Creedence Clearwater Revival - Muziek om nooit te vergeten: Week 29

Het idee is om de link met de muziek aan te klikken (opent in een nieuw venster) en dan het onderstaande verhaal te lezen. Hierdoor kun je beide tegelijkertijd in je opnemen.

Creedence Clearwater Revival - Ramble Tamble
(klik hier voor de muziek)

Deze keer een niet "live" verhaal, want deze band (en ook John Fogerty solo) heb ik nooit live gezien. Maar gewoon een nummer dat je gehoord moet hebben om te kunnen oordelen dat dit toch wel een geniale band was. Deze band doet mij ook altijd aan twee personen denken die mij hiermee in aanraking hebben gebracht, en dat wil ik hieronder even toelichten.

Voor de eerste kennismaking gaan we terug naar halverwege de jaren '80. In die periode was ik eigenlijk 12 van de 24 uur die in een dag zaten op het voetbalveld te vinden. Constant met vrienden met een bal bezig. Maar je kreeg het met die gasten ook wel eens over andere dingen. Zo was er Nickles "Klaas" Waasdorp die ook altijd wel geïnteresseerd was in muziek. En op een regenachtige middag toen we door het slechte weer vroeg van het veld vertrokken reden we naar mijn huis om op mijn slaapkamertje wat muziek te luisteren. Maar eerst nog even langs zijn huis, om daar wat muziek op te halen.

Mijn kamer was volledig voor muziek ingericht. Een perfecte versterker compleet met draaitafels, een mengpaneel en vanaf 1985 ook al gelijk een cd speler. Verder andere randapparatuur met enorme speakerkasten waarmee je zo uit dat kleine kamertje geblazen kon worden. In die tijd zat ik helemaal in mijn U2 periode en New Wave. Niks mis mee uiteraard, maar op een gegeven moment zette Klaas iets uit zijn eigen collectie op. Het was Creedence en dit zorgde toch wel voor een knappe dosis kippenvel. Wat een stem en wat een energie. Als niet kenner viel ik voor de bekende krakers. Maar er werd wel een nieuwe muzikale weg bewandeld.

Even een stukje historie. De band werd eigenlijk opgericht in 1964 door de broertjes John Fogerty, samen met zijn schoolmaatjes Doug Clifford en Stu Cook onder de naam The Blue Velvets. De broer van John, Tom Fogerty speelde al regelmatig mee met live optredens, en het duurde niet lang tot hij ook tot de band toetrad. Na een verandering van bandnaam in the Golliwogs en na de military service periode van John en Doug werd in januari 1968 de bandnaam uiteindelijk veranderd in Creedence Clearwater Revival en kregen ze de kans om een LP op te nemen. Het nummer Suzie Q. van dit debuutalbum werd opgepikt door de lokale radiostations en al snel moesten de bandleden hun banen opzeggen om regelmatig live op te treden.
 

De rest is eigenlijk wel bekende informatie. De band groeide uit tot een grote act en scoorde ook meerdere hits. Een leuk misschien nog wel onbekend feitje is dat de band ook als één van de hoofdachts op Woodstock speelde. Maar in de film is hier niets van te zien omdat John vond dat het kwalitatief geen hoogstaand optreden was. Een ander verhaal is dat de band niet blij was dat ze uiteindelijk vroeg in de ochtend op podium 3 werden gezet omdat the Greatful Dead met een enorme lange jamsessie ver over hun speeltijd waren heen gegaan. Hierdoor begon de band pas om half één in de nacht en was een groot deel van het publiek al weg om toch nog een paar uurtjes slaap te pakken. Op de uiteindelijke 1994 box-set met meerdere opnames van het festival kwamen wel nog wat tracks te staan.

In 1970 was Tom zijn jongere broertje enorm zat en besloot hij om uit de band te stappen. John eiste meer en meer alleenrecht op. Hij besloot dat als Doug en Stu een eigen inbreng wilden indienen dat hij uitsluitend slag-gitaar op deze tracks zou spelen. Het bleek de doodsteek van de band, want op 16 oktober 1972 kwam de melding van platenmaatschappij Fantasy Records dat de band uit elkaar was. In 1990 overleed Tom aan AIDS wat hij kreeg door een bloedtransfusie tijdens een rug operatie. Hij en John hadden de ruzie nog steeds niet bijgelegd.

Tijd voor mijn tweede kennismaking. In 2009 was het inmiddels de derde editie van de Murphy's top 100. Dit was een lijst die Frido a.k.a. Hank the DJ elk jaar maakte voor de lokale pub Murphy's Law. Vaste klanten en muziekliefhebbers konden hun 10 favoriete nummers insturen en door een puntensysteem werd zo een top 100 berekend die elk jaar op goede vrijdag volledig werd gedraaid in de kroeg. Het was altijd een groot muziekfeest voor de happy few. Vanaf 18.00 uur met een select groepje muziekliefhebbers alle nummers analyseren die gedraaid werden. Later op de avond druppelden ook "reguliere" klanten binnen die altijd een beetje vreemd naar deze freaks keken. Ik assisteerde Friet hierbij en zo zag ik ook menig lijstje voorbij komen. Dan ben je altijd nieuwsgierig wat de mensen zo kiezen en vooral de mensen waarvan je weet dat ze een beetje dezelfde muzieksmaak hebben als jijzelf. Zo had Aad v/d Schrier het nummer "Ramble tamble" van CCR in zijn lijstje staan. En dat maakte mij nieuwsgierig. Dit was namelijk een nummer wat ik niet kende.

Dus ik op zoek naar het album "Cosmo's factory" uit 1970. Dat album opent met het nummer "Ramble tamble". Het nummer greep mij gelijk bij mijn kladden. Een up tempo nummer met een enorm psychedelisch middenstuk om weer up tempo met het begin te eindigen. Sinds dat jaar is de het nummer hoger en hoger geëindigd in de Murphy's top 100, met uiteindelijk zelfs een nummer 2 positie in 2011 en 2012. Zo zie je maar dat je zelfs in 2009 nog verrast kan worden door een nummer van bijna 40 jaar oud dat je nog nooit gehoord hebt. En ik ben ervan overtuigd dat iedere muziekliefhebber die dit nummer hoort voor de bijl gaat.

Links:
Het volledige Woodstock concert: https://www.youtube.com/watch?v=P0-ZKaWVYSk
John Fogerty live Ramble Tamble (met de beste drummer aller tijden Kenny Aronoff op drums): https://www.youtube.com/watch?v=M_lIKui5FhY