. Hier was ook een fotograaf van een krant aanwezig en die maakte een foto van een hevig bloedende Shane MacGowan die in het oor gebeten was door een andere fan. De headline was "Cannabalism at Clash gig" en zo zette hij zijn eerste stappen in de media. Hij werd zo ook bekend onder de bijnaam Shane O'Hooligan. Vlak daarna sloot hij zich aan bij Shanne Bradley om zijn eerste punkband te beginnen: "The nipple erectors" en later ingekort tot "the Nips". Hiermee werden vier singles uitgebracht en een live album, maar de echte doorbraak bleef uit. In 1980, vlak voor het uiteenvallen van de band, was er nog wel een bandledenwisseling waarin drummer Jon Moss (later Culture Club) en gitarist James Fearnley zich aansloten.

In 1982 besloot Shane om zijn eigen band te formeren. Het werd Pogue Mahone (oftewel Iers voor "Kiss my ass"). Het moest een punkband worden maar dan wel met traditioneel Ierse instrumenten als o.a. tin whistle, mandoline en accordeon. Shane had Peter "Spider" Stacy ontmoet bij een Ramones show en zij raakten aan de praat. Hij werd de eerste die gevraagd werd voor de nieuwe band en Spirder Stacy nam zijn oude bandmaatje Jem Finer (banjo) mee. Verder riep MacGowan de hulp nog in van James Fearnley (die gitarist was in the Nips) als accordeonspeler en de eerste line-up was een feit. Op 4 oktober 1982 speelde de band haar eerste live show in "The Pindar of Wakefield", Kings Cross (leuk feitje in maart 2011 was ik in dezelfde club met alleen een andere naam ("Mondo Water Rats") voor een optreden van Detroit Social Club).

Daarna ging het snel met de populariteit van de band. Er kwamen een drummer en bassiste aan boord en al snel werd overal in Londen gespeeld. Een eerste single kwam uit ("Dark streets of London") en de aandacht werd getrokken door het label Stiff waar de band het eerste album uitbracht "Red roses for me" maar wel met de bandnaam ingekort tot the Pogues in verband met eventuele problemen om gedraaid te worden op BBC Scotland (waar ook deels Gaelic gesproken wordt). Grote landelijke bekendheid volgde na een optreden voor TV programma the Tube waar bij het nummer "Waxie's dargle" Spider Stacy zich regelmatig overgoot met bier. Op het tweede album "Rum, sodomy and the lash" koos de band voor nog meer eigen materiaal en hierop kwamen de tekstschrijvers kwaliteiten van Shane bovendrijven. Na de release van de single "The Irish rover" samen met the Dubliners werd het Stiff label (omdat een overname door Island records mislukte) failliet verklaard. Terwijl het juist the Pogues waren die het label nog overeind hielden.

Hierdoor bracht the Pogues het derde album "If I should fall from grace with God" op het eigen label Pogue Mahone uit. De distrubutie werd verzorgd door Warner en het werd het best verkochte album van de band. Mede door het duet met Kirsty MacColl "Fairytale of New York" wat op dit album te vinden is. Maar de problemen met Shane werden groter en groter. Steeds vaker kwam hij gewoon niet opdagen bij optredens en hij besloot ook om gewoon niet te gaan touren ter promotie van het "Hell's ditch" album. De overige bandleden besloten om hem te ontslaan en Clash zanger Joe Strummer nam tijdelijk zijn plek in. Toen hij in 1992 ook werd ontslagen nam Spider Stacy de plek van zanger over en brachten ze nog het album "Waiting for Herb" uit.

Shane MacGowan vormde een nieuwe band en dit werd Shane MacGowan & the Popes. Om zijn motief waarom hij uit de band was gezet kracht bij te zetten werd gelijk "Paddy public enemy number one" uitgebracht. Een "rebelsong" en dat was iets waar de rest van de Pogues-bandleden juist vanaf wilden. Verder in zijn band twee crew leden van the Pogues die Shane gevolgd hadden. Paul "Mad dog" McGuinness (gitaar) en Tom McManamon (banjo) verder aangevuld met andere bekenden van de bandleden (waaronder ex-Exploited drummer Danny Heatly). Onder de bandnaam  Shane MacGowan & the Popes kwamen twee officiele albums uit "The snake" (1994) en "The crock of gold" (1997). Ondertussen gebeurde er veel. Producer en geluidsman Dave Jordan (was eerder ook al geluidsman van the Pogues) overleed in 1995 aan een overdosis tijdens een tour van de band in Frankrijk terwijl een jaar later road manager Charlie MacLennan (die Shane ook gevolgd had vanuit the Pogues) overleed aan een hartaanval ten gevolge van overmatig drugsgebruik.

