Type O Negative - Muziek om nooit te vergeten: Week 48

Het idee is om de link aan te klikken waarna de muziek in een nieuw venster opent. Hierna kun je tegelijkertijd het verhaal eronder lezen waardoor je beide in je op neemt.

Type O Negative -Christian woman (full album version)
(klik hier voor de muziek)

Een geweldige band waar toch altijd een negatief laagje aan blijft kleven is Type O Negative. De band rondom Pete Steele (1962-2010) die met zijn eerdere werk in de band Carnivore niet echt politiek correcte teksten uitbracht. Gelukkig deed hij hier afstand van na oprichting van Type O Negative, al zorgde het soms nog wel eens voor problemen bij live shows.

Type O Negative werd in ca. 1989 opgericht door jeugdvrienden Pete Steele (zang/bas), Sal Abruscato (drums), Josh Silver (keyboards) en Kenny Hickey (gitaar). De band kreeg een contract bij Roadrunner records en in 1991 volgde het debuutalbum "Slow, deep and hard". Hierop toonde de band aan een vreemde eend in de bijt te zijn. Het was metal, maar toch ook weer gothic en de lang uitgesponnen nummers deden ook weer erg psychedelisch aan. En dit alles met romantische teksten die ook zomaar weer om konden slaan in thema's als heartbreak en zelfmoord. Kortom, niet in één hokje te duwen. Op 21 december van 1991 zou de band optreden in Scum, Katwijk. Dit was één van de vijf concerten die de band in Nederland zou geven. Door het controversiele verleden van Steele kwamen er veel bedreigingen bij de concertzalen binnen en vier van de vijf besloten het helemaal af te zeggen. Steele probeerde nog van alles door in interviews en faxen naar de zalen en bookings-agenten afstand te nemen van deze uitspraken en te melden dat hij tegen alle vorm van geweld is. Maar het kwaad was al geschied. Alleen Scum hield dus vol, al werden die middag wel alle ramen voorzien van houten voorzetplaten en kwamen er ook actievoerders op af. Pete Steele was er inmiddels helemaal klaar mee en besloot niet af te reizen naar Katwijk. Uiteindelijk kwamen slechts twee bandleden opdagen om alsnog een optreden te geven.

Hierdoor bracht de band het tweede album uit als een soort gimmick. "The origin of the feces" (met als cover een close-up van de anus van Pete Steele) werd volledig in de studio opgenomen. Maar tussen de nummers door werd er live publiek ingemixt om zo de problemen tijdens de eerste tour belachelijk te maken. Op dit album ook een cover van Black Sabbath (op de re-issue) en op de reprise van "Kill you tonight" zit een piano sample van the Beatles "A day in the life". Steele heeft deze twee bands altijd genoemd als grootste invloeden voor zijn muziekkeuze. De band kreeg daardoor ook als bijnaam "The drab (grauw/somber) four".

De doorbraak kwam met het derde album "Bloody kisses". Dit was voor Roadrunner het eerste album ooit dat de platina status haalde. Op dit album de twee nummers die het meeste airplay kregen "Black no.1" en "Christian woman". Op de CD duren deze tracks ca. 10 minuten, maar vanwege commerciele doeleinden kwamen er ook 4 minuten versies uit. Hierop staat ook weer een cover. Het soulnummer "Summer breeze" van Seals and Crofts, maar beter bekend van de Isley Brothers. Op dit album sloeg de band een nog wat meer (tekstueel) romantische hoek in. Het echte metal was er wel een beetje vanaf. Gelukkig ook het controversiele (mede door het nummer "Kill all the white people" waarmee ze compleet afstand wilden nemen van de mensen die ze nog steeds als racistisch bestempelden). Er werd daarom een nieuwe tour aangekondigd welke maarliefst twee jaar duurde. Ondertussen stapte drummer Sal Albruscato uit de band om de kruk over te nemen bij Life of Agony. Hij werd vervangen door drum-roadie John Kelly. Inmiddels was Pete Steele met zijn lange haren en door het regelmatig trainen met gewichten een sex-symbool geworden wat resulteerde in een foto-sessie welke geplaatst werd in de Amerikaanse Playgirl.

