Ramones - Muziek om nooit te vergeten: Week 31

Het idee is om de link aan te klikken waarna de muziek opent in een nieuw venster. Daarna tegelijkertijd het blog lezen om zo beide in je op te nemen.

Ramones - Bonzo goes to Bitburg
(klik hier voor de muziek)

Een band die ook niet mag ontbreken in mijn blog is the Ramones. Drie weken geleden overleed het laatste nog levende originele bandlid Tommy Ramone en mede daarom wil ik dit blog opdragen aan Tommy, Joey, Dee Dee en Johnny.

Het nummer dat ik gekozen heb is wellicht niet het meest bekende en voor de hand liggende, maar het verhaal erachter is prachtig en ik vind het ook één van de beste nummers. Maar eerst beginnen we met een stukje historie.

In 1974 ontstond de band in Queens New York uit de overblijfselen van Tangerine Puppets, een band met vrienden Johnny (Cummings) en Tommy (Erdelyi) later bijgestaan door gezamenlijke vriend Douglas Colvin. Zij nodigden Jeffrey Hyman uit en zo was de eerste line-up compleet. Maar er moest nog flink gewisseld worden van instrument. Jeffrey was namelijk oorspronkelijk de drummer en Douglas de zanger en gitarist. Douglas ruilde al snel de gitaar in voor een bas en besloot om zijn naam te veranderen in Dee Dee Ramone. Hij kwam aan deze naam omdat hij geobsedeerd was door Paul McCarney die onder het pseudoniem Paul Ramon in begin jaren '60 had gespeeld als the Silver Beetles. Uiteindelijk kon Dee Dee de rest van de band overtuigen om allemaal de naam Ramone te adopteren (Jeffrey werd Joey Ramone) en de bandnaam te veranderen in the Ramones.

Ook kwam Dee Dee erachter dat hij niet tegelijkertijd kon bassen en zingen. Door aandringen van (toen nog) manager Eldelyi werd besloten om Joey te laten zingen, maar ook hij vond het te lastig om te drummen en zingen tegelijkertijd. Er werden diverse audities gedaan voor een nieuwe drummer maar het bleek dat manager Tommy, die regelmatig op de kruk plaats had genomen om wat voor te spelen de ideale man was voor deze plek en zo was ook Tommy Ramone geboren. Joey zou één ding niet vergeten uit zijn periode als drummer. Zijn 1-2-3-4 bleef altijd een herkenbaar begin bij veel nummers van the Ramones.

In maart 1974 maakte de band haar live debuut en in augustus van datzelfde jaar stonden ze voor het eerst in de legendarische CBGB's club. Het publiek was getuige van iets compleet nieuws. Korte (vaak minder dan 2 minuten) supersnel gespeelde songs van vier mannen compleet in leer gestoken. Overduidelijk geen hippies. Het bleek een succes want aan het eind van 1974 hadden ze al 74 keer live gespeeld in CBGB's. Dit leverde de band een platencontract op in 1975 wat een jaar later resulteerde in het debuutalbum.

In 1978 besloot Tommy om weer een stapje terug te doen. Hij was het touren zat en hij werd vervangen door Marc Bell (Marky Ramone). Tommy bleef wel aan al producer van de uit te brengen albums. Deze line-up hield vrij lang stand. In 1983 werd Marky uit de band gezet wegens een alcohol probleem. Hij werd vervangen door Richard Reinhardt (Richie Ramone) en hij was volgens Joey het beste wat de band kon overkomen. Hij zorgde voor een nieuwe frisse kijk en kreeg zelfs een vrijbrief om nummers te schrijven. Ook mocht hij af en toe een nummer zingen en kon hij soms Dee Dee's achtergrond vocalen overnemen.