Na 2001 volgden regelmatig reunie optredens van Shane met the Pogues en in 2005 stopte hij definitief met the Popes (die doorgingen onder de bandnaam alleen). In 2010 startte hij zelfs weer een nieuwe band met de naam "The Shane gang" (met In Tua Nua bassist Jack Dublin en drummer Paul Byrne) maar dit lijkt meer een "hobby-project" met af en toe een optreden, want een album is er nooit uitgekomen.

Rond de periode van het overlijden van de twee crew-leden zag ik Shane MacGowan & the Popes live en met Shane maak je altijd wat mee. De eerste keer op 4 maart 1995 in Paradiso stond ik boven op het balkon. Ik weet nog dat er voor zijn microfoon standaard een enorme ventilator stond die recht in zijn gezicht stond te blazen (later kwam ik erachter dat hij dit altijd heeft). Ook zag ik 4 halve liter glazen met water bij zijn microfoon in de buurt staan en bij elk nummer ging er een halve liter doorheen. Tot na 4 nummers de voorraad leeg was en er een roadie opkwam om bij te vullen...met twee flessen witte wijn. Het was dus geen water...

De tweede keer was 11 mei 1997, ook in Paradiso. Op die avond bleek Shane niet aanwezig te zijn in Paradiso. Het voorprogramma was Pigmeat en aangezien ze Shane wel aan het zoeken waren werd gevraagd of Pigmeat door wilde spelen om het publiek te vermaken. Het werd het langste voorprogramma ooit en na ruim 1,5 uur werd er omgeroepen dat Shane gevonden was, maar dat hij nog even moest opknappen. De zaal liep al voor een deel leeg omdat mensen hun trein moesten halen en als ik het niet mis heb betrad de band om 23.30 uur het podium. Aan het eind van de reguliere set liepen de bandleden van het podium af, door de kier van het gordijn naar de kleedkamers. Shane zwaaide nog naar het publiek, draaide zich om en was ineens de band kwijt. Hij stond onbeweeglijk op het podium alsof hij zojuist de grootste goocheltruc ooit had gezien. Er moest een roadie komen om hem bij zijn arm te pakken en de kier in het gordijn open te doen zodat hij ook de kleedkamer kon opzoeken.

Op 18 april 2002 zag ik ze nog een keer in de Melkweg. En wat ook voor de andere twee concerten geldt is dat er wel al die keren een puike show werd neergezet. Iedereen weet zich nog Pinkpop 1995 te herinneren waar Shane té dronken was om ook maar iets te zingen en hij voor eigen bestwil van het podium werd gehaald. Maar dit was alle keren dat ik ze zag niet het geval. Nu is Shane sowieso lastig te verstaan, maar hij hield zich alle keren goed en stelde nooit teleur. Hij wordt vaak als zielig en triest afgeschilderd, maar ik kan het daar niet mee eens zijn. Dit is Shane zoals hij is en hoewel de meeste mensen hem al meerdere malen dood verklaard hebben zeg ik: "Leve Shane MacGowan en bedankt voor alle mooie muziek".

Links:
Official website: http://shanemacgowan.com/
Shane MacGowan & the Popes feat. Johnny Depp - "That woman's got me drinking" Top of the Pops: https://www.youtube.com/watch?v=xdauEuiU5fo
Nick Cave feat. Shane MacGowan - Wonderful world: https://www.youtube.com/watch?v=OtsXjHk2ZsI
Cover van Johnny Logan's "What's another year": https://www.youtube.com/watch?v=GSCEZ-F8-HI
"Aisling" live bij Jools Holland: https://www.youtube.com/watch?v=f4JWCOcHJQE

Editors - Muziek om nooit te vergeten: Week 50

Het idee is om de link aan te klikken waarna de muziek opent in een nieuw venster. Dan kun je tegelijkertijd het verhaal eronder lezen om zo allebei tegelijk in je op te nemen.

