My Morning Jacket - Muziek om nooit te vergeten: Week 17

Het idee is om eerst de link aan te klikken waarna een you-tube fragment opent in een nieuw venster. Keer daarna terug naar het blog en lees en luister tegelijk. Hierdoor neem je alles tegelijk in je op.

My Morning Jacket - Mahgeetah
(klik hier voor de muziek)

Dezelfde persoon (Okkie) die mij attent maakte op Sigur Rós (zoals in een eerder blog vermeld) is

ook verantwoordelijk voor mijn kennismaking met My Morning Jacket. Want het in het vorige blog genoemde doorgeven van muziek is uiteraard ook wederzijds van toepassing. Door enthousiaste

mensen met een goed verhaal word ik ook aangestoken.
In de tijd dat ik mijn CD-winkel nog had reed ik zo'n beetje elke maand op de terugweg langs Okkie. Hij had een aantal cd's die hij graag wilde luisteren. Dus ik met een stuk of tien cd's onder mijn arm naar hem toe. En de maand daarna als ik een nieuwe lading ging brengen kreeg ik er twee mee terug die niet bevielen en de andere acht kocht hij. Uiteraard wissel je ook luister-ervaringen uit en we kenden elkaars muziek smaak. Zo vroeg in het najaar van 2002 Okkie mij om met hem mee te gaan naar de kleine bovenzaal van Paradiso waar één van zijn favoriete bands My Morning Jacket speelde. Dus ik ging volledig blind van vertrouwen met hem mee.

My Morning Jacket is de band rondom zanger/gitarist Jim James. De thuislocatie is Louisville Kentucky waar de band in 1998 werd opgericht. Het debuutalbum "The Tennessee fire" werd uitgebracht in 1999. Precies in de stijl waar de band goed in is. Veelal een muur van geluid (en daarmee bedoel ik geen metal, maar meer alternatieve country waarin elke seconde is volgeduwd met geluid) met daaroverheen de kenmerkende galmende stem van Jim James. Grootste voorbeeld en voor mij beste nummer van dit debuut is "Nashville to Kentucky". In 2001 volgde het tweede album "At dawn" opnieuw erg lekker, maar ik wil eigenlijk doorgaan naar het derde album "It still moves" uit 2003.

Dit is namelijk het album waar voor mij alles op zijn plaats valt. De band is inmiddels stabiel, de zang van Jim James is in perfecte kwaliteit en de balans tussen de muren van geluid uit het eerste album en de iets meer toegankelijke richting die de band op zou gaan is hier perfect. Het was ook gelijk hun debuut op een groot platenlabel. De eerste track is het nummer dat je nu hoort: "Mahgeetah". Een fantastische opener. Ander hoogtepunt van het album is voor mij persoonlijk "Steam engine". Een lekker lang nummer dat heerlijk opgebouwd wordt tot een doorstuwende machine.


Na dit album volgde het eigenlijk teleurstellende "Z" en gelijk daarna een live DVD en CD "Okonokos" waarop de band laat zien een echt goede live band te zijn. Op de albums daarna haalde eerlijk gezegd de band nooit meer het niveau van "It still moves" en de albums daarvoor. Het leek wel of de band probeerde zo toegankelijk mogelijk te worden om een grote doorbraak te forceren. Of dit de wens/eis was van de platenmaatschappij of dat Jim James en zijn kornuiten hier zelf voor gekozen hebben blijft de vraag.

Gelukkig blijven er ook nog hobby-projecten. In 2009 dook ineens Jim James op samen met Matthew Ward en twee leden van de band Bright Eyes in de band Monsters of Folk. Zij maakten samen een album waarop ik gelukkig weer iets herkende van de hongerige en ambitieuze Jim James. Een prachtig album, wel meer folk gericht dan My Morning Jacket, maar wel puur en energiek. In 2013 volgde er nog een niet onaardig solo-debuut van Jim James. Maar het is te hopen dat hij ooit met My Morning Jacket terug keert naar de genialiteit uit de begin jaren.

