Earth & Fire - Muziek om nooit te vergeten: Week 39

Het idee is om de link met het you-tube muziekfragment te openen (opent in een nieuw venster) en dan onderstaand verhaal te lezen. Dan kun je het allebei tegelijk in je opnemen.

Earth & Fire - Storm and thunder
(klik hier voor de muziek)

Er ontbrak nog een Nederlandse band/artiest in mijn blog. Nu heb ik niet zoveel met Nederlandse artiesten, maar om nou alles over één kam te scheren is ook weer overdreven. De band Earth & Fire waar ik het over wil hebben is dan ook niet Nederlandstalig en ze hebben misschien wel mijn meest favoriete Nederlandse elpee ooit uitgebracht. Al moet ik wel bekennen dat de liefde voor Earth & Fire na de derde LP voor mij stopt, want toen ging de band zich wat meer op het commerciele circuit storten terwijl de eerste albums juist verre van dat waren...

De band werd in 1967 opgericht door de Leidse broers Chris en Gerard Koerts en kreeg de naam Opus Gainfull. De naam wordt kort daarna veranderd in Earth & Fire omdat de tweelingbroers astrologisch gezien onder het element vuur vallen en de overige bandleden onder het element aarde. Zangeres was in de beginjaren Manuela Berloth maar die moest na een aantal jaren afhaken waarna Jerney Kaagman in 1969 haar plek innam. De band mag drie maanden lang in het voorprogramma spelen van the Golden Earring die vlak voor het vertrek naar Amerika voor een tour via hun manager meedelen dat Earth & Fire een single mag opnemen. Ze kijken naar het eigen materiaal dat aanwezig is, maar dit blijkt niet voldoende dus biedt Earring gitarist George Kooymans aan dat ze zijn compositie "Seasons" mogen gebruiken. Mede door een televisie-optreden bereikt dit nummer de tweede plek en de doorbraak is een feit. Ze tekenen bij Polydor en er volgen twee eigen singles ("Ruby is the one" en "Wild and exciting") en een debuutelpee met uitsluitend eigen werk. De bandleden worden full-time muzikanten. Drummer Cees Kalis vindt het echter nog te onzeker en besluit om zijn studie af te maken. Hij wordt vervangen door Ton van der Kleij.

Ondertussen wordt Gerard Koerts verliefd op de mellotron. Dit instrument wordt in de symfonische rock oa. gebruikt door King Crimson en de Moody Blues. Ze gaan zelfs naar Engeland om deze bands te zien spelen en besluiten om er als band ook een aan te schaffen. Dit gebeurt in de periode dat de band aan het schrijven is voor het tweede album "Song of the marching children". De mellotron is erg bepalend voor deze elpee. Het titelnummer is misschien wel het mooiste nummer dat ze gemaakt hebben. Het beslaat een totale elpee kant en duurt maarliefst 18 minuten. De single die van dit album komt is "Storm and thunder" die een zesde plaats behaald.

De eerste nummer één hit die Earth & Fire scoort is in 1972 het nummer "Memories". Het wordt gevolgd door een derde album "Atlantis" waar ook de single "Maybe tomorrow, maybe tonight" op staat. Ook hier een titeltrack die een volledige plaatkant beslaat. Maar lang niet zo sterk als "Song of the marching children". De band tourt inmiddels door heel Europa samen met Focus en in sommige landen is er zelfs massa-hysterie bij optredens. Hier wil ik het uitgebreide verhaal ook eindigen omdat dit ook een soort omslag is van de muziekstijl. De grote roem lonkt en het geheel krijgt een wat meer commercieel tintje. De nummers worden korter, elektronischer en meer catchy. Toch blijft de band nog wel verbazen met rare uitstapjes als akoestisch gespeelde klassieke stukken en een single "7,8 Avenue" welke gespeeld wordt in een 7/8 ritme. Maar het is toch allemaal iets te veel gemaakt en klinkt niet puur meer. Uiteraard is dit slechts eigen smaak want de grootste hit van de band komt in 1979 uit. Het nummer "Weekend" is niet bepaald mijn piece of cake, maar staat toch wekenlang bovenaan in de Nederlandse top 40.