Editors -Fall
(klik hier voor de muziek)

Een band die vanaf het eerste moment mijn aandacht trok (en daarna maar liefst 3x live gezien heb) was Editors. Als je als band jaren '80 new-wave speelt maar dan in een modern jasje kan dat (in mijn geval) ook niet missen natuurlijk. Toch hebben ze nog wel wat wijzigingen ondergaan voordat het uiteindelijk Editors werd, want onder de namen Pilot, the Pride en Snowfield werden de eerste stappen gezet door Tom Smith (zang/gitaar/piano), Chris Urbanowicz (gitaar/synth) en Russell Leetch (bas/achtergrond zang/synth) en in mindere mate Edward Lay (drums) die er pas bij is vanaf de Snowfield periode. Hij werkte in die tijd samen met Chris in een schoenenwinkel waarna hij gevraagd werd toen de oorspronkelijke drummer de band verliet.

Tijdens die Snowfield periode maakte de band een demo van het nummer "Bullets" en dit werd opgepikt door verschillende labels. Hierdoor kwamen er maarliefst 30 vertegenwoordigers van diverse maatschappijen kijken bij een live show in Birmingham in 2004. Het was het indie label Kitchenware records uit Newcastle dat de strijd om de handtekening uiteindelijk won en daar zou de band het eerste materiaal officieel uitbrengen.

Het werd eerst geprobeerd met een limited 1000 persingen van het bewuste nummer "Bullets". Deze kwam op 25 januari 2005 uit en was dezelfde dag al gelijk helemaal uitverkocht. Deze werd gevolgd in april door de tweede single "Munich" en dit bezorgde de band gelijk een top 25 hit. Aangezien het hierdoor allemaal een beetje te groot werd voor Kitchenware records werd een distributie deal gesloten met Sony, zodat het debuutalbum "The back room" grote ondersteuning kon krijgen en er hierdoor in de eerste week al meer dan 17.500 exemplaren over de toonbank gingen.

Het tweede album "An end has a start" volgde eind juni 2007 en kwam direct binnen op nummer 1 in de Britse album charts. Als voorloper voor de release zag ik Editors op 6 juni voor een try-out in de Melkweg. Hier toonde de band een geweldige live act te zijn met Tom Smith die de aandacht wel moest trekken want bassist Russell is niet buiten een vak van 1 m² bij zijn versterker vandaan te krijgen en gitarist Chris Urbanowicz is erg in zichzelf gekeerd en druk met zijn pedalenbak. Maar Tom doet dit met verve en klom zelfs bovenop zijn piano om het publiek te vermaken. Muzikaal gezien stond alles als een huis. Drummer en bassist zijn retestrak en de hypnotiserende gitaar van Chris zweeft er heerlijk overheen. Erg indrukwekkend. Vlak na de release stond de band gelijk op alle grote festivals (Glastonbury, Lowlands, Pukkelpop) waarmee de grote doorbraak een feit was. In oktober van hetzelfde jaar (dus slechts 4 maanden na het Melkweg concert) zag ik ze weer, maar deze keer in Paradiso (met het toen nog onbekende maar wel al indrukwekkende Boxer Rebellion in het voorprogramma). Nu was het album inmiddels uit, wat zorgde voor een bomvolle zaal. Opnieuw stelde Editors niet teleur en werd er een fantastisch optreden neergezet wat vooral muzikaal van hoogstaand niveau was. Dit was nog niet het eind van de tour, want die liep het hele jaar 2008 ook nog door en nu konden ze dezelfde festivals aandoen, maar nu als headliner. In de UK stonden ze zelfs in een 12.000 koppig tellende Birmingham Arena.

Het derde album "In this light and on this evening" volgde in oktober 2009. Toen gemeld werd dat Mark "Flood" Ellis het album zou produceren (o.a. U2, the Killers, Depeche Mode, Erasure) werd al snel duidelijk dat ze voor een wat meer elektronisch geluid zouden gaan kiezen. Dit leverde veel kritiek op van de "oude" fans, maar zorgde toch ook weer voor een nieuwe aanwas getuige de release van de single "Papillon" wat een eerste plek in België betekende en ook gelijk de eerste nummer 1 van de band buiten het eigen land. Ook na de release van deze plaat zag ik ze op 8 november 2009 in de Melkweg. Eerlijk gezegd de minste van de drie keer, bij mij ook mede veroorzaakt door het meer elektronische geluid. Maar desondanks toch opnieuw zeer de moeite waard.