Even terug naar die avond op 8 november 2002. De bovenzaal van Paradiso was lekker vol. De band kwam op en stond echt te rocken als een beest. Het geluid was perfect van volume. Niet zo hard dat het pijn deed aan je oren, maar wel zo hard dat je broekspijpen heen en weer gaan op de maat van de bas. Diezelfde bas bromt lekker door in je buik. Kortom geen ontkomen aan. Jim James staat als een ware God op het podium. Wat een klasbak. En als ze dan nog eens afsluiten met het nummer "Black Sabbath" dan weet je dat het goed en speciaal is. Een aantal keren daarna heb ik My Morning Jacket ook nog live gezien (Melkweg en de grote zaal van Paradiso). Live hebben ze me gelukkig nog nooit teleurgesteld. Maar zoals die avond in 2002 zal het nooit meer worden. Dit staat mij toch nog bij als één van de meest intense concerten die ik ooit beleefd heb...

Links:
Official website: http://www.mymorningjacket.com/
Volledige Okonokos live DVD: http://www.youtube.com/watch?v=oX12rRp56Qg
Monsters of Folk (hobbyproject) website: http://monstersoffolk.com/

Levellers - Muziek om nooit te vergeten: Week 16

Het idee is om eerst onderstaande You Tube link aan te klikken waarna de muziek gaat spelen in een ander venster. Dan kun je tegelijkertijd het verhaal lezen waardoor je alles in je op kunt nemen.

Levellers - One way
(klik hier voor de muziek)

Morgen (zaterdag 19 april) is het weer Record Store Day. Dus daarom tijd om weer eens terug te

kijken op mijn mooie periode als CD-winkel eigenaar. In een eerder blog heb ik al verteld over het goed verkopende Sigur Rós, maar als ik terug denk aan mijn CD-ID periode komt ook altijd deze band terug. Eigenlijk is dit hetzelfde verhaal als "Fisherman's blues". Dit verhaal betreft niet alleen het nummer "One way". Op het gehele album staat geen enkel slecht nummer.

Eerst gaan we terug naar 10 december 1990. Paradiso Amsterdam. Mijn grote helden van New Model Army spelen daar. In het voorprogramma staat een nieuwe band uit Brighton die net hun debuutalbum "A weapon called the word" uit hebben. Vaak zijn voorprogramma's niet echt de moeite waard, maar hier was dit compleet anders. Het was een vrolijke, drukke en kleurige boel op het podium. En vooral de viool die prominent aanwezig was, zorgde voor mij voor een compleet nieuw en verrassend effect. Eigenlijk was het een ideale combinatie. Punk-rock met Folk invloeden die het geheel toegankelijk maakte. De teksten hadden veelal een politieke lading (als punkers) maar toch werd het nooit overdreven doordat het Folk gevoel altijd zorgde voor een vrolijke uitstraling. Ik besloot om the Levellers in het vervolg in de gaten te houden...

Zo kwam 1991 het tweede album uit "Levelling the land". Ik was helemaal om. Wat een fantastisch album. Uiteraard werd hij vaak gedraaid in mijn CD-winkel en de reacties waren allemaal positief. Het album werd een regelrechte topper in de CD-ID historie. In Engeland brak de band door met dit album en dit resulteerde in een optreden op Glastonbury. In Nederland wilde het echter nog niet echt lukken maar dat was ook wel weer lekker want zo kon je de band zien schitteren in kleinere zaaltjes als het (oude) Patronaat in Haarlem die ze aandeden voor de "Levelling the Land" tour. Het werd een avond om nooit te vergeten. Die avond waren er ook veel Katwijkers (waar mijn CD-winkel was) aanwezig.

In de jaren daarna volgden vele albums en de band kreeg meer bekendheid. Maar echt grote zalen zijn het nooit geweest in Nederland al speelden ze wel meerdere malen Paradiso vol. Dit kwam ook door een grote schare volgers uit geheel Europa die de band tijdens de tour achterna reisden. Zo is het altijd een kleurrijk gevolg van fans als the Levellers ergens spelen. De band is al 25 jaar actief en dat in een nog zo goed als dezelfde bezetting als in het begin.