Aangezien ik van 1969 ben, is mijn eerste herinnering aan Earth & Fire toch wel het nummer "Weekend" in de wekelijkse uitzending van AVRO's Toppop. Vandaar dat ik eigenlijk niks van deze band wilde weten. Tot we met een paar (muziek)vrienden een avond hadden waar we om de beurt allemaal een nummer mochten draaien. Daar was ook Klaas Waasdorp aanwezig. Hij besloot om "Storm and thunder" op te zetten en ik was gelijk van slag. Vanaf het eerste moment stond het kippenvel hoog op mijn lichaam. Ik besloot om meer oud werk van Earth & Fire te beluisteren en zo "ontdekte" ik het geniale album "Song of the marching children". Sinds haar verschijning in de talentenshow Idols wordt er altijd een beetje lacherig gedaan over Jerney Kaagman. Dit is dus volledig onterecht. Deze vrouw weet echt waar ze het over heeft en heeft veel betekend voor de Nederlandse muziek. Na haar actieve muzikale carriere heeft ze zich ingezet voor de rechten en vooral de verdiensten van de artiesten uit royalties en live optredens (eerst bij BV POP en later bij Conamus). Helaas is een paar jaar geleden bij haar de ziekte Parkinson geconstateerd waardoor ze zich voor een groot deel heeft teruggetrokken uit haar activiteiten. Zo blijkt maar weer dat je niet te snel moet oordelen al had ik me daar ook bijna schuldig aan gemaakt door alleen te denken aan één minder liedje....

Links:
"Maybe tomorrow, maybe tonight" (live) op Duitse TV: https://www.youtube.com/watch?v=joSfvT-IF-o
"Song of the marching children" (volledige nummer, audio only): https://www.youtube.com/watch?v=-FZ1q7UxviQ
"Storm and thunder" (live): https://www.youtube.com/watch?v=ctmaapt68Lg

Roger Waters - Muziek om nooit te vergeten: Week 38

Het idee is om de link met de muziek aan te klikken. Deze opent in een nieuw venster waarna je gelijktijdig onderstaand verhaal kunt lezen.

Roger Waters -5.01 AM (The pros & cons of hitch hiking part 10)
(klik hier voor de muziek)

In een eerder blog heb ik al wat verteld over de genialiteit van Pink Floyd's Syd Barrett. Maar er zaten nog meer geniale leden in die bijzondere band. Bassist Roger Waters namelijk. Maar net als bij Syd, is het gedrag van dhr. Waters ook niet altijd onbesproken. Al neemt dat niet weg dat de man een aantal geniale muziekstukken heeft uitgebracht. Zo ook het nummer uit de link, al is het eigenlijk ondoenlijk en ook misschien wel niet verantwoord om één nummer uit zijn conceptalbum "The pros & cons of hitch hiking" te pikken. Maar dit nummer is toch echt ook op single uitgebracht....

Roger Waters werd geboren op 6 september 1943 in het Engelse Surrey. Zijn vader was tweede Luitenant in het Britse leger tijdens de tweede wereldoorlog. Toen Roger 5 maanden oud was kwam zijn vader om in de buurt van Rome wat het hele leven van Roger zou veranderen. Hij heeft namelijk nooit kunnen accepteren dat hij zijn vader nooit gekend heeft en dat uitgerekend zijn vader die lange tijd overtuigd pacifist was (maar tijdens de tweede wereldoorlog vond dat hij zijn standpunt moest veranderen), in de oorlog moest omkomen. Dit komt in heel veel latere teksten naar voren. Vooral de onmacht van dit alles. Na de dood van haar man vertrok moeder Mary Waters naar Cambridge waar Roger naar de lagere school ging en hij bevriend raakte met Syd Barrett terwijl latere bandmaatje David Gilmour een paar straten verderop woonde. Hij was in zijn jeugd al flink actief op diverse vlakken. Op zijn 15e was hij al voorzitter van de YCND (jongeren campagne voor nucleaire ontwapening). Hij had een enorme hekel aan school afgezien van het sporten (rugby en cricket) waar hij in uitblonk. Over school zei hij: "Ik haatte elke seconde. Dezelfde kinderen die gepest werden door medescholieren werden vaak ook nog eens extra aangepakt door de leraren". Ook dit zou hij later gebruiken in zijn muziek.

