Tool - Muziek om nooit te vergeten: Week 22

Het idee is om de link aan te klikken en gelijk met de muziek het blog te lezen zodat je het allebei in je op kunt nemen. Uiteraard kun je daarna de muziek nog een keer luisteren of de andere links openen.

Tool - Opiate
(klik hier voor de muziek)

Soms heb je van die momenten dat je niet weet wat je overkomt. Je weet ook niet of je je er prettig bij voelt, maar dat het vreemd is is zeker. Dit had ik op 6 maart 1994 in de oude zaal van de Melkweg in Amsterdam waar die avond de band Tool zou optreden.

Tool is een band uit Los Angeles welke werd opgericht in 1990. Ze zijn vanaf het begin niet in één hokje te stoppen. Ze flirten met metal, maar ook met progressieve en alternatieve rock tot soms psychedelisch. Boegbeeld en zanger van de band is Maynard James Keenan en over hem deden in die tijd de meest wilde verhalen de rondte. Zo zou hij aan de ene kant een zeer agressief persoon zijn en aan de andere kant stond hij ook bekend als een een tikkeltje onzekere zanger die desnoods achter in een hoekje op het podium ging staan zingen. Dit omdat zijn teksten te persoonlijk zijn en hij het liefst niet het publiek in de ogen kijkt.

Het fysieke debuut van de band kwam in 1992 met de EP "Opiate". Om de geruchten van Keenan nog sterker te maken gingen ze ook nog eens op tour met the Rollins Band. Henry Rollins, ook zo'n man die ook vaak verkeerd wordt begrepen en als agressief wordt aangezien. Het eerste echte volledige album kwam een jaar later. "Undertow". Hierop ging de band al wat meer de progressieve kant op. Ook de video's voor de twee singles waren vreemd te noemen. Zo was er voor de single "Sober" een stop-motion video gemaakt (waar gitarist Adam Jones de figuren voor had ontworpen) en voor het nummer "Prison sex" kreeg Jones helemaal de vrije hand en maakte hij zelf de complete video. Na flink wat reacties (zowel positief als negatief) in de eerste weken op MTV werd zanger Keenan ondervraagd over de tekst van "Prison sex". Het nummer gaat over kindermishandeling en Jones had hier een eigen visie op gemaakt in zijn video die door verschillende mensen als afschrikwekkend werd gezien en MTV besloot daardoor om de video niet meer te draaien.

Het "Undertow" album zorgde voor een uitgebreide tour (waaronder dus de Melkweg in voorjaar 1994). Maar ze speelden in de USA ook tijdens de Lollapalooza festival tour. Eigenlijk stonden ze op het "tweede" podium, maar al snel zag de organisatie dat ze een juweeltje in handen hadden en werden ze verplaatst naar het hoofdpodium voor de rest van de tour.

Deze lange tour zorgde ervoor dat het lang duurde voor het volgende album uitkwam. In 1996 was daar eindelijk "Aenima". Dit album werd wereldwijd omarmd door de muziekindustrie. Maar zoals zo vaak begrijp ik er niks van. Het is zeker geen slecht album en ik zal hem niet uitzetten als hij aan staat, maar als ik een album van Tool opzet kies ik toch voor "Opiate" of "Undertow". Het lijkt er voor mij op alsof de band wil laten zien hoe je elkaar kwijt kan raken in de muziek. Veel nummers hangen aan elkaar van vreemde passages en drumritmes die constant wisselen. Zeer knap allemaal, maar waarom? Ook werd het metal-gehalte een stuk minder en dat was wat Tool in mijn ogen juist zo krachtig maakte.

Kortom, sinds "Aenima" en het daarop volgende "Lateralus" ben ik Tool een beetje uit het oog verloren. Neemt niet weg dat ik altijd een zwak voor ze blijf houden en ze toch altijd weer blijf opzoeken. Zo ook voor het hobbyproject van Maynard en de gitaar-technicus van Tool dat de naam A Perfect Circle mee kreeg en op een gegeven moment groter leek te worden dan Tool zelf.