In juni 2011 kwam de band opnieuw naar Paradiso. Dit keer om het 20 jarig bestaan van het Levelling the Land album te vieren. Het complete album zou live gespeeld worden. Ik besloot om er weer naar toe te gaan. Mijn winkel was inmiddels al 7 jaar niet meer, dus de verrassing was groot om bij binnenkomst van Paradiso veel bekende gezichten te zien uit mijn CD-ID periode. Dit was fantastisch om te zien dat voor een aantal mensen het moment dat ze met "Levelling the land" in de hand mijn winkel uitliepen toch muziek-bepalend is geweest. Het was een geweldige avond die mij weer even terug bracht naar die mooie tijd.

Trouwens, mochten mensen zeggen dat ze er al vroeg bij waren als Levellers fan is er een goede manier om dit te controleren. Kijk op de achterkant van de "Levelling the land" cd en kijk of er 10 of 11 tracks op staan. In 1992 werd er namelijk een extra track aan de cd toegevoegd ("Fifteen years") die op de eerste persing niet aanwezig is....

Een ander leuk verhaal is dat ik in 2007 the Levellers zag in het Patronaat. Ook dat werd een leuke

avond. We raakten bijvoorbeeld aan de praat met een man en een vrouw die voor ons stonden. Het bleken twee Engelse mensen die tegenwoordig in Haarlem woonden. Ze vonden het geweldig dat wij alles mee konden zingen. Het bleek dat zij nog nooit van the Levellers gehoord hadden maar toevallig voorbij hetPatronaat liepen en op de gok naar binnen gingen. Ze vonden het geweldig. Na afloop van het optreden doken we aan de overkant nog even de pub "het wapen van Bloemendaal" in. De biertjes vloeiden rijkelijk en het werd knap gezellig. Ineens kwam Mark Chadwick (zanger/gitarist) binnen wandelen. Hij kwam bij ons staan en we raakten aan de praat. Ik vertelde hem dat ik ze nog de eerste keer gezien had als voorprogramma van New Model Army in Paradiso. Het enige wat hij daarop kon zeggen was: "wow.... you're old".

Mensen, morgen is het Record Store Day. Heel belangrijk natuurlijk, maar uiteraard niet alleen morgen. Zoals je hierboven kunt lezen is muziek altijd belangrijk. Muziek is een gevoel. Ben je boos, verdrietig of blij. Je hebt altijd wel een bepaald nummer of cd erbij die dit gevoel versterkt of je weer kan opvrolijken. Iedereen heeft herinneringen bij bepaalde nummers die je terug brengen naar een mooi moment uit het verleden. Zo heb ik dat bij the Levellers. Ik denk altijd weer even terug naar die mooie tijd als CD-winkel eigenaar in Katwijk....


Links:
Official website: http://www.levellers.co.uk/
Truth is video (om te laten zien dat ze het nog niet verleerd zijn een geweldig nieuw nummer uit 2012): https://www.youtube.com/watch?v=AmlYo9iCr20
Beautiful days (het "eigen" festival van the Levellers): http://www.beautifuldays.org/

Pink Floyd - Muziek om nooit te vergeten: Week 15

Het idee is om eerst de link aan te klikken met het muziekfragment (dit opent in een nieuw venster) en daarna het blog te lezen. Zodat je de muziek in je op kunt nemen.

Pink Floyd - See Emily play
(klik hier voor de muziek)

Over Pink Floyd valt heel veel te vertellen. Maar aangezien ik voor het nummer "See Emily play" heb gekozen wil ik het uitsluitend over de Syd Barrett periode hebben.

Het nummer werd opgenomen op 23 mei 1967. Pink Floyd bestond in die tijd uit: Syd Barrett (gitaar/zang), Richard Wright (keyboards/achtergrond zang), Roger Waters (bas/achtergrond zang) en Nick Mason (drums). De band had nog geen album uit, en dit zou de tweede single worden na "Arnold Layne". Syd Barrett speelt slide gitaar op dit nummer en als slide gebruikt hij een plastic lineaal. Het nummer bestond eigenlijk uit een hele lange uitgesponnen versie met achteruit gedraaide tapes, maar deze hebben de edit nooit gehaald. Uiteindelijk was Barrett ook niet blij met de uiteindelijke versie en daarom zou ik graag eens willen horen wat de eigenlijke bedoeling was.