In 1996 volgde het vierde album "October rust". Hierop de twee meest succesvolle nummers "My girlfriend's girlfriend" en "Love you to death" welke een hoge rotatie hadden op MTV. De cover die hierop te vinden is, is van Neil Young. Zijn "Cinnamon girl" uit 1969 wordt prachtig uitgevoerd. Vlak voor de release speelde de band op 29 juni 1996 op Wâldrock in Burgum, Friesland. Afgezien van de gratis festivals Parkpop, Vlietpop en Bevrijdingspop (waar ik wel af en toe naar toe ging als er iets van mijn gading speelde) liet ik festivals altijd aan mij voorbij gaan. Ik heb het niet zo op festivals omdat de bands daar staan voor een gemengd publiek. Niet iedereen komt voor dezelfde act, dus  zullen de bands ook heel andere nummers spelen dan tijdens de "eigen" concerten. Ook is het geluid meestal een stuk minder omdat het buiten is en er snel tussen de bands omgebouwd moet worden. Voor dit festival liet ik mij uiteindelijk toch overhalen. Het was een ééndaags festival, maar we bleven toch een nachtje op de camping staan (wat ook één van de punten is dat mij altijd doet afhaken bij festivals). Op deze editie van Wâldrock stonden niet de minste namen. Naast Type O Negative waren er o.a. ook Life of Agony, Madball, Fear Factory, Morbid Angel en als headliners Slayer en Ministry. Type O Negative speelde rond 20.30 uur. En dat was het perfecte tijdstip. De late lente-zon begon net onder te gaan en dit in combinatie met de duistere geluiden van de band maakte het tot een prachtig schouwspel. Ik was zo onder de indruk dat ik in december van hetzelfde jaar ook naar Paradiso ging om ze live te zien. En ook hier maakte ik een prachtige avond mee. Alles wat ik wilde horen werd gespeeld en onvergetelijk blijven de twee luchtkanonnen aan de zijkant van het podium die op een gegeven moment allemaal herfstbladeren het podium op bliezen. Niet alleen muzikaal, maar ook visueel was het een groot spektakel.

Na opnieuw een lange world tour, volgde in 1999 het album "World coming down". Hierop een Beatles medley met "Daytripper", "If I needed someone" en "I want you (She's so heavy)". De teksten van sommige nummers werden heel persoonlijk. Het nummer "White slavery" betreft cocaine verslaving en "Everyone I love is dead" en "Everything dies" gaat over familieleden van Pete Steele die in de afgelopen periode allemaal overleden zijn. Achteraf gaf Steele ook toe dat hij niet meer naar dit album kon luisteren. Het was te persoonlijk. Het nummer "Sinus" bracht hem helemaal tot angstaanvallen. Zeker wanneer de hartslag op hol slaat na het geluid van cocaine snuiven. Dit was te realistisch en een groot probleem geworden.

In 2000 kwam een heus best of album uit met de titel "The least worst of". Hierop over het algemeen remixen en single edit's samen met b-kantjes. De band was inmiddels wel een beetje over het hoogtepunt heen wat ervoor zorgde dat de verkoop aantallen niet schrikbarend hoog waren. Wel leuk was ook een cover van Black Sabbath's "Black Sabbath" maar dan met een andere tekst die Steele had geschreven uit het perspectief van Satan. In 2003 kwam de CD "Life is killing me" uit en in 2007 "Dead again". Voor mijn gevoel waren dit geen bijzondere releases in Europa al stonden ze in 2007 wel op het grote Rock am Ring festival in Duitsland.