Terug naar maart 1994 in de kleine oude zaal van de Melkweg. Ik was er samen met twee vrienden (Peur en Etienne) en we waren wat aan de vroege kant. We liepen de lege zaal in en daar stond Tool op het podium een laatste soundcheck te doen. De imposante gestalte van Maynard James Keenan (met ontbloot bovenlichaam en op zijn rug een tattoo van zijn complete ruggegraat) vooraan en hij zag ons binnenkomen maar toch gingen ze ongestoord verder met de soundcheck. Een paar minuten later zwaaide de deur opnieuw open en er kwamen nog twee mensen binnen. Maynard beval de band om direct te stoppen en riep dwingend en met bazige toon tegen de twee binnenkomers "can you two please leave?" De twee verlieten de zaal en de band begon opnieuw te spelen. Wij voelden ons knap ongemakkelijk en schuifelden zachtjes richting de zijmuur om maar zo min mogelijk op te vallen. Opnieuw twee mensen die binnenkwamen en hetzelfde ritueel. Ook zij weg en de band ging weer door. We durfden geen woord te zeggen niet eens fluisterend. Ook achter de twee andere gasten aan weglopen kwam niet in ons op. Zelfs elkaar aankijken vonden we al gevaarlijk, want Maynard zag er nou niet uit als iemand waar je graag ruzie mee zou willen hebben. Zo hebben we bijna een half uur met z'n drieën gestaan tot de band het podium verliet en de deuren officieel open gingen. We hebben tot op de dag van vandaag geen idee wat er die avond gebeurde. Maar vreemd en speciaal was het zeker.

Links:
Official website Tool: http://www.toolband.com/
Tool's cover van Led Zeppelin's "No quarter": https://www.youtube.com/watch?v=Hc00VeB1viQ
"Sober" official stop motion video: https://www.youtube.com/watch?v=hglVqACd1C8
De door MTV gebande "Prison sex" video: https://www.youtube.com/watch?v=fSrKmuUQfYQ

Carter U.S.M. - Muziek om nooit te vergeten: Week 21

Het idee is om de you tube link aan te klikken. Er opent dan een nieuw venster met de muziek waarna je het blog kunt gaan lezen en tegelijk de muziek luisteren waardoor je het verhaal goed in je op kunt nemen.

Carter U.S.M.-Suppose you gave a funeral and nobody came
(klik hier voor de muziek)

Is er een concert waar je ooit bent geweest die je graag nog eens zou willen over doen met alle kennis die je nu hebt? Nou dat heb ik dus bij deze band. Begin jaren '90. Ik was begin 20, geen enorme verplichtingen dus ging regelmatig naar Melkweg of Paradiso voor bandjes die me aantrokken of aangeraden werden. Zo ook op 11 november 1992. Mijn latere CD-ID collega Huig (Hugh) van Beelen (die net als ik een voorliefde had voor bands uit de UK) had mij attent gemaakt op deze avond met Carter the Unstoppable Sex Machine dus ik besloot onvoorbereid hier naartoe te gaan.

Zo wist ik bijvoorbeeld niet eens dat dit een tweemans formatie was. Bestaande uit Jim "Jim Bob" Morrison en Les "Fruitbat" Carter. Twee halve punkers die allebei gitaar speelden in combinatie met samples, bass-synths en drumcomputers. Ze hadden net hun derde album uit ("1992 - The love album") wat ze een nummer 1 positie opleverde in de Britse albumcharts. Naast de opmerkelijke toegankelijke gitaar/electro-punk songs stond Carter vooral bekend om hun (zwarte) humor en cynisme in de teksten. Dit alles aangedikt met een vet-plat Engels accent en ten gehore gebracht door Jim Bob (die deze naam zelf aan had genomen om niet verward te worden met de zanger van the Doors). De eerste twee albums ("101 damnations" en "30 something") hadden het ook al goed gedaan mede door het intensieve tourschema van de band. Ze bleven een eigentijdse kijk op de wereld om zich heen houden en zo gebeurde het dat ze de woede van de organisatie van Glastonbury op de hals haalden. Door het succes van "1992 - The love album" mochten ze in 1992 als headliner spelen op dat festival. Ze lapten alleen de maximum speeltijd aan hun laars wat ze op een levenslang verbod om op Glastonbury te spelen kwam te staan.

Helaas verdween in de jaren daarna de band stilletjes. Er kwamen nog wel albums uit, maar ze waren duidelijk over hun hoogtepunt heen. Het werd geprobeerd met een echte drummer, later nog een bassist, keyboard speler en gitarist waardoor het ineens een 6-koppige band was geworden, maar dit mocht allemaal niet helpen. In 1998 besloten ze om het bijltje erbij neer te gooien.