Maar het grote Pink Floyd brein uit die tijd was Syd Barrett. Geboren als Roger Keith Barrett op 6 januari 1946 in Cambridge. In zijn jeugdjaren zat hij samen met Roger Waters op school en ze waren ook goede vrienden. Later tijdens zijn middelbare schooltijd kwam hij David Gilmour tegen. In 1963 hoorde Syd de Rolling Stones en werd hij groot fan. Nadat hij eerst vooral Beatles nummers speelde op feestjes waren het nu de Stones die zijn aandacht trokken. Ook zag hij Bob Dylan live en hierdoor besloot hij om eigen nummers te gaan schrijven.

In 1965 sloot hij zich aan bij de band The Tea Set. Deze naam werd snel gewijzigd in The Pink Floyd Sound waarna de band opnames kon maken via vriend Richard Wright. In deze tijd kwam Syd ook voor het eerst in aanraking met LSD. De band was eerst geïnteresseerd in het spelen van Amerikaanse R&B covers, maar door de ideeën van Syd veranderde dit snel in geïmproviseerde jazz. Rond die tijd ontstond er ook een nieuwe club in London die vooral op zoek was naar psychedelische muziek. En hier werd Pink Floyd de huis band. Hier maakten ze naam en al snel traden ze ook buiten London op. Ook werd er een nummer gebruikt voor een film (een 16 minuten durende versie van "Instellar overdrive").

De band sloot een deal met EMI en van de opnametijd werden eerst de singles opgenomen. De eerste single "Arnold Layne" haalde de 20e plaats. Al was het wel geboycot door de BBC omdat het over een man ging die dameskleding van de waslijnen steelt. Tijdens de opnames van het debuutalbum "The piper at the gates of dawn" kwam "See Emily play" uit die de 6e plaats wist te halen. Voor de opnames van dit album zat Pink Floyd in de Abbey Road studio's no.3. Tegelijk met the Beatles die in studio no.2 aan het opnemen waren. Het album uitbrengen bleek een perfecte timing, want deze haalde ook een 6e plek.

Na het uitbrengen van dit album werd Syd's positie in de band onhoudbaar. Bij live optredens speelde hij vaak maar één akkoord voor de hele avond, of soms zelfs helemaal niet. Er is ook een opname bekend waarin hij tijdens het spelen van één akkoord langzaam zijn gitaar aan het ontstemmen is. Dit allemaal ten gevolge van een enorm gebruik van psychedelische drugs en met name LSD. Uiteindelijk besloot de band om David Gilmour (Syd's oude schoolmaatje) te vragen als vervanger.

Barrett verdween van het toneel. Hij bracht nog wel wat solo materiaal uit, maar dit waren albums met slechts een handvol geniale songs. David Gilmour en Roger Waters werden nog wel gevraagd voor het produceren van veel van zijn muziek. En op het tweede solo album speelde Richard Wright nog wat keyboards mee. Maar daarna werd het stil.

Het ging niet goed met hem en in 1978 ging hij terug naar Cambridge om bij zijn moeder te wonen. De leden van Pink Floyd zorgden wel goed voor zijn royalties die hij netjes ontving van live- en verzamel albums. Hij leefde als een kluizenaar, deed aan schilderen en tuinieren en zijn enige contact met de buitenwereld was zijn zus. Ondanks verwoede pogingen van journalisten en fans om contact met hem te zoeken bleef hij onbereikbaar. Hij leed aan een ernstige vorm van diabetes wat mede oorzaak was van zijn sterven in 2006. De doodsoorzaak was alvleesklier kanker.

