Lloyd Cole and the Commotions - Muziek om nooit te vergeten: Week 35

Het is de bedoeling om de link met de muziek aan te klikken (deze opent in een nieuw venster) en daarna tegelijkertijd onderstaand verhaal te lezen zodat je het beide in je op kunt nemen.

Lloyd Cole and the Commotions - Four flights up
(klik hier voor de muziek)

Toen ik in 1988 mijn vrouw Lenneke leerde kennen vroeg ik haar uiteraard naar haar favoriete muziek. De eerste artiest die ze opnoemde was Lloyd Cole. Niet echt voor de hand liggend en mede daarom had ze direct mijn aandacht. Natuurlijk kende ik het nummer "Rattlesnakes" en vond dat zeker niet verkeerd. Maar verder had ik mij niet zo in deze man verdiept. Dat werd dus nu eens tijd.

Lloyd Cole groeide op in Derbyshire in Engeland. Zijn vader en moeder waren Golf club Stewards waardoor hij al op jonge leeftijd in aanraking kwam met het spelletje (hierover later meer). Na een jaartje rechten studeren in Londen verkaste hij, na het krijgen van een goede referentie van een vriend, uiteindelijk naar Glasgow om daar filosofie en Engels te studeren. In Glasgow kwam hij ook in contact met een aantal muzikale vrienden die de Commotions zouden worden.

In 1984 resulteerde dit in het debuutalbum "Rattlesnakes". En dit is tot op de dag van vandaag voor mij het beste debuut album ooit. Alle nummers zijn van het begin tot het eind krakers. Naast "Rattlesnakes" werd ook de nummers "Forest fire" en "Perfect skin" op single uitgebracht. Het grootste gedeelte van de nummers werden door Lloyd geschreven en als demo opgenomen in de kelder van de Glasgow Golf Club waar de familie inmiddels woonde. Voor de werkelijke opnames vertrok de band toch naar London waar alles heel gemoedelijk en relaxed werd opgenomen. Bassist Lawrence Donegan zei hier later over: "We kwamen elke dag in de studio, namen wat tracks op en gingen daarna naar Brick Lane voor een curry en een paar pints om daarna terug te keren en nog wat op te nemen. Het album was klaar binnen een maand. Happy days indeed". Gitarist Neil Clark noemde het zelfs "it was like the best job ever at the time". Deze relaxte sfeer vind je volledig terug op dit album. Alles klopt gewoon.

Een jaar later in 1985 kwam de opvolger "Easy pieces". Qua verkoop aantallen een groter succes dan "Rattlenakes" maar qua kwaliteit een stuk minder. Lloyd wijtte dit aan het feit dat ze iets toegankelijkere nummers wilden maken en van een warmer geluid wilden voorzien. Bassist Donegan was iets minder mild en noemt het album gewoon "terrible". Zo erg wil ik het niet maken, maar minder is hij zeker. Het mist gewoon wat frisheid. Weer twee jaar later volgde het laatste album met the Commotions. Het werd "Mainstream". Het eerdere idee om toegankelijkere muziek te maken werd volledig overboord gegooid en de band groeide ook uit elkaar. Toetsenist Blair Cowan was ook al verdwenen toen het album uitkwam (hij ontbreekt ook op de foto's en staat alleen vermeld bij de credits) en bassist Lawrence Donegan gaf ook al aan er mee te willen stoppen om een journalistieke carriere te starten. De band besloot om na een promotionele tour uit elkaar te gaan en Lloyd vertrok naar New York om daar zijn schrijverskwaliteiten uit te breiden door andere samenwerkingen.