Jim Bob en Fruitbat begonnen hun eigen projecten, respectievelijk Jim's Super Stereoworld en Abdoujaparov. En zo kwamen ze elkaar in 2001 weer tegen door als double headliners op te treden en als duo de optredens te eindigen met wat Carter USM songs. Sinds die periode komen ze regelmatig samen om een reunie optreden te doen. In 2011 mochten ze zelfs als headline spelen op het Beautiful Days festival van the Levellers en eind dit jaar staan er weer twee shows in London gepland die nu al uitverkocht zijn (aangekondigd als "our final Carter shows...ever").

Maar terug naar november 1992 in Paradiso. Het podium stond bommetje vol met apparatuur en dat terwijl er maar twee bandleden waren. Tegen de achterwand was een muur opgebouwd van TV's. En we hebben het over begin jaren '90. Dus niks geen platte LCD schermpjes, beamers of iets digitaals. Nee ouderwetse grote beeldbuiskasten op elkaar gestapeld ongetwijfeld aan elkaar verbonden met een enorme spagetti aan kabels. Het waren (ik schat) een stuk of 30 enorme kasten. Hierop veel beelden al dan niet geschakeld. Voor die tijd een enorm project en een fantastisch visueel spektakel zeker in combinatie met een spectaculaire lichtshow. Beide heren waren ook enorm druk en aanwezig op het podium. Ze renden van links naar rechts als een stel ADHD-ers. Zoals eerder genoemd kende ik muzikaal nog niet veel van ze, maar ik heb het hele concert met open mond staan genieten.

Een paar jaar later zag ik ze nog eens in Tivoli Utrecht. Toen was ik muzikaal wat meer bij, maar het visuele spektakel ontbrak waardoor het voor mijn gevoel allemaal een stuk minder was. Zo blijkt maar weer dat als je ergens onbevangen en met weinig verwachting naartoe gaat je compleet weggeblazen kan worden. Maar toch zou ik die bewuste avond in Paradiso graag nog eens over willen doen met de kennis van de muziek en de band die ik nu heb...

Links:
Official website: http://www.carterusm.co.uk/
Facebook site: https://www.facebook.com/carterusmofficial
Carters uitvoering van "The impossible dream" (origineel uit musical Man of la Mancha): https://www.youtube.com/watch?v=HZYhTlcVwy0
Carter's uitvoering van "Panic" (the Smiths): https://www.youtube.com/watch?v=CynrWLe6mQQ

The Coral - Muziek om nooit te vergeten: Week 20

Het idee is om eerst onderstaande link aan te klikken (opent in een nieuw venster) waarna de muziek gaat spelen. Dan kun je met de muziek op de achtergrond onderstaand verhaal lezen om zo alles compleet in je op te nemen.

The Coral -Coney Island
(klik hier voor de muziek)

Het is tijd voor een opsomming van enkele andere top 10 concerten waar ik de afgelopen tijd ben geweest, want daar heb ik er misschien wel een stuk of 20 van ;-) Eentje die misschien wel als concert met het beste geluid ooit kan staan is the Coral in de oude zaal van de Melkweg. Adembenemend mooie samenzang in combinatie met perfect afgestelde instrumenten.

The Coral is een band uit de Engelse regio Merseyside (in de buurt van Liverpool). Om precies te zijn Hoylake. Nou zoek dat maar eens op, via google maps. Het staat gelijk hoog op mijn verlanglijstje. Dat moet ook vast en zeker een mooi stukje Engeland zijn. Opgericht in 1996 door schoolvrienden Ian Skelly (drums) en Paul Duffy (bas) aangevuld met Bill Ryder-Jones (gitaar) en Ian's oudere broer James (zang/gitaar). Het duurde tot 2001 voordat de eerste single uitkwam ("Shadows fall") gevolgd door twee EP's maar de doorbraak kwam in 2002 met het debuutalbum "the Coral" waarop ook (het meest bekende nummer, zie link onderaan) "Dreaming of you" staat. Het album wist gelijk de vijfde plek te halen in de Britse albumchart en werd genomineerd voor de Mercury award. Het zorgde tevens voor een drukke periode voor de band. Ze speelden veel live en waren graag geziene gasten op diverse festivals. Toch zagen ze ook nog tijd om een opvolger op te nemen. Dit werd "Magic and medicine" welke in 2003 uit kwam en de nummer 1 positie wist te bereiken. Verrassend, want de band was wat meer de akoestische hoek in geslagen terwijl het debuut meer psychedelische rock bevatte.