Vanaf half 2011 dook Editors opnieuw de studio in met "Flood" voor de vierde plaat. Toch kwamen ze snel met een statement dat het minder elektronisch zou worden. Dit hele verhaal kwam in een ander daglicht toen in februari 2012 het bericht naar buiten kwam dat gitarist Chris Urbanowicz de band had verlaten door muzikale meningsverschillen. Hij werd vervangen door maarliefst twee personen (een gitarist en een toetsenist/gitarist) wat wel de unieke kwaliteit van Chris weergeeft. Door deze wisseling duurde het allemaal wat langer en ging de band ook regelmatig live spelen om Justin Lockey en Elliott Williams snel te laten wennen. Het album "The weight of your love" volgde uiteindelijk in de zomer van 2013 met als voorloper de single "A ton of love". Het bleek inderdaad een meer rock album dan de voorloper. Zou het dan toch Chris geweest zijn die meer de elektronische kant op wilde?

De band speelde daarna in de enorm grote Ziggodome wat ik aan me voorbij liet gaan. Want ik hou het liefst de herinnering aan die eerste keer in de Melkweg hoog. En net als mijn eerste Pearl Jam ervaring weet ik zeker: Mooier dan die keer zal het toch nooit meer worden...

Links:
official website: http://www.editorsofficial.com/
"Fall" live in Paradiso 2006: https://www.youtube.com/watch?v=c8V9b0-rIGI
"Camera" live Melkweg 2009: https://www.youtube.com/watch?v=i-d8BRIMpnM
Full live show Haldern 2008: https://www.youtube.com/watch?v=CQrL9JOYqRY

Nick Cave & the Bad Seeds - Muziek om nooit te vergeten: Week 49

Het idee is om de link aan te klikken welke opent in een nieuw venster. Daarna kun je tegelijkertijd het verhaal eronder lezen om zo beide in je op te nemen.

Nick Cave & the Bad Seeds -The curse of Millhaven
(klik hier voor de muziek)

Een man die nog hoog op mijn verlanglijst stond om eens live te zien was mister Nick Cave. Groot was mijn plezier dan ook toen ik begin 2013 las dat hij Nederland aan zou doen, maar de teleurstelling was weer daar toen ik vernam dat het de Heineken Music Hall werd. Toch was mijn nieuwsgierigheid groter dan mijn teleurstelling, dus ik besloot toch maar om kaarten aan te schaffen.

Nick Cave werd op 22 september 1957 geboren in Victoria, Australie. Op zijn negende werd hij lid van het plaatselijke kerkkoor. Maar een echt brave jongen was het niet. Toen hij 19 jaar oud was kreeg hij te horen dat zijn vader was overleden bij een auto ongeluk. Vreemd genoeg kreeg hij dit te horen toen zijn moeder hem op kwam halen uit de politiecel waar hij net vastzat voor een inbraak. Hij volgde reguliere scholen maar het ging allemaal niet echt naar behoren. Uiteindelijk belandde hij op de kunstacademie waar hij ook voor het eerst in aanraking kwam met heroine. Hij volgde de richting schilderen, maar na ruim een jaar stopte hij om zich toe te leggen op de muziek.

Zijn eerste band vormde hij al wel op school. Dit was de band die na zijn schooltijd aan de weg zou timmeren onder de naam the Birthday Party. Nadat zij groot waren geworden als post-punk band in thuisland Australie, besloten ze te verkassen naar Londen. In 1984 viel het doek voor de band omdat de twee leiders Nick Cave en gitarist Rowland S. Howard niet meer samen konden werken, mede door het grote drugsgebruik.

Hierna richtte hij Nick Cave & the Bad Seeds op met daarin het Birthday Party bandlid Mick Harvey (die begon als drummer, maar zo'n beetje alle instrumenten kan bespelen). Verder werd de band aangevuld met vrij onbekende mensen, alleen Blixa Bargeld (Einsturzende Neubauten) had een vrij bekende naam. In eerste instantie was de band bedoeld als een backing band voor een solo-project van Cave. Maar uiteindelijk werd het toch een vaste band. De eerste naam waar voor gekozen werd was Nick Cave & the Cavemen, maar ook dit werd later aangepast (verwijzend naar "Bad Seeds", een EP van the Birthday Party). Na een korte terugkeer naar Australie keerde de band terug naar Londen om vervolgens te verkassen naar Berlijn. Naast Cave en Harvey wijzigde de samenstelling van de band vrij regelmatig.