Hij was ook drummer op het hierboven gekozen track "Bonzo goes to Bitburg". Een voor de band verrassend politiek zwaar beladen nummer. Het betreft het bezoek dat president Ronald Reagan in die periode deed aan Duitsland. Ook bezocht hij een tweede wereldoorlog graf waar Duitse soldaten begraven lagen, maar ook leden van de Waffen-SS. Maar de meeste kritiek kreeg hij door de uitspraak dat de begraven soldaten in Bitburg net zo erg slachtoffer waren als de doden in de concentratiekampen. Joey, die een Joodse achtergrond heeft, leek verantwoordelijk voor dit nummer al bleek achteraf dat Dee Dee de schrijver was van dit nummer. De naam Bonzo was gekozen door de film "Bedtime for Bonzo" uit 1951 waarin Ronald Reagan acteerde naast de chimpansee Bonzo. Uiteraard kwam dit nummer niet uit op single in Amerika maar wel in de UK al scoorde het daar ook niet hoog.

In 1987 stapte Richie uit de band na een langlopend conflict dat hij niet mocht meedelen in de opbrengst van de t-shirt verkoop (!). De inmiddels cleane Marky keerde weer terug en dit was ook de line-up die ik mocht zien in een bomvol Paradiso in 1988. Ik had een mooi plekje op het balkon gevonden en dit is het enige concert dat ik in Paradiso heb gezien waarbij de volledige benedenverdieping van het podium tot aan de bar achterin stond te pogoën. Werkelijk niemand stond stil. Na een set van 52 minuten waarin ze 22 nummers speelden was het concert afgelopen en had iedereen die daar was iets gezien dat je de rest van je leven niet meer zou vergeten.

De jaren daarna zagen we Dee Dee uit de band verdwijnen (opgevolgd door C.J. Ramone) en waren ze graag geziene gasten op diverse festivals. Ook werden ze meer een meer geëerd door andere grote bands en kwamen er Ramones tribute albums uit waarop niet de minste artiesten hun gezicht lieten zien. Helaas overleden de originele bandleden veel te vroeg. Joey in 2001, Dee Dee in 2002, Johnny in 2004 en dus drie weken geleden Tommy. Maar de band heeft voor genoeg inspiratie gezorgd voor vele huidige bands en mogen dus nooit vergeten worden. En ik zal altijd weer terugdenken aan die memorabele avond in 1988 in Paradiso Amsterdam. HEY-HO LET'S GO.

Links:
Official website: http://www.ramones.com/
Een lijst met alle concerten: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Ramones_concerts
4 songs Live 1988 (Finland): https://www.youtube.com/watch?v=psd6mHHkPUg
CBGB's official website: http://www.cbgb.com/

Big Country - Muziek om nooit te vergeten: Week 30

Het idee is om de link met de muziek aan te klikken (opent in een nieuw venster) en daarna het blog te lezen zodat je beide tegelijkertijd in je op kunt nemen.

Big Country -You dreamer
(klik hier voor de muziek)

Een band die sinds de jaren '80 altijd mijn aandacht heeft getrokken is het Schotse Big Country. Ik zeg met nadruk het Schotse Big Country, want zo wordt de band altijd gezien. Ze zijn ook opgericht in Dunfermline omdat zanger Stuart Adamson daar opgroeide. Maar technologisch gezien is geen van de traditionele bandleden Schots (Adamson werd geboren in Manchester, bassist Tony Butler in London, Gitarist Bruce Watson in Ontario, Canada en drummer Mark Brzezicki in Slough, England). Toch is Schotland de uitvalbasis en muzikaal gezien klinken ze ook echt Schots vooral door het gitaar spelen met een doedelzak sound van gitarist Watson.

Het debuutalbum "the Crossing" stamt uit 1983. Daarop staat de klassieker "In a big country" en mede door dit nummer werden er van dit debuut in de UK meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Het zorgde er tevens voor dat de band gelijk wereldwijd kon touren (het debuutalbum was ook een succes in de USA) en dat de opvolger "Steeltown" (1984) gelijk op nummer 1 binnenkwam in de Britse albumcharts. Ook kregen ze een uitnodiging voor het grote Band Aid project en tijdens tours was het zelfs mogelijk dat ze als opwarmer mochten fungeren voor Roger Daltrey of Queen.