De band ging als een speer en bleef doorgaan met live spelen. Inmiddels waren ook Amerika en Japan aan het schema toegevoegd, dit alles tot grote problemen voor Bill Ryder-Jones die de drukte allemaal niet aan kon. In juni 2005 na de release van het derde album ("The invisible invasion") besloot hij om te stoppen met touren. Hij bleef wel actief bij de band en werd na een korte periode weer full-time bandlid maar in 2008 werd besloten na paniek aanvallen voor live optredens om toch te stoppen.



In 2010 kwam voor mij het muzikale hoogtepunt met het album "Butterfly house" (kreeg een prijs voor UK album of the year 2010). Hiermee slaat the Coral nog meer de kant op van bands als Crosby,
Stills and Nash en the Byrds door gebruik te maken van veel meerstemmige zang. Maar dan toch met een eigen Britse twist die het nog aantrekkelijker maakt. Op 26 oktober 2010 stonden ze dus in de oude zaal van de Melkweg. Het werd een echte kippenvel avond. Visueel was het geen spektakel, maar dit werd muzikaal ruimschoots gecompenseerd. Nu is voor mij de oude zaal van de Melkweg sowieso de zaal met het beste geluid, maar als je dan ook nog eens zulke muzikanten bij elkaar zet heb je de ideale combinatie.


Door het vele live spelen en ook vele uitnodigingen voor akoestische settings in radio uitzendigen besloot the Coral om het complete "Butterfly house" album zo'n zes maanden na de originele release nogmaals uit te brengen, maar dan als "Buttefly house acoustic". Hierop komt de samenzang prachtig tot uiting en het zorgt er nog dagelijks voor dat mijn haren recht overeind gaan staan in combinatie met goosebumps als er een track van dat album voorbij komt op mijn muziekspeler....


Links:
Official website:http://www.thecoral.co.uk/
Walking in the winter (2010 live, mijn favoriete track van het album): https://www.youtube.com/watch?v=gX735lVnyDM
The Coral met gast Noel Gallagher (BBC Electric Proms): https://www.youtube.com/watch?v=08fCUdu1FBs
Het meest bekende nummer "Dreaming of you" live bij Jools Holland (2006): https://www.youtube.com/watch?v=K5Oe1Oc62f0

Killing Joke - Muziek om nooit te vergeten: Week 19

Het idee is om de link aan te klikken waarna een youtube window opent. Terwijl de muziek speelt kun je onderstaand blog lezen zodat je de muziek helemaal in je op kunt nemen.

Killing Joke - The hum
(klik hier voor de muziek)

Killing Joke is misschien onbewust wel één van de meest invloedrijke bands geweest voor de huidige rock muziek. Grootheden als Kurt Cobain, Dave Grohl, James Hetfield en Lars Ulrich (Metallica), Trent Reznor (Nine Inch Nails) en Chris Cornell (Soundgarden) hebben al regelmatig toegegeven dat deze band van grote invloed is geweest op het geluid van hun muziek. Zo heeft Metallica op de EP Garage Days Re-Revisited het nummer "the Wait" gecovered en is algemeen bekend dat het toonaangevende loopje van Nirvana's "Come as you are" een kopie is van het Killing Joke nummer "Eighties".

Zoals bij meerdere mensen was mijn eerste kennismaking met Killing Joke het nummer "Love like blood" in 1985. Een radio vriendelijke song die voor de bekendheid bij het grote publiek zorgde. Door dit nummer en het album "Night time" ging ik me ook verdiepen in het oudere werk en zo kwam ik bij mijn twee favoriete albums "Fire dances" (1983) en "Revelations" (1982). Een tikje meer punk georienteerd dan "Night time" en met vooral een overheersende gitaarmuur van gitarist Kevin "Geordie" Walker (geboren in county Durham maar op jonge leeftijd verhuisd naar het zuiden waardoor hij door zijn accent de bijnaam Geordie kreeg).