Meest legendarisch verhaal is toch wel uit 1975. Pink Floyd was in de studio het album "Wish you were here" aan het opnemen in de Abbey Road studio's. Tijdens de opnames van "Shine on you crazy diamond" (wat over Syd gaat) liep hij onaangekondigd de studio in. Hij had een flink overgewicht en had zich kaalgeschoren en zelfs zijn wenkbrauwen afgeschoren. Zijn ex-bandleden herkenden hem niet eens. Deze kennismaking kwam later terug in de film "the Wall" waarin Bob Geldof de hoofdrol speelt en ook tijdens de film zich kaal scheert en zich ontdoet van zijn wenkbrauwen.

Ik heb ook nog een leuke persoonlijke herinnering aan het nummer "See Emily play". Het zal zo'n beetje 1999 geweest zijn. In jongerencentrum de Schuit in Katwijk aan Zee speelde Ross Curry met zijn band live. De zaal was zeker niet vol en een vervelende jongen in het publiek met iets te veel drank op brulde steeds tussen de nummers door dat hij een "covertje" wilde. Dit tot grote irritatie van de rest van de bezoekers en ook Ross Curry. Uiteindelijk sloot hij het optreden af met "je wilde toch een covertje, nou hier is je covertje" en hij speelde een geweldige "See Emily play". Helaas niet tot tevredenheid van de dronken bezoeker die na afloop klaagde "maar deze ken ik helemaal niet...

Terug naar Syd Barrett. Wat betreft zijn geestelijke gesteldheid doen er veel verhalen de ronde. Van schizofreen tot Azperger en van autisme tot bipolaire stoornis. Zijn zus geeft aan dat dit allemaal niet waar is. Ze geeft wel toe dat hij egoïstisch was en vooral op zichzelf, maar dat er nooit bewezen is dat hij geestelijk ziek was. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen, maar één ding is wel bewezen: Hij was ooit een geniaal liedjes-schrijver...

Links:
Syd Barrett Official: http://www.sydbarrett.com/
Astronomy domine (live) met Syd Barrett: https://www.youtube.com/watch?v=CX4ntG1Ks9s
Syd Barrett documentaire (1 uur): https://www.youtube.com/watch?v=Hyz-mbctnpw

The Waterboys - Muziek om nooit te vergeten: Week 14

Het idee is om eerst de link aan te klikken waardoor je de muziek te horen krijgt. Daarna kun je het blog lezen waardoor je de muziek beter in je op neemt.

the Waterboys - Fisherman's blues (full album)
(klik hier voor de muziek)

Deze keer niet één nummer maar een compleet album. Ik kan namelijk echt niet kiezen. Dit is echt absoluut met grote voorsprong het beste album ooit gemaakt. In deze you-tube versie staat hij in random volgorde, maar als het goed is staan alle nummers van het 1988 album erbij.

In 1985 hadden the Waterboys het album "This is the sea" uitgebracht. Hierop staat het nummer "The whole of the moon" waarmee de band door wist te breken. Eigenlijk bestond de band destijds uit een vaste kern van drie bandleden aangevuld met sessie-muzikanten. Die drie waren Mike Scott, Karl Wallinger en Anthony Thistlethwaite waarvan de eerste twee allebei kapitein op hetzelfde schip waren. Dit kon uiteraard niet goed gaan. Wallinger stapte eruit en richtte zijn eigen band World Party op terwijl Mike Scott the Waterboys aanhield. (Wallinger scoorde met World Party hits als "Ship of fools" en "Way down now". Maar het meest in het oog springende werk van hem is toch wel "She's the one" wat, met gemengde gevoelens voor Karl Wallinger, een wereldhit werd in de uitvoering van Robbie Williams).

