Garbage - Muziek om nooit te vergeten: Week 36

Het idee is om de link met het muziekfragment aan te klikken. Deze opent in een nieuw venster dus dan kun je tegelijkertijd het verhaaltje eronder lezen zodat je beide in je op kunt nemen.

Garbage -Vow
(klik hier voor de muziek)

Als je een paar jaar geleden aan mij had gevraagd wat ik van de band Garbage vond, had ik gezegd: Leuke "niks-aan-de-hand" band. Kun je gewoon zonder problemen opzetten. Je kunt lekker luisteren en je bent niemand tot last. Maar nadat ik deze band op 20 november 2012 live aan het werk heb gezien in Paradiso is mijn mening ten opzichte van deze band enorm veranderd. Zij lieten die avond wat horen en zien wat ik nooit meer zal vergeten. De positiviteit straalde van het podium de zaal in en ik voel opnieuw een warm en prettig gevoel als ik terug denk aan deze avond.

Garbage is een band uit Wisconsin U.S.A. maar heeft een Schotse zangeres in Shirley Manson. Deze zangeres kwam bij de band na een uitnodiging van drummer (en tot dat moment zanger van de band) Butch Vig en bassist/keyboard speler Duke Erikson die haar aan het werk hadden gezien op TV in een video van de band Angelfish. Ze waren namelijk op zoek naar een zangeres met een Patti Smith en Chrissie Hynde achtig geluid en geen schreeuwster. Het kwam dus tot een ontmoeting en een eerste oefensessie die volgens Manson rampzalig was. De andere bandleden waren namelijk als sessiemuzikanten bekend met het studio-gebeuren en dat was voor Shirley compleet nieuw. Tevens had ze even opgezocht wie de andere bandleden waren en ze was dus aangenaam verrast dat Butch Vig totaal geen onbekende was in de muziekwereld.

Deze Butch Vig had naam gemaakt door het maken van remixen voor o.a. Depeche Mode, U2 en Nine inch Nails. Aan deze remixen werden zelfs complete nieuwe baslijnen en gitaar-licks toegevoegd. Maar Vig was toch wel het meest bekend als producer. En niet zomaar voor een kleine opname. Hij was producer van het legendarische "Nevermind" album van Nirvana.

Ondanks de rampzalige start werd Shirley aangenomen en de opnames voor de eerste demo konden beginnen. Deze demo werd zonder biografie (om niet te profiteren van de grote naam die Butch Vig had, maar puur om de muziek een contract te krijgen) naar verschillende platenmaatschappijen gestuurd. De band tekende uiteindelijk bij Mushroom UK dat daarmee gelijk zichzelf onbewust op de kaart zette. Het debuutalbum "Garbage" kwam uit in 1995 en de singles waren allemaal succesvol.

Een uitgebreide tour volgde en in 1997 begon de band aan het altijd lastige tweede album. Ze besloten om niet het roer om te gooien, maar voort te borduren op het debuut. Het tweede album kreeg de naam 2.0 en opnieuw regende het nominaties voor verschillende awards. Het resulteerde zelfs in een uitnodiging om de titelsong te schrijven van de James Bond film "The world is not enough".

Het leek alsof het niet op kon met de band. Maar er kwam ook tegenslag. Na een tour met U2 (Elevation tour) werd er hepatitis-a geconstateerd bij Butch Vig en waren er stemproblemen voor Shirley wat resulteerde in een operatie waarna ze een half jaar niet mocht zingen. Butch Vig verhuisde naar Los Angeles en Shirley Manson keerde terug naar Schotland. Het leek op het einde. Maar Butch Vig riep toch weer de hulp van Manson in nadat hij door diverse fans enthousiast was geraakt dat Garbage toch wel speciaal was. Het resulteerde in een nieuw album "Bleed like me" maar nog tijdens de tour werden diverse concerten afgezegd en kwam er een schrijven dat de band "oververmoeid was en te veel hooi op haar vork had genomen". Het werd verder uitgelegd als een lange tijd van rust om de geruchten van een definitieve breuk te ontkrachten.

Er volgde een rust van 18 maanden maar daarna kwam er toch weer nieuws. De band speelde live op een benefiet en er waren vier nieuwe songs opgenomen die op het album "Absolute Garbage" verschenen. Maar Shirley werd ook gevraagd om een hoofdrol te vertolken in de TV serie Terminator: The Sarah Connor chronicles wat een definitieve terugkeer in de band tegenhield. Toch kwam er een kleine twee jaar later (februari 2010) een bericht naar buiten via de Facebook pagina van Shirley Manson. Ze schreef: "Guess who I just spent a week in the studio with? Would you be pleased if I said one of them was called Steve and one of them was called Duke and another was a Grammy-winning producer?" Vlak daarna kwam het officiële bericht dat de band in de studio bezig was met een vijfde album.

Na de release van "Not your kind of people" in 2012 kwamen ze dus naar Amsterdam. Ik ging volledig open minded naar Paradiso. Ik wist niet wat me te wachten stond. Het werd een fantastische avond. De band stond fris op het podium en ze hadden er ook echt plezier in wat er vanaf straalde. En dan de frontvrouw. Die rende als een wilde over het podium om op een ander moment weer languit liggend een gesprek aan te gaan met een dame uit het publiek. Maar wat me vooral opviel was de positiviteit. Waar de meeste bands altijd moeilijk kijken alsof ze alle ellende van de wereld op hun schouders hebben. Of dat ze alle negatieve dingen moeten vertellen in hun songs was Shirley vrolijk en hamerde op de positive dingen in het leven. Ze was gelukkig en de wereld moest dat weten. En als ze dat dan ook nog eens in dat prachtige Schotse accent doet dan ben ik helemaal van slag. In een bericht dat ik de wereld in stuurde via twitter na afloop zei ik iets waar ik nu nog steeds compleet achter sta als ik terugdenk aan die avond. "I've seen God tonight and she is a lass from Scotland. Thanks Shirley!"

Links:
Official website: http://www.garbage.com/
"Only happy when it rains" live in Paradiso 2012: https://www.youtube.com/watch?v=OdzeJcXW7nQ
"Stupid girl" live in Paradiso 2012: https://www.youtube.com/watch?v=7E1vNfSut6U
Full live show 1998: https://www.youtube.com/watch?v=21uv3vsgxzA