In 1986 leek de echte grote doorbraak te volgen met het album "the Seer". Daarop staan namelijk de hits "Look away" en "The teacher". Voor mij was dit ook het eerste album van de band dat ik kocht. En ik was gelijk verkocht door het titelnummer waarbij de achtergrond vocalen verzorgd worden door Kate Bush. In diezelfde periode was er via een Nederlands TV programma een project waarbij je kon leren muziek spelen en hoe het was om in een band te zitten. Bassist voor dat programma (Rock School als ik me niet vergis) was Tony Butler. Helaas bleef het grote succes nog steeds uit, al was de band wel bekend maar kon het nog steeds geen grote zalen vullen.

Uiteindelijk bleek dit album zelfs het hoogtepunt van de carrière, want de albums die daarna volgden waren voor de fans om naar uit te kijken, maar niet om een nieuwe doelgroep aan te boren. Achtereenvolgens waren het "Peace in our time" (1988), "No place like home" (1991), "The buffalo skinners" (1993) en "Why the long face" (1995). De band was inmiddels afgestoten door platenmaatschappij Phonogram (1991) en de optredens werden niet minder in aantal, maar wel in steeds kleinere en intiemere zaaltjes. Zo had ik de eer om ze te zien in september 1998 en later nog op 19 april 2000 in de Kade in Zaandam. En die laatste keer niet geheel misselijk, want het voorprogramma werd verzorgd door een andere held: Mike Peters van the Alarm.

Die laatste keer bleek achteraf extra speciaal. De band had net het album "Driving to Damascus" uitgebracht. Er kwamen steeds meer verhalen dat zanger Stuart Adamson worstelde met de uitblijvende doorbraak en dat hij steeds meer problemen kreeg met te veel alcohol gebruik en depressief leek te worden. Af en toe verdween hij ook voor vrienden en bekenden waarna hij weken later weer opdook. Op 31 mei 2000 speelde Big Country een "Final Fling" farewell tour in Glasgow waarmee de band wilde aangeven om (al dan niet voorlopig) te stoppen met touren.

In november 2001 kwam er een serieus bericht naar buiten dat Stuart Adamson opnieuw verdwenen was. Via de website werd iedereen opgeroepen die maar iets wist van de verblijfplaats of ze contact wilden opnemen. Het bleek tevergeefs want op 16 december 2001 werd zijn lichaam levenloos aangetroffen op Honolulu, Hawaii.

Sindsdien is de band nog wel actief, maar vooral in de studio en regelmatig met wisselende bandleden. In 2007 werd het 25 jarig bestaan met enkele live optredens gevierd waarvoor drummer Brzezicki terugkeerde. Bassist Tony Butler was inmiddels ook leadzanger geworden. In 2010 werd er opnieuw een tour gestart, maar nu met Mike Peters als leadzanger en Jamie Watson (zoon van gitarist Bruce) was ook aangesloten bij de band. In 2012 verliet Tony Butler de band om als muziekleraar verder te gaan in Cornwall. Hij werd weer opgevolgd door Simple Minds bassist Derek Forbes. Zo bleven de posities gevuld. In mei 2013 zag ik deze samenstelling in de Boerderij in Zoetermeer. Ook weer zo'n gevalletje van, wil ik dit wel zien. Het was zeker leuk om het enthousiasme te zien dat de bandleden nog steeds hadden. Maar aan de andere kant toch ook wel erg sneu om te zien dat ze het echt van de oude nummers moeten hebben die slechts twee bandleden echt hebben meegemaakt. Bij de nieuwe nummers ging de sfeer in de zaal als een nachtkaars uit en ik vraag me dan toch af hoe je daar uiteindelijk in de kleedkamer over na gaat denken. Zou het hierom zijn dat ook Mike Peters eind 2013 heeft besloten om de band te verlaten?

Toch is er weer een nieuwe zanger gevonden en volgens Bruce Watson wordt er weer gewerkt aan nieuw materiaal. Ik moet eerlijk bekennen dat ik na "Driving to Damascus" niks nieuws meer heb aangeschaft. Dit is absoluut niet om een statement te maken, maar de nieuwe nummers trekken mij ook niet zo. Maar ze hebben genoeg prachtige albums gemaakt die regelmatig nog een draaibeurt krijgen. En de combinatie van de doedelzak gitaar van Bruce en het Schotse accent van Stuart Adamson is nou eenmaal kippenvel werkend. Daarom bedankt Stuart voor al dit moois en R.I.P.

