Lloyd Cole and the Commotions - Muziek om nooit te vergeten: Week 35

Het is de bedoeling om de link met de muziek aan te klikken (deze opent in een nieuw venster) en daarna tegelijkertijd onderstaand verhaal te lezen zodat je het beide in je op kunt nemen.

Lloyd Cole and the Commotions - Four flights up
(klik hier voor de muziek)

Toen ik in 1988 mijn vrouw Lenneke leerde kennen vroeg ik haar uiteraard naar haar favoriete muziek. De eerste artiest die ze opnoemde was Lloyd Cole. Niet echt voor de hand liggend en mede daarom had ze direct mijn aandacht. Natuurlijk kende ik het nummer "Rattlesnakes" en vond dat zeker niet verkeerd. Maar verder had ik mij niet zo in deze man verdiept. Dat werd dus nu eens tijd.

Lloyd Cole groeide op in Derbyshire in Engeland. Zijn vader en moeder waren Golf club Stewards waardoor hij al op jonge leeftijd in aanraking kwam met het spelletje (hierover later meer). Na een jaartje rechten studeren in Londen verkaste hij, na het krijgen van een goede referentie van een vriend, uiteindelijk naar Glasgow om daar filosofie en Engels te studeren. In Glasgow kwam hij ook in contact met een aantal muzikale vrienden die de Commotions zouden worden.

In 1984 resulteerde dit in het debuutalbum "Rattlesnakes". En dit is tot op de dag van vandaag voor mij het beste debuut album ooit. Alle nummers zijn van het begin tot het eind krakers. Naast "Rattlesnakes" werd ook de nummers "Forest fire" en "Perfect skin" op single uitgebracht. Het grootste gedeelte van de nummers werden door Lloyd geschreven en als demo opgenomen in de kelder van de Glasgow Golf Club waar de familie inmiddels woonde. Voor de werkelijke opnames vertrok de band toch naar London waar alles heel gemoedelijk en relaxed werd opgenomen. Bassist Lawrence Donegan zei hier later over: "We kwamen elke dag in de studio, namen wat tracks op en gingen daarna naar Brick Lane voor een curry en een paar pints om daarna terug te keren en nog wat op te nemen. Het album was klaar binnen een maand. Happy days indeed". Gitarist Neil Clark noemde het zelfs "it was like the best job ever at the time". Deze relaxte sfeer vind je volledig terug op dit album. Alles klopt gewoon.

Een jaar later in 1985 kwam de opvolger "Easy pieces". Qua verkoop aantallen een groter succes dan "Rattlenakes" maar qua kwaliteit een stuk minder. Lloyd wijtte dit aan het feit dat ze iets toegankelijkere nummers wilden maken en van een warmer geluid wilden voorzien. Bassist Donegan was iets minder mild en noemt het album gewoon "terrible". Zo erg wil ik het niet maken, maar minder is hij zeker. Het mist gewoon wat frisheid. Weer twee jaar later volgde het laatste album met the Commotions. Het werd "Mainstream". Het eerdere idee om toegankelijkere muziek te maken werd volledig overboord gegooid en de band groeide ook uit elkaar. Toetsenist Blair Cowan was ook al verdwenen toen het album uitkwam (hij ontbreekt ook op de foto's en staat alleen vermeld bij de credits) en bassist Lawrence Donegan gaf ook al aan er mee te willen stoppen om een journalistieke carriere te starten. De band besloot om na een promotionele tour uit elkaar te gaan en Lloyd vertrok naar New York om daar zijn schrijverskwaliteiten uit te breiden door andere samenwerkingen.