Op 14 april 2010 kwam het verrassende bericht dat Pete Steele was overleden. De doodsoorzaak was hartfalen wat uiteindelijk kwam door een verwijding in de aorta. En ironisch genoeg juist op het moment dat Steele al enkele maanden clean was en een wat meer sobere levensstijl hanteerde. De overige bandleden kwamen snel met een statement dat met de dood van Pete Steele Type O Negative ook was overleden.

Ondanks zijn niet frisse geschiedenis en rare fratsen heb ik toch altijd een zwak gehad voor Pete Steele en Type O Negative. Op de een of andere manier heeft hij toch altijd ook wel iets symphatieks maar ook onhandigs om zich heen hangen. Eigenlijk was hij volgens mij gewoon een heel onzekere en ook gevoelige jongen die zeker probeerde over te komen en daardoor overhaast soms de verkeerde beslissing nam. Zo ook het verhaal van zijn shoot voor de "Playgirl". Hier bleek dat Steele zich achteraf toch niet helemaal happy voelde toen bleek dat slechts 23% van de leden van Playgirl vrouwelijk bleken te zijn en hij vooral de foto's voor mannen moest signeren.... (waarna hij zijn uitspraken ook weer moest rectificeren dat hij niet homofobisch was, maar dat hij het niet zo bedoeld had)

Links:
Official facebooksite (website werkt niet meer): https://www.facebook.com/typeonegative
"My girlfriend's girlfriend" official video: https://www.youtube.com/watch?v=2nzENXxQfGM
Live show "Dynama" 1995 (30 min show TMF): https://www.youtube.com/watch?v=Yprh1vbgbAA

Sultans of Ping FC - Muziek om nooit te vergeten: Week 47

Het idee is om de link aan te klikken waarna een nieuw venster opent met het muziekfragment. Daarna kun je tegelijkertijd het verhaal eronder lezen.

Sultans of Ping F.C. - Where's me jumper?
(klik hier voor de muziek)

Voorprogramma's of support acts... Meestal een noodzakelijk kwaad en negen van de tien keer snel vergeten. Maar soms zijn er uitzonderingen. Zo heb ik het al gehad over the Levellers in het voorprogramma van New Model Army. Dat was natuurlijk uniek. In Tua Nua in het voorprogramma van U2 was prachtig, All About Eve in het voorprogramma van the Mission was ook niet misselijk en the Boxer Rebellion in het voorprogramma van Editors was ook een dikke voldoende. Maar zo heb ik bijvoorbeeld ook the Cranberries gezien (ten tijde van hun debuutalbum) in het voorprogramma van the Hothouse Flowers. En dat was gewoon heel slecht. Verder ben ik wel eens voor alleen het voorprogramma naar Arnhem geweest (zie mijn blog van week 13) en heb ik ook een keer een goochelaar en een buikspreek-act als voorprogramma gehad. De hierboven genoemde Sultans of Ping F.C. zag ik ook het eerst als voorprogramma van Carter USM (zie mijn blog van week 21). Maar dat deden ze zo overtuigend dat ik ze daarna nog twee keer ben gaan opzoeken als hoofdact.

Blikvanger van de band was zanger en oprichter Niall O'Flaherty die de band samen met Pat O'Connell (gitaar), Paul Fennelly (bas) en Ger Lyons (drums) oprichtte in Cork, Ierland. Het was het nummer uit de link (Where's me jumper?) dat de aandacht trok van de Britse muziekindustrie. Dit nummer was afkomstig van het debuutalbum "Casual sex in the cineplex" (1993) dat opgenmomen werd na enkele bandwijzigingen (de drummer en de bassist waren inmiddels gewijzigd). Het nummer haalde de singles charts in de UK en hierdoor verdienden zij een contract bij Epic. Van hetzelfde album werden "Stupid kid", "Veronica" en "You talk too much" ook nog als single uitgebracht welke ook allemaal de UK singles charts wisten te halen waarvan de laatste single zelfs nummer 26.