De verdere historie van Pink Floyd is volgens mij wel aardig bekend. Er staat ook een stuk over in het blog over Syd Barrett. En aangezien dit over Roger Waters solo gaat wil ik me wat meer in hem verdiepen. Al bleek uit de teksten op "Dark side of the moon" en "The wall" (autobiografisch over zijn jeugd) dat Waters wel na het vertrek van Barrett de geestelijk leider was van de band. Dit is later tot in den treure als vuile was naar buiten gebracht door de andere Pink Floyd bandleden. Het Pink Floyd verhaal eindigde voor Roger Waters met het album "The final cut" uit 1983 welke in zijn geheel door hem werd geschreven en werd opgedragen aan zijn vader. Dit zorgde wel voor de definitieve breuk van de band omdat de inbreng van de andere bandleden zo minimaal was dat het meer gezien wordt als het eerste solo-album van Waters.

Een jaar na het "Final Cut" album kwam zijn eerste officiële solo-album uit en dit was "The pros & cons of hitch hiking". Al is later ook bekend geworden dat Waters het idee en een aantal nummers al klaar had ten tijde van "The wall", en dat hij de band liet kiezen voor welk concept ze wilden gaan. Ze kozen voor concept "The wall" omdat de andere meer persoonlijk was voor Roger. Zo belandde "The pros & cons" op de plank om er later weer afgeplukt te worden. Een geniaal concept album over een droom. Deze droom van een man in een midlife-crisis vindt in real time plaats tussen half 5 tot 12 minuten over 5 in de vroege ochtend. In deze droom is de man bezig met een road trip en gaan zijn gedachten naar overspel met een liftster maar ook komen diverse angsten tot uiting. Voor de opnames werd als gitarist Eric Clapton aangewezen. Ook voor de saxofoon partijen werd een grote naam ingehuurd (David Sanborn). Uiteindelijk wordt de hoofdpersoon om 5.12 AM weer wakker naast zijn eigen vrouw (of verklap ik nu het einde al?).

Twee jaar later zou er een soundtrack volgen voor een boek van Raymond Briggs ("When the wind blows") en in 1987 kwam zijn volgende echte solo-album "Radio K.A.O.S." dat het niveau van "The pros en cons niet evenaarde. Het was ook een concept over een geestelijk en lichamelijk gehandicapte jongen (Billy) die via radio-golven kan communiceren met een DJ (Jim) van het station Radio K.A.O.S. Zeker geen on-aardig album maar ook niet geniaal genoeg voor een blog.

De jaren daarna stonden vooral in het teken van het vallen van de muur. In 1990 was daar het Wall - Live in Berlin concert op de Potsdammer Platz. Alle groten uit de muziekwereld waren daar om intergraal het Pink Floyd album "The wall" live te spelen. Cyndi Lauper, Van Morrison, the Scorpions, Joni Mitchell, Bryan Adams, Sinéad O'Connor ze waren er allemaal. Bijgestaan door een Oost-Duits symfonie orkest en een Sovjet fanfare. Grote afwezigen waren de Pink Floyd leden Nick Mason, Rick Wright en David Gilmour die niet op de gastenlijst stonden....

Begin jaren '90 vond hij weer iets van zijn geniale schrijverskwaliteiten terug. Het album "Amused to death" kwam uit in 1992 en hierop was bijna weer de "oude" Waters te horen. Schoppend tegen het leger en de golf-oorlog, en het verhaal van het Chinese studentenprotest op het plein van de hemelse vrede in 1989 waren de grote inspiratiebronnen van dit album. Op dit album was het Jeff Beck die de gitaar ter hand nam.

Daarna bleef het lang stil rond Waters. Pas in 1999 (zeven jaar na zijn laatste album en 12 jaar na zijn laatste tour) besloot hij weer om het podium op te zoeken. Ik zag hem in mei 2002 in Ahoy' en in mei 2007 in Gelredome. Beide keren een grote show die stipt op het tijdstip van het kaartje begon en zo'n 2,5 uur duurde (de pauze niet meegerekend). De shows waren geweldig en je kwam ogen tekort. Vliegtuigen die neerstorten, videoschermen en een verbazingwekkende lichtshow. Toch zijn het achteraf niet de concerten die hoog in mijn top-lijstje staan. Het was wel spectaculair, maar het miste duidelijk de intimiteit en ik vraag me af of Roger wel wist in welk land hij op dat moment was en of hij niet in elke stad precies dezelfde show neerzet. Het was eigenlijk té perfect en meer of je naar een DVD op een heel groot scherm stond te kijken.