Hij zou niet meer terugkeren naar Engeland of Schotland. Hij vond in Amerika zijn liefde waarmee hij in 1989 trouwde en een aantal solo albums volgden. Stuk voor stuk prachtige platen met als hoogtepunten de albums "Don't get weird on me babe" (1991) en "Love story" (1995). In november 1991 zagen Lenneke en ik hem ook in Paradiso. Eindelijk kun je haast wel zeggen. Nu kwam hij niet zo heel vaak naar Nederland, dus we waren blij dat we hem eens live konden aanschouwen. Naast een echte gentleman op het podium bleek hij ook enorm grappig met zijn opmerkingen tussen de nummers door. Ondertussen ging het golfen ook gewoon door. Hij heeft een handicap van 5,3 en een vaste golfpartner die je eigenlijk niet zou verwachten. Hij mag namelijk graag een balletje slaan samen met Alice Cooper. In 1997 kwam hij weer in aanraking met een stel jonge muzikanten en maakte hij wat nummers als Lloyd Cole & the Negatives. Het was geen lange samenwerking en het leek erop dat het scenario voor de toekomst zou worden dat we elke drie of vier jaar een nieuw solo-album met daarop een handvol prachtige nummers, en een aantal opvullertjes zouden kunnen verwachten. Tot hij in 2010 mij weer enorm wist te verrassen.

Er kwam nieuw materiaal met een band. En daarin zaten soms wat bekende namen. Zo keerde Blair Cowan (een oud Commotion en hij had ook al samengewerkt op eerdere solo-albums) terug, maar ook was drummer Fred Maher (ex-Scritti Politti) van de partij. Verder hoorden we Dave Derby op bas (uit the Negatives) en Joan Wasser (Joan as a Policewoman). Maar de twee die ik eruit wil lichten zijn minder bekend maar wel verantwoordelijk voor het "nieuwe geluid". Matt Cullen speelde namelijk gitaar en banjo en Mark Schwaber speelde gitaar en mandoline. Hierdoor kreeg het een wat meer folky geluid. Enorm blij was ik ook dat hij met deze twee mannen als Lloyd Cole Small Ensemble" naar Amsterdam kwam. En dan ook nog eens in het piep-kleine People's Place. We besloten om op tijd aanwezig te zijn en daardoor wisten we twee stoelen op rij 1 te bemachtigen. In een intieme en besloten sfeer hadden we een geweldige avond. Ze speelden uiteraard veel nummers van het nieuwe geweldige frisse album "Broken record", maar ook flink wat oude klassiekers kwamen voorbij.

Lloyd is nog niet klaar. Met nagenoeg dezelfde namen bracht hij in 2013 het album "Standards" uit. Opnieuw verrassend fris. Dit album wordt live gepromoot in Nederland door een solo show in de kleine zaal van het Paard in den Haag (terwijl op dezelfde avond oud Animals zanger Eric Burdon in de grote zaal stond, die zullen het backstage best gezellig gehad hebben). Hij lijkt het weer enorm naar zijn zin te hebben op het toneel. De avond wordt gevuld met twee lange sets en veel humor tussendoor. Een paar weken later zagen we hem op de BBC bij Jools Holland. Volgens Jools een grote schande dat hij sinds 1984 al niet meer in zijn programma was geweest. Hij speelde daar deze keer live met een "full electric" band (Lloyd Cole & the Leopards) en tevens kwam hij met het nieuws om hier ook mee te gaan touren. Helaas is hij hiermee nog niet in Nederland geweest en komt hij in november weer volledig solo naar Amsterdam. Want wat zou ik hem graag eens met een volledige band live willen zien....

Terugkomend op mijn eerste date met Lenneke: Ze vertelde mij dat zij het album "Rattlesnakes" op cassettebandje had. Brrrr... Dat kon echt niet. Dus tijdens ons tweede afspraakje had ik een kadootje voor haar. De CD van "Rattlesnakes". Ze had dan weliswaar nog geen CD-speler, maar mocht die er ooit komen, dan had ze in ieder geval alvast haar favoriete CD om te draaien. Inmiddels 26 jaar later zijn we uiteraard ook in het bezit van de vinyl editie en zelfs een schilderij aan de wand met de hoes van dit prachtige album. Want dit album is (voor ons beide inmiddels) toch wel heel speciaal....