Links:
Official website: http://www.bigcountry.co.uk/
"Chance" en "In a big country" live in Oost-Berlijn voor de val van de muur: https://www.youtube.com/watch?v=6tL4a9afK-s
"Eleanor Rigby" live: https://www.youtube.com/watch?v=JS--6mzw3eo
"John Wayne's dream" live: https://www.youtube.com/watch?v=2is8flYbuzg

Creedence Clearwater Revival - Muziek om nooit te vergeten: Week 29

Het idee is om de link met de muziek aan te klikken (opent in een nieuw venster) en dan het onderstaande verhaal te lezen. Hierdoor kun je beide tegelijkertijd in je opnemen.

Creedence Clearwater Revival - Ramble Tamble
(klik hier voor de muziek)

Deze keer een niet "live" verhaal, want deze band (en ook John Fogerty solo) heb ik nooit live gezien. Maar gewoon een nummer dat je gehoord moet hebben om te kunnen oordelen dat dit toch wel een geniale band was. Deze band doet mij ook altijd aan twee personen denken die mij hiermee in aanraking hebben gebracht, en dat wil ik hieronder even toelichten.

Voor de eerste kennismaking gaan we terug naar halverwege de jaren '80. In die periode was ik eigenlijk 12 van de 24 uur die in een dag zaten op het voetbalveld te vinden. Constant met vrienden met een bal bezig. Maar je kreeg het met die gasten ook wel eens over andere dingen. Zo was er Nickles "Klaas" Waasdorp die ook altijd wel geïnteresseerd was in muziek. En op een regenachtige middag toen we door het slechte weer vroeg van het veld vertrokken reden we naar mijn huis om op mijn slaapkamertje wat muziek te luisteren. Maar eerst nog even langs zijn huis, om daar wat muziek op te halen.

Mijn kamer was volledig voor muziek ingericht. Een perfecte versterker compleet met draaitafels, een mengpaneel en vanaf 1985 ook al gelijk een cd speler. Verder andere randapparatuur met enorme speakerkasten waarmee je zo uit dat kleine kamertje geblazen kon worden. In die tijd zat ik helemaal in mijn U2 periode en New Wave. Niks mis mee uiteraard, maar op een gegeven moment zette Klaas iets uit zijn eigen collectie op. Het was Creedence en dit zorgde toch wel voor een knappe dosis kippenvel. Wat een stem en wat een energie. Als niet kenner viel ik voor de bekende krakers. Maar er werd wel een nieuwe muzikale weg bewandeld.

Even een stukje historie. De band werd eigenlijk opgericht in 1964 door de broertjes John Fogerty, samen met zijn schoolmaatjes Doug Clifford en Stu Cook onder de naam The Blue Velvets. De broer van John, Tom Fogerty speelde al regelmatig mee met live optredens, en het duurde niet lang tot hij ook tot de band toetrad. Na een verandering van bandnaam in the Golliwogs en na de military service periode van John en Doug werd in januari 1968 de bandnaam uiteindelijk veranderd in Creedence Clearwater Revival en kregen ze de kans om een LP op te nemen. Het nummer Suzie Q. van dit debuutalbum werd opgepikt door de lokale radiostations en al snel moesten de bandleden hun banen opzeggen om regelmatig live op te treden.
 

De rest is eigenlijk wel bekende informatie. De band groeide uit tot een grote act en scoorde ook meerdere hits. Een leuk misschien nog wel onbekend feitje is dat de band ook als één van de hoofdachts op Woodstock speelde. Maar in de film is hier niets van te zien omdat John vond dat het kwalitatief geen hoogstaand optreden was. Een ander verhaal is dat de band niet blij was dat ze uiteindelijk vroeg in de ochtend op podium 3 werden gezet omdat the Greatful Dead met een enorme lange jamsessie ver over hun speeltijd waren heen gegaan. Hierdoor begon de band pas om half één in de nacht en was een groot deel van het publiek al weg om toch nog een paar uurtjes slaap te pakken. Op de uiteindelijke 1994 box-set met meerdere opnames van het festival kwamen wel nog wat tracks te staan.