De band bracht bijna jaarlijks albums uit. Op het vijfde album uit 1988 ("Tender prey") staat het later door Johnny Cash gecoverde nummer "The mercy seat". Een prachtig maar ook hypnotiserend nummer over een man die op de elektrische stoel zit om geexecuteerd te worden. In de tekst wordt ook Cave's kennis van het oude- en nieuwe testament duidelijk (uit zijn verleden als kerkkoor zanger) met diverse verwijzingen. Het succes dat de band kreeg werd groter en groter. Maar ook het drugsgebruik van Nick Cave. In 1989 verhuisde hij daarom naar Sao Paolo, Brazilie om een grondige afkickkuur te volgen. Ook ging hij zich wat meer toeleggen op duistere piano-ballads, wat steeds meer naar voren zou komen in zijn toekomstiger werk.

In 1996 kwam de CD "Murder ballads" uit. Een verzameling met de meest lugubere teksten die je maar kunt bedenken op muziek gezet. Ik weet niet hoeveel mensen er precies vermoord worden op dit hele album, maar ze zijn niet op twee handen te tellen. Van dit album komt ook het nummer uit de link en het is zeer de moeite waard om hem na afloop van dit stuk nog eens helemaal te luisteren en tegelijk de tekst mee te lezen. Een prachtig maar ook afschuwelijk verhaal. Maar als je het woord "terrier" tekstueel kan laten rijmen op "buried her" dan ben je gewoon een geniaal songschrijver... En als je denkt dat dit nummer gruwelijk is, probeer dan nog even "O'Malley's bar" met de lyrics in onderstaande link. Daar vallen nog meer slachtoffers. Het werd het best verkopende album van Cave tot nu toe. Natuurlijk ook mede door het succesnummer "Where the wild roses grow", een duet met Kylie Minogue.

Op 17 november 2013 kwam hij dan dus naar Amsterdam. Dit alles als promotie van het nieuwe (15e) album "Push the sky away". In 2009 had Mick Harvey de band verlaten en dit was de eerste CD zonder hem. Maar sinds 1997 was er al een andere multi-instrumentalist toegetreden tot de band. Warren Ellis speelt ook bijna alles en was ook nog eens een enorme blikvanger door zijn uiterlijk. De plaat werd opgenomen in een kasteel in Frankrijk en laat weer horen waar Cave en de band goed in zijn: Duistere en sferische muziek, niet echt om voor op een feestje de mensen op de dansvloer te krijgen maar lekker voor languit op de bank met kaarsjes en een goede whisky.

De avond in Amsterdam werd toch mooi. Ik ging er samen met twee muziekvrienden Frido en Kevin naar toe. We zochten een goed plekje op de tribune, want ik vind het ook echt muziek om bij te zitten en niet dat er constant mensen tegen je aan hangen, achter je hardop schreeuwend vragen of zijn buurman nog wat wil drinken, of dat er precies een basketball team voor je gaat staan. Hierdoor zaten we dus ook niet vooraan, maar toch prima genoeg om het goed mee te beleven. Maar als er dan tijdens een rustig en prachtig gevoelig stuk in het nummer "Push the sky away" drie stoere beveiligingsmensen over de tribune heen denderen en brullen dat je "NIET OP DE TRAPPEN MAG ZITTEN, EN MOET DOORLOPEN" dan heb je volgens mij niet helemaal goed begrepen waar je aan het werk bent. Wat een stelletje mafkezen zeg. Verder zag ik Warren Ellis regelmatig met grote stokken lopen en dat hij zich hiermee flink uitleefde op een enorme xylofoon. Helaas was hier niks van te horen in de zaal wat maar weer aangeeft dat deze bierhal totaal niet geschikt is om muziek in te maken. Toch was er genoeg moois dat voorbij kwam wat de avond niet helemaal verpestte waardoor hij toch mij altijd bij zou blijven. Maar wat zou het toch ideaal zijn als je deze man met band eens zou mogen zien in bijvoorbeeld het Congresgebouw in den Haag....

Links:
Official website: http://nickcave.com/
"O'Malley's bar" met lyrics: https://www.youtube.com/watch?v=pfLHHBUco04
"Jubilee Street" live in Amsterdam 2013: https://www.youtube.com/watch?v=mYwSnekUpwI
"The mercy seat" live op Glastonbury 2009: https://www.youtube.com/watch?v=mxk5o8DCK6g
"Stagger Lee" live op Glastonbury 2013: https://www.youtube.com/watch?v=EjIfrhSQ8Pk
BBC 4 Sessions 2008 (1 uur lang live): https://www.youtube.com/watch?v=kMOFXv8PQ2Y