Links:
Official website: http://www.lloydcole.com/weblog/
Live met electric band bij Jools Holland 2013: https://www.youtube.com/watch?v=HcDUDm4nNm8
Rattlesnakes met the Leopards in 2014: https://www.youtube.com/watch?v=Em3dia7zQuQ
Met the Small Ensemble live 2011: https://www.youtube.com/watch?v=803cHdWiCh8
People's Place Amsterdam live met the Small Ensemble: https://www.youtube.com/watch?v=5-tO5e3WJO4

Marillion - Muziek om nooit te vergeten: Week 34

Het is de bedoeling om de link onder de artiest en titel aan te klikken. Dan opent een nieuw venster met een you-tube filmpje. Luister naar deze muziek en lees tegelijk onderstaand verhaal om beide in je op te nemen.

Marillion - Grendel
(klik hier voor de muziek)

Mijn vorige blog ging al over blues waarbij ik aangaf dat ik normaal gesproken geen overdreven blues liefhebber ben. Nu gaat het over een symfonische rockband terwijl ik ook verder geen liefhebber ben van veel meer andere bands uit dit genre. Maarja, zo werkt het met muziek. Iets grijpt je, je krijgt kippenvel en dan weet je dit vind ik goed. En of het dan klassieke muziek is of death-metal, en dus blues of symfonische rock, dat maakt niks uit. Kippenvel is gewoon goed.

Zo kwam ik in 1985 in aanraking met de band Marillion. Dit kwam door hun album "Misplaced childhood". Hierop stond ook de hit "Kayleigh", maar dit album trok eerder mijn aandacht door de prachtige kleurige hoes en omdat hij tussen het nog maar hele kleine rijtje met cd's stond in de plaatselijke platenwinkel. Nu had ik al vroeg een cd-speler en veel keus was er nog niet, dus gaf ik dit album een luisterbeurt. Het bleek een schot in de roos. Wat een prachtig album. Ik ging mij verder in de band verdiepen en kwam erachter dat dit inmiddels al het derde studio album was, dus ik op zoek naar eerder materiaal.


De band werd geformeerd in 1979, maar kreeg echt vorm in 1981 na flink wat bandwisselingen. Geinspireerd door Genesis (in de Peter Gabriel tijd), Rush, Yes en Pink Floyd, maakten ze lange psychedelisch georienteerde muziek. Niet echt radio vriendelijk maar toch kregen ze BBC radio aandacht met een optreden in de Friday Rock Show waarin ze drie nummers live mochten spelen. Dit trok weer de aandacht van EMI, waar ze een contract mee afsloten. Het eerste uitgebrachte werk werd een 12 inch van de single "Market Square Heroes" met op de B-kant het ruim 17 minuten durende werk "Grendel".

Het eerste album kwam in 1983 en kreeg de titel "Script for a Jester's tear" mee. Dit album had slechts 6 tracks, maar deze varieren van ruim 5 minuten tot ruim 8 minuten per nummer. Het is een vrij duister album. In 1984 kwam het tweede album uit met de titel "Fugazi". Hierop deze keer 7 tracks, maar opnieuw enkele lang uitgesponnen nummers. Deze twee albums zorgden voor mijn grote liefde voor deze band en met name zanger Fish die verantwoordelijk is voor de fantastische teksten. Waar ik al aangestoken werd door "Misplaced childhood" bleek dat deze twee albums zo geniaal in elkaar zitten, dat je als je eenmaal begint met luisteren niet meer los komt.