In 1970 was Tom zijn jongere broertje enorm zat en besloot hij om uit de band te stappen. John eiste meer en meer alleenrecht op. Hij besloot dat als Doug en Stu een eigen inbreng wilden indienen dat hij uitsluitend slag-gitaar op deze tracks zou spelen. Het bleek de doodsteek van de band, want op 16 oktober 1972 kwam de melding van platenmaatschappij Fantasy Records dat de band uit elkaar was. In 1990 overleed Tom aan AIDS wat hij kreeg door een bloedtransfusie tijdens een rug operatie. Hij en John hadden de ruzie nog steeds niet bijgelegd.

Tijd voor mijn tweede kennismaking. In 2009 was het inmiddels de derde editie van de Murphy's top 100. Dit was een lijst die Frido a.k.a. Hank the DJ elk jaar maakte voor de lokale pub Murphy's Law. Vaste klanten en muziekliefhebbers konden hun 10 favoriete nummers insturen en door een puntensysteem werd zo een top 100 berekend die elk jaar op goede vrijdag volledig werd gedraaid in de kroeg. Het was altijd een groot muziekfeest voor de happy few. Vanaf 18.00 uur met een select groepje muziekliefhebbers alle nummers analyseren die gedraaid werden. Later op de avond druppelden ook "reguliere" klanten binnen die altijd een beetje vreemd naar deze freaks keken. Ik assisteerde Friet hierbij en zo zag ik ook menig lijstje voorbij komen. Dan ben je altijd nieuwsgierig wat de mensen zo kiezen en vooral de mensen waarvan je weet dat ze een beetje dezelfde muzieksmaak hebben als jijzelf. Zo had Aad v/d Schrier het nummer "Ramble tamble" van CCR in zijn lijstje staan. En dat maakte mij nieuwsgierig. Dit was namelijk een nummer wat ik niet kende.

Dus ik op zoek naar het album "Cosmo's factory" uit 1970. Dat album opent met het nummer "Ramble tamble". Het nummer greep mij gelijk bij mijn kladden. Een up tempo nummer met een enorm psychedelisch middenstuk om weer up tempo met het begin te eindigen. Sinds dat jaar is de het nummer hoger en hoger geëindigd in de Murphy's top 100, met uiteindelijk zelfs een nummer 2 positie in 2011 en 2012. Zo zie je maar dat je zelfs in 2009 nog verrast kan worden door een nummer van bijna 40 jaar oud dat je nog nooit gehoord hebt. En ik ben ervan overtuigd dat iedere muziekliefhebber die dit nummer hoort voor de bijl gaat.

Links:
Het volledige Woodstock concert: https://www.youtube.com/watch?v=P0-ZKaWVYSk
John Fogerty live Ramble Tamble (met de beste drummer aller tijden Kenny Aronoff op drums): https://www.youtube.com/watch?v=M_lIKui5FhY

Arc Angels - Muziek om nooit te vergeten: Week 28

Het idee is om de link met de muziek aan te klikken (opent in een nieuw venster) en dan het blog te lezen. Zo kun je twee dingen tegelijkertijd in je opnemen.

Arc Angels - Paradise Cafe
(klik hier voor de muziek)

Soms zijn er wel eens van die (gelegenheids)bands die zomaar een album uitbrengen dat geniaal is. Je verlangt naar meer, maar helaas er komt weinig tot niks meer. Neem bijvoorbeeld David Bowie's Tin Machine (voor velen een flop, maar ik vond het fantastisch) of the Traveling Wilbury's (met  Roy Orbison, Bob Dylan, George Harrison, Jeff Lynne en Tom Petty) die uiteindelijk ook maar twee albums maakten. Maar ik wil het deze week hebben over de band Arc Angels. We gaan terug naar 1992. Zoals in eerdere blogs vermeld had ik toen nog mijn CD winkel. Aan het eind van elk jaar maakten mijn collega's en ik een gebruikelijk "jaarlijstje" met daarin de beste vijf cd's van het afgelopen jaar. In 1992 prijkte bovenaan mijn lijstje het album "Arc Angels" van de band Arc Angels.