Hij zou niet meer terugkeren naar Engeland of Schotland. Hij vond in Amerika zijn liefde waarmee hij in 1989 trouwde en een aantal solo albums volgden. Stuk voor stuk prachtige platen met als hoogtepunten de albums "Don't get weird on me babe" (1991) en "Love story" (1995). In november 1991 zagen Lenneke en ik hem ook in Paradiso. Eindelijk kun je haast wel zeggen. Nu kwam hij niet zo heel vaak naar Nederland, dus we waren blij dat we hem eens live konden aanschouwen. Naast een echte gentleman op het podium bleek hij ook enorm grappig met zijn opmerkingen tussen de nummers door. Ondertussen ging het golfen ook gewoon door. Hij heeft een handicap van 5,3 en een vaste golfpartner die je eigenlijk niet zou verwachten. Hij mag namelijk graag een balletje slaan samen met Alice Cooper. In 1997 kwam hij weer in aanraking met een stel jonge muzikanten en maakte hij wat nummers als Lloyd Cole & the Negatives. Het was geen lange samenwerking en het leek erop dat het scenario voor de toekomst zou worden dat we elke drie of vier jaar een nieuw solo-album met daarop een handvol prachtige nummers, en een aantal opvullertjes zouden kunnen verwachten. Tot hij in 2010 mij weer enorm wist te verrassen.

Er kwam nieuw materiaal met een band. En daarin zaten soms wat bekende namen. Zo keerde Blair Cowan (een oud Commotion en hij had ook al samengewerkt op eerdere solo-albums) terug, maar ook was drummer Fred Maher (ex-Scritti Politti) van de partij. Verder hoorden we Dave Derby op bas (uit the Negatives) en Joan Wasser (Joan as a Policewoman). Maar de twee die ik eruit wil lichten zijn minder bekend maar wel verantwoordelijk voor het "nieuwe geluid". Matt Cullen speelde namelijk gitaar en banjo en Mark Schwaber speelde gitaar en mandoline. Hierdoor kreeg het een wat meer folky geluid. Enorm blij was ik ook dat hij met deze twee mannen als Lloyd Cole Small Ensemble" naar Amsterdam kwam. En dan ook nog eens in het piep-kleine People's Place. We besloten om op tijd aanwezig te zijn en daardoor wisten we twee stoelen op rij 1 te bemachtigen. In een intieme en besloten sfeer hadden we een geweldige avond. Ze speelden uiteraard veel nummers van het nieuwe geweldige frisse album "Broken record", maar ook flink wat oude klassiekers kwamen voorbij.

Lloyd is nog niet klaar. Met nagenoeg dezelfde namen bracht hij in 2013 het album "Standards" uit. Opnieuw verrassend fris. Dit album wordt live gepromoot in Nederland door een solo show in de kleine zaal van het Paard in den Haag (terwijl op dezelfde avond oud Animals zanger Eric Burdon in de grote zaal stond, die zullen het backstage best gezellig gehad hebben). Hij lijkt het weer enorm naar zijn zin te hebben op het toneel. De avond wordt gevuld met twee lange sets en veel humor tussendoor. Een paar weken later zagen we hem op de BBC bij Jools Holland. Volgens Jools een grote schande dat hij sinds 1984 al niet meer in zijn programma was geweest. Hij speelde daar deze keer live met een "full electric" band (Lloyd Cole & the Leopards) en tevens kwam hij met het nieuws om hier ook mee te gaan touren. Helaas is hij hiermee nog niet in Nederland geweest en komt hij in november weer volledig solo naar Amsterdam. Want wat zou ik hem graag eens met een volledige band live willen zien....

Terugkomend op mijn eerste date met Lenneke: Ze vertelde mij dat zij het album "Rattlesnakes" op cassettebandje had. Brrrr... Dat kon echt niet. Dus tijdens ons tweede afspraakje had ik een kadootje voor haar. De CD van "Rattlesnakes". Ze had dan weliswaar nog geen CD-speler, maar mocht die er ooit komen, dan had ze in ieder geval alvast haar favoriete CD om te draaien. Inmiddels 26 jaar later zijn we uiteraard ook in het bezit van de vinyl editie en zelfs een schilderij aan de wand met de hoes van dit prachtige album. Want dit album is (voor ons beide inmiddels) toch wel heel speciaal....

Links:
Official website: http://www.lloydcole.com/weblog/
Live met electric band bij Jools Holland 2013: https://www.youtube.com/watch?v=HcDUDm4nNm8
Rattlesnakes met the Leopards in 2014: https://www.youtube.com/watch?v=Em3dia7zQuQ
Met the Small Ensemble live 2011: https://www.youtube.com/watch?v=803cHdWiCh8
People's Place Amsterdam live met the Small Ensemble: https://www.youtube.com/watch?v=5-tO5e3WJO4