Na het commerciele succes van het eerder genoemde "Misplaced childhood" bleek dat het toch niet allemaal goed zat binnen de band. De teksten op het derde album lieten al zien dat Fish (en de overige bandleden) niet vies waren van drugs, maar vooral van alcohol. Deze worsteling kwam helemaal tot uiting in het zware vierde album "Clutching at straws". Zoals de titel al doet vermoeden (en dit nog verder uitgesproken wordt in de titelsong) probeerde de band met deze laatste strohalm de boel bij elkaar te houden. Een uitgebreide wereldtour volgde, maar in de zomer van 1988 kwam het bericht dat Fish de band had verlaten. Gelukkig had ik ze een paar maanden daarvoor (november 1987) in de sterkste bezetting nog gezien in Ahoy' Rotterdam. Later heeft Fish toegegeven dat hij deze beslissing had genomen omdat hij het intensieve touren niet aan kon en hij bang was dat hij op een dag levenloos aangetroffen zou worden als een overleden alcoholist na een overdosis.

Hij werd opgevolgd door Steve Hogarth. Technisch een betere zanger, maar toch ben ik hierna afgehaakt. Ik miste de diepgaande teksten van Fish welke met een enorme overtuiging, al dan niet perfect gezongen werden. Ik volgde wel de solo-carriere van Fish, maar ook deze zou nooit het niveau halen van het oude Marillion werk. Ik heb nog een aantal live show's van Fish bezocht. Steevast hoogtepunt waren eigenlijk de oude Marillion songs die hij uit de kast haalde en deze waren soms door gebruik van twee gitaristen wel eens indrukwekkender dan het origineel. Alleen "Grendel" werd nooit live gespeeld. Het was onder de (oud) Marillion fans toch echt een cult-klassieker geworden en er werd regelmatig om geschreeuwd. Maar helaas.

Tot drummer van de eerste single en het eerste album Mick Pointer, die inmiddels de drumkruk bezette in de door hemzelf opgerichte band Arena, aankondigde dat hij tijdens zijn nieuwe tour het nummer live zou gaan spelen. Zo deden zij ook Tivoli in Utrecht aan en ik besloot om dit te gaan meemaken. Tivoli was flink afgeladen en bijna twee uur lang werden er nummers van de band Arena gespeeld die ik nog nooit had gehoord. Nu is dat bij eenvoudig in het gehoor liggende nummers meestal niet zo'n probleem, maar de symfonische rock van Arena is andere koek, het was echt doorbijten geblazen. Na twee toegiften leek het erop dat het niet meer zou gebeuren. Tot drummer Mick Pointer alleen opkwam met een gitarist en ze samen het intro speelden van Grendel. De zaal werd gek en het kippenvel sprong hoog op mijn armen. De rest van de band kwam er ook bij en Mick kroop weer achter zijn drumstel. De zanger wist Fish aardig te benaderen en een kleine 20 minuten later stond ik nog steeds als aan de grond genageld. Wat fantastisch om mee te maken dat dit nummer live ten gehore werd gebracht.

Zowel Fish als Marillion zijn nog steeds actief en hebben beide een grote groep fans in Nederland waardoor ze nog regelmatig Nederland aandoen. De strijdbijl is inmiddels ook begraven, maar een echte reunie met Fish zal er waarschijnlijk nooit inzitten. Nou zou dat ook wel een beetje vreemd zijn, want zanger Steve Hogarth zit er inmiddels drie keer zo lang in als Fish ooit in de band heeft gezeten. Op 3 oktober staat Fish met zijn eigen band in de Boerderij in Zoetermeer. Het is alweer veel te lang geleden dat ik deze (toch wel) held live heb gezien, dus de kaarten liggen al klaar....

Links:
Fish official website: http://fish-thecompany.com/
Marillion official website: http://www.marillion.com/
Fish live Night of the Jester (2002): https://www.youtube.com/watch?v=1_cqtZFK6Z8
Arena's versie van "Grendel": https://www.youtube.com/watch?v=7fNGxL0ZX7Q

Rory Gallagher - Muziek om nooit te vergeten: Week 33

Het is de bedoeling om de link die onder de artiest/titel staat aan te klikken (opent in een nieuw venster) en daarna gelijktijdig het verhaal te lezen. Dan kun je de muziek en de informatie in je opnemen.