Het tweede album kwam in 1994 uit bij Epic onder de bandnaam Sultans of Ping en kreeg de titel "Teenage drug" mee. Er kwam zelfs een speciale Japanse persing op de markt. Hierna werd het stil rond de band. In 1996 volgde nog een album "Good year for trouble" waarop de bandnaam nog verder was ingekort tot the Sultans, maar deze is zelfs helemaal aan mij voorbij gegaan. Vanaf 1998 tot 2004 was het helemaal stil rond de band, maar in 2005 doken ze ineens weer live op, al was dit meestal uitsluitend in de UK en Ierland en uiteraard bij de reunie optredens van Carter USM. Het afgelopen jaar waren er totaal 4 shows en vanavond (21/11) en morgen (22/11) staan ze gewoon weer als support in de beide uitverkochte shows van Carter USM in London.

Ik zag ze dus voor het eerst op 12 november 1992 in Tivoli als support bij Carter USM. Daarna ben ik nog een keer naar Paradiso gegaan op 17 mei 1993 waar ze als hoofdact kwamen (met the Lunachicks in het voorprogramma). Het optreden was heel gaaf, maar de opkomst een grote teleurstelling. Ze hadden zelfs voor het gebruikelijke podium in Paradiso een extra podium gebouwd zodat de band verder naar voren stond en de zaal kleiner werd (om de intimiteit te vergroten). Dit hield in dat de volgende tour de wat kleinere zalen aan zou doen en daardoor kon ik nog een keer van ze genieten op 23 februari 1994 in het LVC in Leiden. Die laatste keer in Leiden was zanger O'Flaherty in topvorm. Hij kroop en krioelde over het podium en daagde het publiek aan alle kanten uit. Ze lieten zien een fantastische live band te zijn, maar helaas bleef de doorbraak uit.

Voorprogramma's. Meestal dus een drama, maar soms zijn er uitzonderingen. Zoals the Sultans of Ping F.C. die me nog altijd doen glimlachen als ik eraan terug denk....

Links:
Official website: http://www.sultansofping.com/
"Where's me jumper" live in 2005: https://www.youtube.com/watch?v=kB69zdycLIM
"Give him a ball and a yard of grass" live 2005: https://www.youtube.com/watch?v=sVVaZEyLISQ
"Wake up and scratch me" live 1994: https://www.youtube.com/watch?v=6j_iz5Q1UfY

Procol Harum - Muziek om nooit te vergeten: Week 46

Het idee is om de link aan te klikken waarna de muziek (you tube) in een ander venster opent. Daarna kun je tegelijkertijd het verhaal eronder lezen

Procol Harum - A salty dog
(klik hier voor de muziek)

Deze keer een echte oude klassieker. Aangezien deze band vooral groot was aan het eind van de jaren '60 en in het begin van de jaren '70 heb ik het grootste gedeelte van de tijd dit niet bewust meegemaakt en daarom wordt het geen al te lang verhaal. Maar toch heb ik zanger Gary Brooker gelukkig een keer live mogen aanschouwen. En zijn indrukwekkende stem (misschien wel de mooiste die ik ooit gehoord heb) en dit fantastische nummer zorgen voor zijn verdiende plekje in deze lijst.

Procol Harum werd opgericht in 1967 door Gary Brooker waarin hij naast de gebruikelijke bandleden als een gitarist en een bassist ook een hammond organist en een dichter aan de band toevoegde. Een van de eerste tekenen van leven was gelijk de klassieker "A whiter shade of pale". Dit nummer kwam in mei 1967 uit en is gebaseerd op een klassieke Bach compositie. Dit gegeven samen met de prachtige Hammond orgel, de soul-stem van Brooker en de 'aparte' tekst van dichter Keith Reid maakten dit meesterwerk compleet. Het leverde de band een tour op en zo debuteerden zij live op het podium in het voorprogramma van Jimi Hendrix.