Als je er achteraf over nadenkt is het eigenlijk te belachelijk voor woorden dat dhr. Waters in een vrij korte periode drie geniale albums heeft gemaakt. Zo was er dus het dubbel-album "The wall", maar ondertussen schreef hij dus ook nog eens "The pros & cons of hitch hiking". Wat dat betreft is de man echt een platen-(CD)-held. Want als ik één album moet kiezen om mee te nemen naar een onbewoond eiland, dan is het "The pros & cons of hitch hiking". Voordeel is dan ook dat niemand er doorheen praat want dit is eigenlijk het perfecte album voor de koptelefoon. De bijgeluiden (voorbij razende auto's, fluisterende mensen, ontstekende aanstekers) zijn zo geweldig om te horen op een koptelefoon. Tip: Pak dan ook het tekstboekje erbij en lees mee, of doe je ogen dicht en ga languit liggen. Dan beleef je deze droom compleet mee, en dat is geniaal als je dat weet te bereiken bij de luisteraar....

Links:
Official website Roger Waters: http://www.roger-waters.com/
The wall live in Berlin 1990 (full show): https://www.youtube.com/watch?v=AnPmyxeKYdo
"Amused to death" (live) 2000: https://www.youtube.com/watch?v=BUbxZHQcOTs
"Brain damage/Eclipse" (live): https://www.youtube.com/watch?v=McAsRFjkn5Y

Calexico - Muziek om nooit te vergeten: Week 37

Het idee is om de link met het muziekfragment aan te klikken. De muziek opent dan in een nieuw venster waardoor je tegelijk kunt luisteren en het blog kunt lezen.

Calexico - Corona
(klik hier voor de muziek)

Eerlijk gezegd heb ik me speciaal voor dit verhaal wat meer verdiept in deze band. Ik kende tot vandaag weinig tot niks van hun achtergrond, alleen een deel van hun muziek. Maar nu ik sinds een paar maanden het laatste album "Algiers" op mijn muziekspeler (die ik aan heb staan op de fiets naar mijn werk) heb staan, verdienen ze een plaatsje in deze lijst. Wat is dat een pracht-album. Het is ook maar goed dat ik me verdiepte in deze band. Want wat is de muziekwereld toch ook klein. Er kwam namelijk onverwachts een heel opzienbarend feitje tevoorschijn....

Calexico is een band met eigenlijk twee vaste leden: Joey Burns en John Convertino die elkaar in 1990 voor het eerst ontmoetten. Na een beetje rondzwerven in diverse bands brachten ze in 1995 onder de bandnaam Spoke een eerste album uit ("Spoke"). Hierdoor kreeg de band een platendeal bij Quarterstick Records en besloten ze de bandnaam te veranderen in Calexico. Omdat het debuut maar was uitgebracht in een oplage van 2000 stuks werd besloten in 1997 een re-issue uit te brengen van het album onder de naam Calexico. Het tweede album "the Black light" volgde in 1998. Een concept album over de woestijn in Arizona en Noord Mexico dat wereldwijd goed werd ontvangen.

Door de goede verkopen en verhalen kreeg de band de mogelijkheid om voor "Hot rail" welke uitkwam in 2000 de hulp in te roepen voor blazers en violen. Maar hier bleef het niet bij. Burns en Convertino waren graag geziene gasten bij verschillende opnames. Zo brachten ze met twee bevriende Franse muzikanten een album uit, en verschenen ze op een album van Giant Sand. Ook werden in dezelfde periode een verzamelalbum met rarities uitgebracht welke goed en exclusief werd verkocht bij concerten.

De band had het heel druk met optredens en opdraven bij andere artiesten. Niet gek dus dat de grote bekendheid in 2005 kwam door het in 2005 uitgebrachte "In the reins". Hier werkte de band samen met de folkband Iron & Wine. Hiermee haalden ze zelfs de Billboard charts en Calexico was nu geen onbekende meer. Ze stonden onder meer op Lowlands waar ze ook een Nederlandse fan schare opbouwden. Nu ben ik zelf niet van de festivals, maar gelukkig is mijn muziek-mate Frido (a.k.a. Hank de Schijfpikeur) dat wel. Hij kwam dus in aanraking met ze en omdat ze in 2008 "Carried and dust" uitbrachten, kwamen ze in oktober van datzelfde jaar naar Paradiso. Dit vond Frido een mooi moment om mij uit te nodigen voor iets dat hij vond wat ik moest zien en horen. Ik wist niet wat me te wachten stond, maar als hij het zei moest het goed zijn.