Rory Gallagher feat. the Dubliners - Barley and grape rag
(klik hier voor de muziek)

Deze week wil ik het hebben over de helaas veel te vroeg overleden Ierse blues legende Rory Gallagher. Rory werd in 1948 geboren in Ballyshannon (County Donegal) maar groeide op in Cork. Volgens Iers gebruik waren vader en moeder ook geen onbekenden in de omgeving. Vader Daniel was accordeonist/zanger in een band en moeder Monica was zangeres/actrice in een toneelgezelschap. Rory kreeg op zijn negende zijn eerste gitaar en hij bouwde zelf zijn eigen ukelele. Hij leerde zichzelf gitaar spelen en op zijn twaalfde won hij al een talentenjacht. In zijn muziekkeuze werd hij geïnspireerd door Woody Guthrie en Buddy Holly, maar nadat hij voor het eerst iets van Muddy Waters hoorde wist hij dat blues zijn ding was.

In 1963 zat hij voor het eerst in een band (Fontana), en al snel wist hij de muziekstijl (covers van populaire songs uit die tijd) om te zetten naar meer Rock n' Roll (veel Chuck Berry covers) en ook de bandnaam te veranderen (The Impact). Uiteindelijk nam hij de bassist en drummer van deze band mee om in 1966 zijn eigen band te beginnen. Het werd de band Taste en al snel maakten zij naam door de UK en Ireland o.a. als voorprogramma van Cream. Later konden ze zelfs mee met de super group Blind Faith (waarin ex-Cream leden Eric Clapton en Ginger Baker zaten) naar Noord Amerika en stonden ze in 1970 op het legendarische Isle of Wight festival. Hierna viel de band uit elkaar.

Rory ging verder door onder zijn eigen naam. Hij kwam in contact met bassist Gerry McAvoy die 20 jaar lang zijn muzikale partner zou blijven. Tussen 1970 en 1980 bracht hij maarliefst 10 albums uit. Maar afgezien van de live albums "Irish tour 1974" en "Live in Europe" zal hij niet herinnerd worden door zijn studio albums. Het waren zijn onuitputtelijke hoeveelheid live optredens die voor zijn legendarische status zorgde. Elke avond opnieuw bomvol energie en nooit teleurstellend. Daarom duurde het bij mij ook tot eind jaren '80 voor ik me eens ging verdiepen in deze man.

Dit kwam door de gitarist in mijn toenmalige band. Compo was een in Hillegom wonende Ier die helemaal gek was van Rory Gallagher. Aangezien hij in het bespelen van gitaar en bas ook veel verder was dan mij, kreeg ik veel baslessen voorgeschoteld van blues-loopjes en het naspelen van Rory Gallagher songs. Hierdoor raakte ik wat meer geïnteresseerd in Rory terwijl blues toch niet helemaal mijn ding was. Enkele jaren later in mijn CD-winkel maakte ik kennis met Annelies, een jonge vrouw die in een parfumerie winkel werkte uit het zelfde winkelcentrum. Uiteraard ging ons gesprek over muziek en zij gaf aan dat zij de vriendin was van Rory Gallagher. Ze liet mij ook foto's zien en leende mij wat live video-banden waardoor ik met nog meer kon verdiepen. En wat bleek in 1993 kwam Rory weer eens naar Nederland voor een optreden en Annelies vroeg of ik zin had om mee te gaan. Ik kon natuurlijk niet anders dan ja zeggen, en tevens de vraag of mijn Ierse bandcollega mee mocht. Zo reden we met z'n drieën naar de Zalen Schaaf in Leeuwarden.