Het debuut album "Procol Harum" verscheen ook in 1967 en wordt nog steeds gezien als het eigenlijke begin van het prog-rock genre. Dit album werd in 1968 gevolgd door "Shine on brightly" waarop de B-kant een 17 minuten durend nummer staat ("In held twas in I") wat weer opgebouwd is in vijf delen. Ook dit werd in het begin van de jaren '70 veel vaker na-gedaan door progressieve rockbands en zo kun je zeggen dat Procol Harum hiermee  het eerste pad voor al deze kenmerkende prog-rock stijlen bewandelde. Het derde album kreeg de titel "A salty dog" mee en bevat uiteraard ook het nummer uit de link. Dit nummer werd opgenomen met een compleet orkest en ook voor veel live optredens werd een orkest gebruikt wat het allemaal niet echt makkelijk maakt. Op dit album wordt de band al wat meer toegankelijk en dit was waarschijnlijk niet de wens van alle bandleden. Voor de eerste drie albums had de band namelijk een vrij vaste bezetting, maar daarna werden de wisselingen vrij groot.

Hier houdt mijn verhaal over de historie wel zo'n beetje op. Alle klassiekers en lekkere nummers zijn nou eenmaal uit deze eerste periode. Op "Grand hotel" na wat ook een fantastisch nummer is en die dateert dan weer uit 1973.

Op 18 november 2007 kwam "Procol Harum" naar de Philharmonie in Haarlem. Op zo'n avond weet je totaal niet wat je te wachten staat. Is het een uitgebluste act die teert op haar verleden, een act die haar uiterste best doet om nog te vernieuwen of is het een kwalitatief goede act die nog altijd staat als een huis. Het bleek veel van het laatste. Vooral de stem van Gary Brooker was onaangetast door het verleden en bezorgde mij regelmatig een enorme dosis kippenvel. En als nummers als "Salty dog", "Grand hotel" en "Homburg" gespeeld worden met deze uitmuntende zanger dan kan het niet fout (klik vooral de link hieronder aan van "A salty dog" live in 2006. Dan krijgt het behang zelfs kippenvel). En tsja, dat de rest van de band dan wordt voorgesteld en deze mensen je stuk voor stuk niks zeggen, dat maakt dan helemaal niks uit. Ook voor hen is het een eer om met deze levende legende op het podium te staan en ze zullen ook echt de ballen uit hun broek willen spelen voor hem.

Het nummer "Salty dog" is voor mij steevast op vakantie een soort soundtrack. Zodra ik naar mijn geliefde eilanden vertrek (of dit nou Terschelling, Engeland, Schotland of een ferry binnen Engeland of Schotland die me naar een klein eilandje brengt is) en op de boot zit, schalt dit nummer door mijn hoofd. Het geluid van de meeuwen, de stoomfluit uit het intro, hat gaat allemaal automatisch door mijn hoofd samen met de tekst "All hands on deck, we've run afloat!". Zo krijg ik (bijna) elke vakantie een vaste dosis Procol Harum binnen, en deze zal mede daarom nooit vervelen.

Links:
Official website: http://www.procolharum.com/
Meer foto's etc. over Haarlem 2007: http://www.procolharum.com/007/2007_index.htm
"A salty dog" live in 2006 met koor: https://www.youtube.com/watch?v=y80dD9sy0h8
"Grand hotel" live in 2007 Haarlem: https://www.youtube.com/watch?v=tHxz8xtcDUs

The Proclaimers - Muziek om nooit te vergeten: Week 45

Het idee is om de link onder de artiest/titel aan te klikken. Deze opent in een nieuw venster en dan kun je tegelijkertijd het blog eronder lezen.

the Proclaimers -The joyful Kilmarnock blues
(klik hier voor de muziek)

Ik heb al eens in een eerder blog gemeld dat ik tijdens onderzoek naar het schrijven van een stukje toch ook weer nieuwe dingen leerde die (meestal) ook weer te linken zijn aan mijn andere helden. Zo ook bij mijn zoektocht naar informatie over the Proclaimers.