Het werd een mooie avond. Ik was diep onder de indruk van de vocale kwaliteiten, de prachtige pedal steel guitar en ik genoot ook vooral van de blazers op het podium. Zoals wel vaker heeft Friet dit goed aangevoeld en zo hebben wij samen een grote overlap van muziek die we allebei goed vinden, maar zijn er ook genoeg dingen die we nog steeds aan elkaar leren. Bedankt daarvoor mate! Ik besloot om de band via CD te blijven volgen. En zo kwam in september 2012 het tot nu toe laatste album "Algiers" uit. Die zit nu inmiddels al maanden in mijn naar-het-werk-en-terug-fiets-muziekspeler en komt er niet meer uit. Niet alleen het mooiste album van 2012, maar misschien wel van de '10's. Waar op eerdere albums het allemaal soms nog wel eens vrolijk en gezellig overkwam (zoals bijvoorbeeld ook in het gekozen nummer Corona), is "Algiers" een vrij donker album. Mede daardoor grijpt het je niet gelijk bij je lurven, maar als je er eenmaal in zit laat het je niet meer los....

Even terugkomend op het opzienbarende feitje. In een eerder blog (week 25) hebben jullie een stuk kunnen lezen over de geniale Lisa Germano. In dat blog stond ook vermeld dat ze o.a. samen heeft gewerkt met Calexico, maar ik dacht dat dit misschien gewoon een eenmalige live-samenwerking was. Tot ik tijdens mijn tocht door de Calexico historie tegenkwam dat Burns en Convertino in 1997 onder de naam OP8 in samenwerking met Lisa Germano (en Howe Gelb van Giant Sand) een album uit hadden gebracht. En laat ik datzelfde album nou ook al maanden op die zelfde muziekspeler hebben staan maar ik me tot nu toe nog niet had verdiept in de artiesten met wie Lisa samenspeelde op die CD....

Links:
Official website: http://www.casadecalexico.com/
Full show live in België 2008 (2 dagen voor Paradiso): https://www.youtube.com/watch?v=ndRRXLsNMik
Video "Cruel": https://www.youtube.com/watch?v=8t46dvudrp8

Garbage - Muziek om nooit te vergeten: Week 36

Het idee is om de link met het muziekfragment aan te klikken. Deze opent in een nieuw venster dus dan kun je tegelijkertijd het verhaaltje eronder lezen zodat je beide in je op kunt nemen.

Garbage -Vow
(klik hier voor de muziek)

Als je een paar jaar geleden aan mij had gevraagd wat ik van de band Garbage vond, had ik gezegd: Leuke "niks-aan-de-hand" band. Kun je gewoon zonder problemen opzetten. Je kunt lekker luisteren en je bent niemand tot last. Maar nadat ik deze band op 20 november 2012 live aan het werk heb gezien in Paradiso is mijn mening ten opzichte van deze band enorm veranderd. Zij lieten die avond wat horen en zien wat ik nooit meer zal vergeten. De positiviteit straalde van het podium de zaal in en ik voel opnieuw een warm en prettig gevoel als ik terug denk aan deze avond.

Garbage is een band uit Wisconsin U.S.A. maar heeft een Schotse zangeres in Shirley Manson. Deze zangeres kwam bij de band na een uitnodiging van drummer (en tot dat moment zanger van de band) Butch Vig en bassist/keyboard speler Duke Erikson die haar aan het werk hadden gezien op TV in een video van de band Angelfish. Ze waren namelijk op zoek naar een zangeres met een Patti Smith en Chrissie Hynde achtig geluid en geen schreeuwster. Het kwam dus tot een ontmoeting en een eerste oefensessie die volgens Manson rampzalig was. De andere bandleden waren namelijk als sessiemuzikanten bekend met het studio-gebeuren en dat was voor Shirley compleet nieuw. Tevens had ze even opgezocht wie de andere bandleden waren en ze was dus aangenaam verrast dat Butch Vig totaal geen onbekende was in de muziekwereld.