Het was een verrassend klein tentje voor een legende als Rory. Ik was de chauffeur dus heb me na het maken van wat foto's (de onderste drie hier geplaatste foto's zijn door mij zelf geschoten) een beetje aan de zijkant opgehouden. Mijn Ierse maatje Compo zag ik af en toe vooraan bij het podium rondspringen en van Annelies was al helemaal niks meer te bekennen. Tot na afloop van het concert. Compo zat met een smile van oor tot oor naast me op een stoel zwaar bezweet uit te hijgen en Annelies kwam naar ons toe. Of we nog even backstage een handje wilden schudden. Ze nam ons mee en Compo was in opperbest humeur. Ik ook, want ik had de hele avond op het podium een andere held van mij zien staan. Op harmonica blies namelijk Mark Feltham mee. Een sessiemuzikant die ook meegespeeld had op voor mij enorm belangrijke platen van Talk Talk en... New Model Army. Dus Compo en Annelies hingen om Rory heen die er zichtbaar doodmoe en aardig beschonken uitzag. Terwijl ik een leuk gesprek had met Mark Feltham. Lang duurde het allemaal niet, want na korte tijd kwam er een grote taxi voorrijden waar Rory en de band instapten. Wij stapten weer in mijn kleine Ford Fiesta en reden terug naar Hillegom waar we vroeg in de ochtend weer voldaan aankwamen. Het enige waar ik achteraf enorm van baalde was dat mijn fotorolletje tijdens het concert al volgeschoten was.

Dan gaan we door naar 15 juni 1995. Om 7.00 uur schoot mijn wekkerradio aan. Ik stapte naast mijn bed tot de nieuwslezer vertelde dat in Engeland de blues gitarist Rory Gallagher de dag ervoor door complicaties na een levertransplantatie was overleden. Ik moest eventjes terug om op het bed te zitten. Dit kwam toch wel aan. Zijn begrafenis was een samenkomst van alle grote Ierse muzikanten (U2, Clannad, Gary Moore etc). Zo'n 10.000 mensen stonden uit respect langs de route van de kerk naar de begraafplaats. Mark Feltham speelde "Amazing Grace" op de harmonica en Ronnie Drew (Dubliners) hielp zelfs met het dragen van de kist. De dagen erna zag ik Annelies niet meer in de winkel. Tot ze op een gegeven moment weer binnenkwam. Ze gaf me een kopie van een cassettebandje. Dat wilde ze toch nog even aan mij laten horen. Het bleek een kopie van haar antwoordapparaat. Vlak voor zijn dood had Rory haar nog gebeld om afscheid te nemen. Ik kreeg zwaar kippenvel en nu ik dit schrijf lopen opnieuw de rillingen over mijn lichaam.

Om toch vrolijk te eindigen wil ik terug gaan naar het nummer in dit blog "Barley and grape rag". Het betreft een samenwerking tussen Rory en the Dubliners. Want naast een blues-gitarist op zijn over bekende Fender was Rory ook een waanzinnige gitarist op akoestische gitaar en mandoline. Dit nummer stond al eerder op Rory's album "Calling card" (1976) maar is speciaal in 1992 opnieuw als duet opgenomen ter ere van het 30-jarig bestaan van the Dubliners. Het plezier straalt ervan af en je hoort menig maal gelach tussen de tekst door. Ik neem aan dat ze voor, tijdens en na deze opname gezamenlijk ook flink wat hebben gedronken....

Links:
Rory Gallagher official website: http://www.rorygallagher.com/
"Barley and grape rag" (Rory Gallagher versie): https://www.youtube.com/watch?v=sJtFqxii-pQ
"Going to my hometown" (live op mandoline): https://www.youtube.com/watch?v=-6CA13-MEH0
Rockpalast full live show 1976: https://www.youtube.com/watch?v=mNMOtuetiks

Tori Amos - Muziek om nooit te vergeten: Week 32

Het idee is om de link aan te klikken waarna het muziekfragment opent in een nieuw venster. Dan kun je gelijktijdig luisteren en het bijbehorende verhaal lezen.