Deze stap zorgde voor Mike Scott en zijn Waterboys ook voor een muzikale koerswijziging. Met "This is the sea" was de band nog New Wave georienteerd, maar nu koos Mike Scott voor een afslag naar de traditionele Folk. Op "The pan within" van "This is the sea" speelde Steve Wickham viool. En juist hij zou de nieuwe rechterhand worden van Mike Scott. Die fiddle zorgde o.a voor de inspiratie om te kiezen voor het nieuwe folk geluid. Maar ook een trip die Mike samen met Steve maakte naar Dublin. Dit betekende zoveel voor hem dat hij zelfs besloot om te verhuizen naar Ierland. Hij streek neer in Galway in een huis met een studio genaamd: "Spiddal house". Naast sessies in de Windmill studio's in Dublin waren er ook regelmatig sessies in zijn "Spiddal house". Tussen 1986 en 1988 (waarin het album uitkwam) werden er meer dan 100 nummers opgenomen.

Uiteindelijk kwam het album uit met daarop "slechts" 13 nummers. Stuk voor stuk nummers waar het plezier vanaf straalde. Het kende ook veel verwijzingen naar mensen in de omgeving. Zo is Jimmy Hickey uit "Jimmy Hickey waltz" iemand uit de productie crew en is "Dunford's fancy" opgedragen aan Steve Dunford, de broer van producer John Dunford. "Has anybody here seen Hank?" is uiteraard een ode aan Hank Williams. De man die volgens Mike Scott zijn manier van luisteren naar muziek volledig veranderde. Ook is dit het eerste album waar Mike Scott voor het eerst een gedicht gebruikt ("Stolen child") van de Ierse dichter William Butler Yeats. Verder bevat het een cover van Van Morrison ("Sweet thing") en helemaal op het einde nog een outtro in de vorm van Woody Guthrie's "This land is your land".

Gelukkig bleven de andere opnames uit de sessies niet op de plank liggen. Eerst was er in 2001 het album "Too close to heaven" met daarop outtakes dat werd uitgebracht. Maar het allermooiste was toch wel wat in oktober 2013 volgde. Een 7-cd box met daarop 121 tracks uit de verschillende sessies. Je hoort voor en aan het eind van de nummers nog grappige gesprekjes, er zijn first recordings waarin je Mike Scott de akkoorden hoort roepen door de microfoon naar de overige bandleden en enkele covers zoals oa. "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club band" van the Beatles, "I'm so lonesome I could cry" van Hank Williams en Dylan's "I'll be your baby tonight". Meestal zijn outtakes nummers die best vergeten mogen worden en terecht dat ze het album niet halen, maar in dit geval zou het eeuwig zonde zijn als je tracks als "Meet me at the station" en "The prettiest girl in church" nooit zou horen. Deze twee zijn voor mij echt de beste nummers uit alle sessies en ik kan niet begrijpen dat die het originele album niet gehaald hebben...

Na dit geniale album volgde in 1990 "Room to roam". Deze is qua stijl doorgetrokken van zijn voorganger en ook een fantastisch album. Deze werd helemaal opgenomen in Mike's Spiddal house". Maar gezien de stap die gemaakt werd met "Fisherman's blues", de onuitputtende sessies en het hoorbare plezier heb ik voor deze gekozen.

Live heb ik the Waterboys (maar ook Mike Scott solo) meerdere keren gezien. Nu zijn Mike Scott en zijn medemuzikanten altijd een feest om live te zien (ze hebben mij nog nooit teleurgesteld). Maar het meest memorabele voor mij blijft 8 oktober 2004 in de Meervaart in Amsterdam. Een klein intiem theater met een fantastisch geluid. In 2000 was een nieuwe toetsenist bij de band aangeschoven. Het betrof de geniale Richard Naiff. Een klassiek geschoolde toetsenist die zijn stempel op de avond drukte. Hij was die avond net als Mike Scott en Steve Wickham in topvorm waardoor alles op z'n plek viel. Mocht de band ooit nog eens in Nederland komen kan ik je alleen maar zeggen: Ga dat zien!
(Ik heb in de links hieronder een live concert uit 2007 gepost van waanzinnig goede kwaliteit. Ik kan er niks aan doen maar kippenvel over mijn hele lichaam toen ik deze aan klikte...)

Links:
the Waterboys officiele website: http://www.mikescottwaterboys.com/
Must see! Live concert Haldern 2007 met de geniale Wickham en Naiff in de band: https://www.youtube.com/watch?v=-yyRivE-Pjg