Deze Butch Vig had naam gemaakt door het maken van remixen voor o.a. Depeche Mode, U2 en Nine inch Nails. Aan deze remixen werden zelfs complete nieuwe baslijnen en gitaar-licks toegevoegd. Maar Vig was toch wel het meest bekend als producer. En niet zomaar voor een kleine opname. Hij was producer van het legendarische "Nevermind" album van Nirvana.

Ondanks de rampzalige start werd Shirley aangenomen en de opnames voor de eerste demo konden beginnen. Deze demo werd zonder biografie (om niet te profiteren van de grote naam die Butch Vig had, maar puur om de muziek een contract te krijgen) naar verschillende platenmaatschappijen gestuurd. De band tekende uiteindelijk bij Mushroom UK dat daarmee gelijk zichzelf onbewust op de kaart zette. Het debuutalbum "Garbage" kwam uit in 1995 en de singles waren allemaal succesvol.

Een uitgebreide tour volgde en in 1997 begon de band aan het altijd lastige tweede album. Ze besloten om niet het roer om te gooien, maar voort te borduren op het debuut. Het tweede album kreeg de naam 2.0 en opnieuw regende het nominaties voor verschillende awards. Het resulteerde zelfs in een uitnodiging om de titelsong te schrijven van de James Bond film "The world is not enough".

Het leek alsof het niet op kon met de band. Maar er kwam ook tegenslag. Na een tour met U2 (Elevation tour) werd er hepatitis-a geconstateerd bij Butch Vig en waren er stemproblemen voor Shirley wat resulteerde in een operatie waarna ze een half jaar niet mocht zingen. Butch Vig verhuisde naar Los Angeles en Shirley Manson keerde terug naar Schotland. Het leek op het einde. Maar Butch Vig riep toch weer de hulp van Manson in nadat hij door diverse fans enthousiast was geraakt dat Garbage toch wel speciaal was. Het resulteerde in een nieuw album "Bleed like me" maar nog tijdens de tour werden diverse concerten afgezegd en kwam er een schrijven dat de band "oververmoeid was en te veel hooi op haar vork had genomen". Het werd verder uitgelegd als een lange tijd van rust om de geruchten van een definitieve breuk te ontkrachten.

Er volgde een rust van 18 maanden maar daarna kwam er toch weer nieuws. De band speelde live op een benefiet en er waren vier nieuwe songs opgenomen die op het album "Absolute Garbage" verschenen. Maar Shirley werd ook gevraagd om een hoofdrol te vertolken in de TV serie Terminator: The Sarah Connor chronicles wat een definitieve terugkeer in de band tegenhield. Toch kwam er een kleine twee jaar later (februari 2010) een bericht naar buiten via de Facebook pagina van Shirley Manson. Ze schreef: "Guess who I just spent a week in the studio with? Would you be pleased if I said one of them was called Steve and one of them was called Duke and another was a Grammy-winning producer?" Vlak daarna kwam het officiële bericht dat de band in de studio bezig was met een vijfde album.

Na de release van "Not your kind of people" in 2012 kwamen ze dus naar Amsterdam. Ik ging volledig open minded naar Paradiso. Ik wist niet wat me te wachten stond. Het werd een fantastische avond. De band stond fris op het podium en ze hadden er ook echt plezier in wat er vanaf straalde. En dan de frontvrouw. Die rende als een wilde over het podium om op een ander moment weer languit liggend een gesprek aan te gaan met een dame uit het publiek. Maar wat me vooral opviel was de positiviteit. Waar de meeste bands altijd moeilijk kijken alsof ze alle ellende van de wereld op hun schouders hebben. Of dat ze alle negatieve dingen moeten vertellen in hun songs was Shirley vrolijk en hamerde op de positive dingen in het leven. Ze was gelukkig en de wereld moest dat weten. En als ze dat dan ook nog eens in dat prachtige Schotse accent doet dan ben ik helemaal van slag. In een bericht dat ik de wereld in stuurde via twitter na afloop zei ik iets waar ik nu nog steeds compleet achter sta als ik terugdenk aan die avond. "I've seen God tonight and she is a lass from Scotland. Thanks Shirley!"

Links:
Official website: http://www.garbage.com/
"Only happy when it rains" live in Paradiso 2012: https://www.youtube.com/watch?v=OdzeJcXW7nQ
"Stupid girl" live in Paradiso 2012: https://www.youtube.com/watch?v=7E1vNfSut6U
Full live show 1998: https://www.youtube.com/watch?v=21uv3vsgxzA