Arc Angels leerde ik kennen doordat ik halverwege de jaren '80 in aanraking kwam met zanger/gitarist Charlie Sexton. Hij had destijds als 16 jarige een aardig hitje met "Beats so lonely". Ik was erg gecharmeerd van dat nummer en zijn daarop volgende debuutalbum "Pictures for pleasure" (1985). Dit debuut werd gevolgd door het nog betere album "Charlie Sexton" waarop een fantastische uitvoering staat van het nummer "Cry little sister" (uit de film the Lost Boys). In 1991 dook hij ineens op in de film "Thelma and Louise" waar hij als muzikant in een bar stond te spelen. Dat was in de tijd dat hij al bezig was met het Arc Angels project.

In 1990 namelijk besloot hij om met gitarist Doyle Bramhall II (de zoon van Stevie Ray Vaughan's muzikale rechterhand Doyle Bramhall) en de ritme sectie uit Stevie Ray Vaughan's band Double Trouble (bassist Tommy Shannon en drummer Chris Layton) een nieuwe band te starten. Het werd Arc Angels waarbij de eerste drie letters verwezen naar Austin Rehearsal Complex waar de band ontstond na enkele spontane jam sessies. Vanaf zeer jonge leeftijd had Sexton al les gehad van grootheden uit de Austin, Texas muziek-scene waaronder Jimmy en Stevie Ray Vaughan. Hij was dus niet onbekend in deze kringen. Deze samenwerking resulteerde uiteindelijk in het geweldige album "Arc Angels". Ook weer zo'n album met geen enkel fout nummer. De zang afgewisseld tussen Sexton en Bramhall II. Veel authentieke Blues Rock, maar ook uitstapjes naar andere genres zoals het fantastische door Sexton gezongen "Sweet Nadine". Maar helaas was deze samenwerking niet van lange duur. Dit had meerdere oorzaken (de geringe publiciteit van Geffen Records, de slechte communicatie onderling maar vooral het extreme drugs gebruik van Doyle Bramhall II) en in 1993 was het over.

Terug dus weer naar zijn solo-werk. In 1995 bracht hij als the Charlie Sexton Sextet het album "Under the wishing tree" uit. Opnieuw was de publiciteit die de platenmaatschappij aan dit album gaf minimaal waardoor ook hiervan de verkoop enorm achter bleef. Maar Charlie Sexton bleef een gerenommeerd gitarist en dit resulteerde in een verzoek van niemand minder dan Bob Dylan. De vraag was of hij wilde toetreden tot de live band van Dylan wat Sexton accepteerde en zo is hij sinds 1999 een vast gezicht in de begeleidingsband van Dylan.

De verrassing was groot toen Arc Angels een reunie tour aangekondigde in 2009. Alleen bassist Tommy Shannon ontbrak. Er volgde een live album met DVD waarop enkele nieuwe live-tracks maar ook twee nieuwe studio opnames. Er werd ook een compleet nieuw album aangekondigd, maar die is tot op heden nog niet verschenen. Ook is het inmiddels weer akelig stil rond de band, dus ik vrees dat deze niet meer zal komen...

Links:
official website: http://www.arcangelsmusic.com/
"Send by angels (live 2009): https://www.youtube.com/watch?v=onNvBcGnrUQ
"Sweet Nadine (album version/audio only): https://www.youtube.com/watch?v=JD1zpo3028Y

Héroes del Silencio - Muziek om nooit te vergeten: Week 27

Het idee is om eerst de link aan te klikken met de muziek (dit opent in een nieuw venster) en om dan tegelijk met het afspelen van de muziek het blog te lezen.