De band ontstond in 1978 toen drummer "Big" Paul Ferguson Jeremy "Jaz" Coleman ontmoette in de Matt Stagger Band (waar Coleman keyboard speelde). Samen besloten ze een andere band op te richten en al snel sloten "Geordie" en Martin "Youth" Glover (bas) aan en Killing Joke was een feit. Het eerste serieuze werk was een EP met de titel "Turn to red" in 1979. Deze EP en het debuutalbum "Killing Joke" werden opgepakt door radio DJ John Peel die zich groot fan van de band noemde. Na de release van "Revelations" besloot de band om te verhuizen naar IJsland. Ze waren ervan overtuigd dat de wereld zou vergaan en dat dit de plek was om te overleven. Youth had het snel gezien dat dit niet het geval was en besloot terug te gaan naar de UK waarop de band besloot een nieuwe bassist aan te trekken (Paul Raven) waarmee het volgende album ("Fire dances") werd opgenomen. Voor de opnames besloot de band om weer terug te gaan naar de UK en ook een nieuwe tour werd weer opgestart.

De iets meer commercieel ingeslagen weg van "Fire dances" bereikte haar hoogtepunt dus op "Night time". Veel fans van het eerste uur lieten de band vallen, zeker na het vervolg "Brighter than a thousand suns". Nog altijd gaat het verhaal dat dit een eis was van de platenmaatschappij. In ieder geval opende het deuren voor Jaz Coleman om een solo-album op te gaan nemen. Hij vroeg de hulp van Geordie, maar Big Paul en Paul Raven werden niet gevraagd. De kosten van de opnames gingen ver over het budget heen en de platenmaatschappij eiste dat het project onder de naam Killing Joke uitgebracht zou worden om nog wat geld terug te verdienen. Er werd zelfs geprobeerd om de ritmesectie terug te brengen in de band maar dit lukte niet. Ze werden zelfs compleet uit de band gezet. Het resultaat was "Outside the gate". Het meest controversiële album van Killing Joke.

Inmiddels was het eind 1988. Jaz en Geordie wilden weer gaan touren en gingen op zoek naar nieuwe bandleden. Als drummer werd ex-P.I.L. drummer Martin Atkins aangetrokken en de band probeerde het met oud-Smiths bassist Andy Rourke. Dit duurde slechts drie dagen en hij stond weer op straat. Uiteindelijk werd de onbekende Dave "Taif" Ball als bassist neergezet en kon de band live gaan spelen. Het resulteerde in een tour waarbij uitsluitend materiaal van voor 1985 en enkele snoeiharde nieuwe songs werden gespeeld. De albums "Outside the gate" en "Brighter than a thousand suns" werden compleet overgeslagen. Na de tour vertrok de band naar Duitsland waar opnames werden gestart voor een nieuw album en al snel werd Dave Ball ook weggestuurd en ingeruild voor good old Paul Raven. Het album dat volgde was "Extremities, dirt and various repressed emotions". Snoeihard waarop de band afrekende met de voorgaande albums. Helaas duurde dit ook niet lang want na een Amerikaanse en Europese tour in 1991 was de situatie onhoudbaar. Jaz Coleman emigreerde naar Nieuw Zeeland om op een (nog) onbewoond eiland te gaan wonen. De rest van de band zocht een nieuwe zanger (Chris Connelly) en met hem namen ze onder de naam Murder inc. een nieuw album op.

Toch begon het na een periode van rust weer te kriebelen bij Jaz Coleman. Na wat productiewerk besloot hij zijn maatjes weer op te zoeken. Geordie en Youth waren samen al bezig oud Killing Joke werk in remixes uit te brengen (Youth was inmiddels een gevierd producer) en zo werd de band weer nieuw leven ingeblazen met twee nieuwe albums in de stijl van het eerst uitgebrachte werk. Inmiddels was ook Nirvana aangeklaagd voor het gebruik van de "Eighties" riff, maar deze aanklacht werd ingetrokken na het overlijden van Kurt Cobain. Jaz Coleman kon ondertussen niet meer stoppen en besloot om, klassiek geschoold als hij is, klassiekers van the Doors, Led Zeppelin en Pink Floyd te herschrijven voor symfonie orkesten en dit ook uit te brengen. Tevens werd hij dirigent van diverse Nieuw Zeelandse en Tsjechische symfonie orkesten en dook hij ook nog op als acteur in een Tsjechische film.