Tori Amos - Thank you
(klik hier voor de muziek)

Er is een drastisch gebrek aan dames in dit blog, zoals ik al eerder aan gaf. Maar Myra Ellen Amos is een dame die ik al sinds 1992 enorm bewonder en daarom al zes keer live heb mogen zien. Daarom wil ik graag deze keer iets over haar vertellen.

Sinds 1992 dus, want toen kwam haar album "Little earthquakes" uit waarmee ze mij compleet omver blies. De combinatie van haar zang met haar pianospel en de messcherpe teksten kwam als een golf over mij heen. En met piano en zang bedoel ik niet zoet-sappig. Eigenlijk neigt het gewoon meer naar de alternatieve hoek. Uiteraard is het a capella nummer "Me and a gun" een goed voorbeeld maar dat zou de rest van het album te kort doen.

In 1994 kwam haar opvolger "Under the pink" uit. Opnieuw een geweldig album met Tori en haar piano als leidende draad. Zoals het bij Tori hoort en beste past (vind ik). Als gevolg van deze release kwam ze ook naar Europa. In Nederland speelde ze op 9 mei 1994 in het Circustheater in Scheveningen en gelukkig was ik daarbij. In eerdere blogs heb je al kunnen lezen dat ik mij af en toe niet in kan houden om tussen de nummers door wat te roepen (om de avond een beetje interactie te geven en te laten zien dat er geen soort van muzikale robot op het podium staat, zie ook het muziekblog uit week 1). Bij Tori was dit niet zo'n probleem, want ze ging op een gegeven moment zelf de discussie met het publiek aan. Ze gaf aan dat ze ooit in haar beginjaren in een rokerige nachtclub had gespeeld en dat daar van die sigaar rokende mannen verzoekjes kwamen doen. En wij moesten raden welk nummer elke avond werd aangevraagd. Nu had ik de hele avond al mijn favoriete nummer op mijn tong liggen voor het geval er een mogelijkheid was om iets te kunnen schreeuwen. Dus is riep "THANK YOU". "No, it wasn't Thank you" antwoordde Tori. Een ander meisje riep: "The happy phantom". Hierop zei ze: "No, this was in the early days". "I still do think it was Thank you" riep ik nog een keer. "No, those were guys in suits and ties, they'd never heard of Led Zeppelin" antwoordde ze, waarna ze het nummer inzette waar het om ging. Het bleek "the Gambler" te zijn van Kenny Rogers. Maar direct daarna zette ze gelijk "Thank you" in waardoor mijn wens werd vervuld....

In 1996 volgde het album "Boys for Pele" (niet de voetballer, maar de Vulkaan-godin op Hawaï die dezelfde naam draagt). Je zou zeggen op mijn lijf geschreven. Het werd namelijk opgenomen in een kerk in County Wicklow, Ierland. Naast haar piano werd er ook op een Harmonium en Klavecimbel gespeeld. Ook kreeg ze hulp van een Gospelkoor en soms zelfs doedelzakken. Maar toch vond ik het allemaal een tikkeltje minder dan de vorige twee. En de reden hiervoor was dat er soms gebruik werd gemaakt van een drum-patroon. En dat is iets wat ik niet bij haar muziek vind passen. Dat maakt het allemaal iets te onrustig. Neemt niet weg dat er nog flink wat juweeltjes op het album staan ("Not the red baron"), maar ik vond het toch een beetje een tegenvaller. Toch kon ik het niet laten om twee keer naar haar toe te gaan. Op 15 maart 1996 speelde ze in het Congresgebouw in den Haag en de dag erna in de Rai in Amsterdam. Beide keren zaten we binnen 10 rijen van het podium en toonde ze live opnieuw dat het een geweldige artieste is. Twee totaal verschillende avonden waarbij ze de ene avond vol verhalen en grapjes was en de andere avond stil en de nummers achter elkaar speelde zonder pauze tussen de nummers door.