The Proclaimers zijn eeneiige tweeling Charlie en Craig Reid. Geboren in Leith in 1962, maar opgegroeid in Edinburgh, Cornwall en Auchtermuchty (Fife). In hun schooltijd zaten ze al in verschillende punk bandjes, maar in 1983 formeerden zij the Proclaimers. Hiermee bereikten zij het grote publiek door een geniale actie van een fan. Hij stuurde de demo van the Proclaimers naar the Housemartins (zie mijn blog: week 7) die ze gelijk uitnodigden als voorprogramma bij hun tour. Deze aandacht zorgde ook voor een uitnodiging in het TV-programma the Tube waar ze "Letter from America" speelden die in de weken daarna de derde plek in de charts wist te halen. Dit nummer stond op het debuutalbum "This is the story" dat ook hierdoor de gouden status bereikte.

Het album dat daarop volgde was "Sunshine on Leith" met daarop de singles "I'm on my way" (welke in 2001 werd gebruikt in de Dreamworks animatiefilm Shrek) en "I'm gonna be (500 miles)". Het laatste nummer is een veel gebruikt nummer in TV-programma's, commercials, voetbal- en rugby wedstrijden en films. Maar het meest legendarisch is de Comic Relief versie van comedians Peter Kay en Matt Lucas die als Brian Potter (Phoenix nights) en Andy Pipkin (Little Britain) beiden in een rolstoel het nummer uitvoeren en de tekst aanpassen naar "I would roll 500 miles" (link met de video staat onder dit blog)

Het titel nummer "Sunshine on Leith" wordt nog regelmatig gebruikt door de Schotse voetbalclub Hibernian F.C. voor de wedstrijden. Ook de supporters hebben dit nummer opgenomen in hun repertoire. Craig en Charlie zijn ook supporters van de Hibs en in 1990 waren zij zelfs prominent aanwezig bij de "hands of Hibs" campagne omdat een rijke Schot (Wallace Mercer) pogingen ondernam om de club te kopen. En aangezien hij directe connecties had met aartsrivaal Hearts of a Midlothian FC werd dit niet gepikt door de supporters.

Het duurde maarliefst 6 jaar voordat het derde album "Hit the highway" uit kwam en daarna weer 7 jaar voor het vierde album "Persevere". Hiermee gaven de broers aan dat ze naast albums uitbrengen ook druk met andere dingen bezig waren. Vooral live optreden uiteraard. De albums daarna volgden elkaar wat sneller op, maar de broers kwamen vooral politiek in het nieuws door hun steun voor de Scottish National Party en de onafhankelijkheid van Schotland. Maar ook hadden ze een samenwerking met Billy Bragg voor de actie "Reprieve" dat de afschaffing van de doodstraf in de wereld wil bewerkstelligen.

Op 9 december 2007 zag ik the Proclaimers in de Melkweg (Oude Zaal). We waren met een vrij grote groep en hadden voor aanvang voor een hapje en drankje al afgesproken in de Irish Pub Hoopmans op het Leidseplein. Daar gaat het meestal mis door iets te veel (snel) kantelen van de pints en ook deze keer ging het knap hard. Gelukkig deed het geen afbraak aan de avond, want the Proclaimers stonden met full band te knallen op het podium. Er was net een nieuw album uit ("Life with you") maar dat deerde de band niet om ook alle klassiekers te spelen. Het geluid was (zoals altijd in de Melkweg Oude Zaal) perfect en de samenzang kwam goed naar voren. Een echt onvergetelijke avond wil ik het niet noemen, maar onvergetelijk genoeg om een plekje te verdienen in deze lijst.

Links:
Official website:http://www.proclaimers.co.uk/
Comic relief video "I'm gonna be": https://www.youtube.com/watch?v=JnUOPsjC2qk
T-in the park (live show 30 min): https://www.youtube.com/watch?v=E5Dq28gRGR0
Hibs fans Sunshine on Leith: https://www.youtube.com/watch?v=cKpJarMYxE8