Daarnaast ging Jaz Coleman zich inzetten voor Environmental Sustainability. Hiermee zorg je dat de mate van afval en vervuiling altijd kleiner is dan hetgeen je gebruikt. Ook heeft hij twee Eco-dorpen gestart in Nieuw Zeeland en Chili. Deze dorpen zijn volledig actief door natuurkracht. Hij heeft deze kennis allemaal opgedaan tijdens zijn periode in IJsland maar vooral tijdens zijn verblijf op het onbewoonde eiland in de buurt van Nieuw Zeeland. Op deze twee plekken ontwikkelde hij een grote liefde voor de natuur en leerde om te gaan met de krachten van de natuur en om dit te gebruiken. Hij mag er dan dus wel uit zien als een brute, agressieve en maniakale figuur, maar hij heeft het hart dus overduidelijk op de goede plaats.

Op 20 oktober 2007 kwam het bericht dat Paul Raven was overleden aan een hartstilstand in een hotel in Geneve tijdens een tour met Ministry. Op de begrafenis liepen de vier bandleden van het begin (Jaz, Geordie, Big Paul en Youth) elkaar weer tegen het lijf en alles viel op haar plaats. Ze moesten samen weer muziek gaan maken. Dit resulteerde in twee albums tot nu toe ("Absolute dissent", 2010 en "MMXII", 2012) plus de gebruikelijke tours. Ook zou er een tour volgen met the Cult en the Mission. Maar vlak voor aanvang van deze tour werd Jaz Coleman als vermist opgegeven. Een aantal weken later dook hij weer op. Hij had zelf niks gemerkt van alle ophef rond zijn verdwijning. Hij had zich voor een paar weken terug getrokken in de Sahara woestijn om inspiratie op te doen voor een boek en een nieuw album.

Ikzelf had Killing Joke nog nooit live gezien, al stonden ze wel hoog op mijn verlanglijstje. Maar eigenlijk was ik ook altijd bang om te gaan. Ik was zo bang dat het tegen zou vallen. Ik had af en toe wel eens een live filmpje gezien of een live nummer gehoord en vaak was Jaz niet goed bij stem of was het niet wat ik hoopte. Op 29 september 2010 besloot ik om toch te gaan. Eerlijk gezegd kende ik het meeste nieuwe materiaal niet, maar ik hoopte op ook wat oud werk. Het werd een mix van nieuw werk met heel oud werk (uitsluitend van de eerste twee albums). Jaz was goed bij stem, gebruikelijk geschminkt en nadrukkelijk aanwezig. Geordie speelde zijn gebruikelijke gitaargordijn en de ritmesectie was strakker dan strak met een bonkende en grommende Youth. Het was zeker een goed optreden, maar ik was toch helaas niet zo overdonderd als ik graag zou willen. Waarschijnlijk was mijn hoop/wens groter dan mogelijk.

Neemt niet weg dat Killing Joke een legendarische band is zoals je hierboven gelezen hebt. Ze zullen nooit vervelen en zich nooit stilletjes in een hoek laten drukken.

Links:
Official website: http://www.killingjoke.com/
Jaz Coleman Facebook: https://www.facebook.com/JazColemanOfficial
Official video Eighties (het nummer met de riff die gebruikt werd door Nirvana): http://www.youtube.com/watch?v=x1U1Ue_5kq8

Brian Setzer Orchestra - Muziek om nooit te vergeten: Week 18

Het idee is om de link met de muziek aan te klikken (opent in een ander venster) en dan onderstaand verhaal te lezen. Hierdoor kun je zowel de muziek als het verhaal in je opnemen. Hoewel het bij deze versie ook zeer de moeite waard is om na afloop van het lezen de link nog een keer aan te klikken en de video te bekijken...

Brian Setzer Orchestra - Rock this town (live)
(klik hier voor de muziek)

In de afgelopen blogs heb ik het al meerdere malen gehad over memorabele en legendarische live optredens die ik heb meegemaakt. Maar uiteraard is er ook altijd een "beste live belevenis ooit" en daar wil ik het in dit verhaal over hebben.

Brian Setzer (10 april 1959) kennen we uiteraard van de Stray Cats. Compleet met kuif en tattoos was dit de rockabilly held die deze muziekstijl bleef reanimeren. In 1990 besloot hij tot het formeren van the Brian Setzer Orchestra. Een nieuwe mix van Rock n' Roll met blazers als een Big Band. Verrassend maar ook verfrissend. Toch duurde het tot 1994 voordat de eerste cd uitkwam. Het dubuut kreeg gewoon de naam "Brian Setzer Orchestra" mee met daarop een mix van covers (o.a. Carl Perkins en Vince Taylor) maar ook eigen composities.