De albums hierna ga ik allemaal niet stuk voor stuk benoemen, maar het pad dat ingeslagen was, bleek niet helemaal mijn pad. Ik bleef haar volgen en haar albums kopen, maar met de komst van een band die haar begeleidde werd het voor mij allemaal wat minder. In 2001 zag ik haar in de Heineken Music Hall, en dit was voor mij het teken dat ik dit beter niet had kunnen doen. Dit is geen zaal voor Tori Amos. Veel te groot en het galmde aan alle kanten.

Toch waren er ook nog hoogtepunten. In 2001 kwam ze heel verrassend met een cover-album. Nu was Tori altijd wel van de covers (op haar eerder uitgebrachte singles stonden veelal covers van de meest uiteenlopende artiesten als Nirvana, the Stones en het eerder genoemde Led Zeppelin), maar een heel album was wel speciaal. Ook haar keuze. Ze zocht nummers uit die vanuit een mannelijk oogpunt waren geschreven en soms herschreef ze de teksten zodat ze deze keer vanuit het vrouwelijke oogpunt bezongen werden. Zo kom je nummers tegen van Eminem ("97 Bonnie & Clyde"), Depeche Mode ("Enjoy the silence"), Lloyd Cole ("Rattlesnakes"), the Beatles ("Happiness is a warm gun") en het meest verrassende en misschien wel mooiste nummer "Raining Blood" van niemand minder dan Slayer.

En in 2005 kwam ze met het niet verkeerde album "the Beekeeper". Ik had op mijn werk dagelijks Radio 2 aan staan en er was een actie waarmee je kaarten kon winnen voor het concert van Tori Amos in Ahoy'. Je moest alleen bellen als je een liedje van haar hoorde. Voor mij niet moeilijk, dus bij de eerste toon toetste ik het nummer in van de studio waar ze zelfs verbaasd klonken dat er zo snel gereageerd werd ("het nummer is nog geen 10 seconden bezig"). Zo zag ik haar dus in Ahoy' en door deze aktie kreeg ik kaartjes voor rij 3 (!) wat me nog het meest verbaasde. Als echte fan wil je natuurlijk graag zo dicht bij het podium zitten, maar hieruit blijkt dus dat het helemaal geen zin heeft om zenuwachtig te zijn zodra de voorverkoop start, want de eerste 5 - 10 rijen zijn sowieso al gereserveerd voor bobo's van de platenmaatschappij, relaties van de platenmaatschappij en acties voor radio-spelletjes.

Een ander hoogtepunt is 2011. Tori kwam namelijk met een klassiek album (uitgebracht op het klassieke label Deutsche Grammophon). Geïnspireerd door klassieke thema's van onder andere Chopin, Bach en Mendelssohn waarna ze er een eigen Tori draai aan geeft. Hierdoor speelde ze op 18 oktober 2011 in Carré, Amsterdam. En als er nou een zaal is die het verdiend om Tori live te zien spelen dan is het wel Carré. In een prachtige ambiance met een fantastisch geluid werd het een mythische avond.


Tori is een dame die heel goed weet wat ze doet, en vooral zelf bepaalt wat ze doet. En vaak wordt ik hierdoor geraakt, maar soms is het niet helemaal mijn ding. Ze blijft hoe dan ook een bijzonder veelzijdige en vooral interessante artiest die ik altijd zal blijven volgen. Want voor je het weet heeft ze weer iets geniaals gemaakt....


Links:
Official website: http://www.toriamos.com/
"Muhammed my friend" live duet met Maynard van Tool (zie eerder Tool blog): https://www.youtube.com/watch?v=KLgibanTrec
Live MTV Unplugged 1996 (dit waren voor mij haar hoogtijdagen): https://www.youtube.com/watch?v=cB4pCkHYig4