Héroes del Silencio - Nuestro nombres
(klik hier voor de muziek)

Naast het "hopelandic" gezongen van Sigur Rós wat ik in een eerder blog heb geschreven, zijn alle andere beschreven acts tot nu toe Engelstalig. Nu is dat voor mij ook het meest prettig in het gehoor klinkend, maar als ik toch een band moet noemen die in een andere taal zingt waar ik ook een zwak voor heb, dan is dit wel het Spaanstalige Héroes del Silencio. En laat ik daar nou ook een aparte persoonlijke ervaring mee hebben... Dus bij deze.

De band werd in 1984 opgericht in Zaragoza door de broertjes Juan en Pedro Valdivia samen met hun neef Javier Guajardo Valdivia. De band werd aangevuld met bassist Enrique Bunbury, maar nadat Juan hem een David Bowie nummer hoorde zingen werd hij uiteindelijk de zanger van de band. De bandnaam Zumo de Vidrio werd gewijzigd in Héroes del Silencio en in 1987 namen ze de eerste EP op een jaar later gevolgd door het debuutalbum "El mar no cesa".

In 1990 kwam het tweede album uit "Senderos de traición" en met het nummer "Entre dos tierras" kregen ze regelmatig airplay op MTV. Hierdoor werd ik ook aangestoken. Er volgde een grote tour waarin ze voor het eerst buiten Spanje speelden (Zwitserland en België). Dit resulteerde in een live CD waarop te horen was dat het live ook een spectaculaire band was. In 1993 kwam het album "El espíritu del vino" uit en dit is misschien wel het meest geniale album. Hier was de band echt muzikaal op haar hoogtepunt. Er volgde opnieuw een tour en nu kwamen ze ook naar de Roxy in Amsterdam.

Ik was in het bezit van kaarten en op de dag van het concert vertrok ik richting Amsterdam. Ik was nog nooit in de Roxy geweest dus nam het zekere voor het onzekere om lekker op tijd te zijn. Toch stonden er al enkele mensen voor de gesloten deur die een half uur later open zou gaan. Aan de gracht geparkeerd stond een klein autootje met Spaans kenteken en met de achterklep open. Er zaten vier jongens in met een zuid-Europees uiterlijk. Uit de auto klonk knalhard muziek van Héroes del Silencio, om alvast lekker in de stemming te komen.

Het werd inmiddels drukker en drukker voor de deur. Maar op het tijdstip dat op het kaartje stond dat de deuren open zouden gaan bleef alles nog gesloten. Zelfs een half uur daarna was de deur nog steeds afgesloten en er ontstond een beetje rare sfeer. Er werd gebonkt op de deur (er zat geen raam in dus je kon niet zien wat er gaande was). Uiteindelijk ging de klep van het kleine autootje dicht, de auto reed van de parkeerplaats af. Vlak voor ze wegreden ging er nog een raampje open en werd er een prop papier uit het raam gegooid waarna ze met piepende banden wegreden. Gelukkig was er iemand slim genoeg op de prop op te rapen en open te vouwen. Het was het papier wat op de deur geplakt had gezeten en er stond met grote letters op dat het concert was afgelast wegens stemproblemen van de zanger....

Helaas heb ik ze daarna nooit meer voorbij zien komen in de concertagenda. De band heeft ook niet lang meer bestaan. Tijdens de opnames van het volgende album "Avalancha" was de spanning in de band groot. Na de release hiervan volgde nog wel een tour, maar in 1996 viel de band uit elkaar.

In 2007 volgde wel een reünie tour, maar helaas werd Nederland niet aangedaan. Neemt niet weg dat de muziek nog altijd geweldig blijft en ze regelmatig voorbij komen als ik mijn muziekcollectie een draaibeurt geef...


Links:
Official website: http://heroesdelsilencio.es/
"Entre dos tierras" live 2007 reünie: https://www.youtube.com/watch?v=MOMqmnuGxhM
"Nuestros nombres" live 2007 reunie: https://www.youtube.com/watch?v=FUffOVhU9LE
MTV unplugged sessie 1996: https://www.youtube.com/watch?v=cY5f8EVzN94