Die Big Band bestond uit zo'n 20 blazers. Hierdoor was het lastig om een tour van de grond te krijgen. Daardoor bleef het bij af en toe een TV-optreden en in 1996 volgde het tweede album "Guitar slinger". Opnieuw een klein aantal covers en verder eigen composities. Ook hierop de Stray Cats klassieker "Rumble in Brighton" maar dan in een big band jasje. Dit album werd weer gevolgd door "The dirty boogie" in 1998 wat eigenlijk voor de grote doorbraak zorgde. Hierop stond de eerste single "Jump jive an' wail", een cover van Louis Prima. Ook op dit album "Rock this town" wat eerder een hit was voor de Stray Cats. Het onderscheid eigen materiaal vs. covers sloeg op dit album ver door naar de covers. Met o.a. "This ole house" (Stuart Hamblen 1959) maar ook een duet met Gwen Stefani. Samen deden ze "You're the boss" wat o.a. ook werd opgenomen door Elvis in duet met Ann Margret.

Uiteindelijk volgde een uitgebreide tour en Amsterdam NL werd op 11 maart 1999 aangedaan. Gelukkig kwamen ze ook in Paradiso en wat was ik blij dat ik hiervoor kaarten had kunnen scoren. Wat ik die avond gezien heb zal ik nooit vergeten. Een bomvol podium met naast Brian Setzer een waanzinnige drummer (Bernie Dresel, de op één na beste drummer van de wereld) en een fantastische contrabassist (Mark Winchester). Verder waren er zowel links als rechts van het drumstel twee rijen met 5 blazers (trompet, trombone en saxofoon spelers). Je kwam ogen te kort. Terwijl Brian de aandacht trok met zang, tattoos, kleding, gekke bekken en gitaar(solo's) waren de blazers allemaal in hun eigen rij een showtje aan het opvoeren met draaien van de trompetten, vingerknippen, klappen en andere ongein. Ondertussen stond de bassist letterlijk bovenop zijn bas te spelen en de drummer besloot om om zijn drumstel te lopen en deze eens vanaf de andere kant te bespelen. Aan alle kanten gebeurde wat. En dit alles zonder kwaliteitsverschil want het klonk als een klok. Maar ik kan bijna met zekerheid zeggen dat iedereen die avond in Paradiso het op een andere manier beleefde. Want de kans dat je alles gezien hebt wat er gebeurde is onmogelijk. Ik vond het trouwens sowieso verrassend dat zo'n band het relatief kleine Paradiso bezocht. Dat bleek ook wel, want het was een eenmalige actie. De keren daarna stonden ze in een niet zo sfeervolle Heineken Music Hall. Het kaartje kostte destijds slechts 40 Gulden (omgerekend € 18,00). Dat is dus € 0,78 per bandlid. Niet te geloven.

De B.S.O. is nog steeds actief. Al wisselen de bandleden en ook de blazers regelmatig van samenstelling. Drummer Bernie is helaas vertrokken en ook bassist Mark Winchester had het Orchestra verlaten maar ik heb begrepen dat hij weer terug op het oude nest is. Naast drie (!) Kerst CD's, een Best of en een CD met Swing/Rockabilly versies van klassieke composities van o.a. Mozart, Wagner en Tchaikovsky zijn er ook nog twee reguliere albums uitgekomen waarvan de laatste ("Songs form Lonely Avenue") uitsluitend eigen werk bevat.

In de video die ik gepost heb spelen ze een oude Stray Cats klassieker. Maar dan verwerkt tot Big Band versie. Deze uitvoering is van het Woodstock optreden in 1999 dus met de geweldige Mark Winchester en de waanzinnige Bernie Dresel. Naar aanleiding van het concert in Paradiso schafte ik de DVD live in Japan aan (de link staat hieronder, kijk zeker een stukje). En ook hieruit blijkt dat het niet te volgen is. Het jammere aan de DVD is dat je overgeleverd bent aan de regisseur. Hij bepaalt wat je ziet en daardoor verliest het wel een stuk meerwaarde, maar desondanks neemt het me toch voor een deel terug naar die bewuste avond in Paradiso. De avond van mijn beste concert ooit.... (tot op heden)

Links:
Official Website: http://www.briansetzer.com/
Official Facebook: https://www.facebook.com/briansetzerofficial
Volledig Live concert Woodstock 1999: https://www.youtube.com/watch?v=Mktqdgt78-U
Volledige DVD Live in Japan: https://www.youtube.com/watch?v=f-GjbFeOCTw