Tori Amos - Muziek om nooit te vergeten: Week 32

Het idee is om de link aan te klikken waarna het muziekfragment opent in een nieuw venster. Dan kun je gelijktijdig luisteren en het bijbehorende verhaal lezen.

Tori Amos - Thank you
(klik hier voor de muziek)

Er is een drastisch gebrek aan dames in dit blog, zoals ik al eerder aan gaf. Maar Myra Ellen Amos is een dame die ik al sinds 1992 enorm bewonder en daarom al zes keer live heb mogen zien. Daarom wil ik graag deze keer iets over haar vertellen.

Sinds 1992 dus, want toen kwam haar album "Little earthquakes" uit waarmee ze mij compleet omver blies. De combinatie van haar zang met haar pianospel en de messcherpe teksten kwam als een golf over mij heen. En met piano en zang bedoel ik niet zoet-sappig. Eigenlijk neigt het gewoon meer naar de alternatieve hoek. Uiteraard is het a capella nummer "Me and a gun" een goed voorbeeld maar dat zou de rest van het album te kort doen.

In 1994 kwam haar opvolger "Under the pink" uit. Opnieuw een geweldig album met Tori en haar piano als leidende draad. Zoals het bij Tori hoort en beste past (vind ik). Als gevolg van deze release kwam ze ook naar Europa. In Nederland speelde ze op 9 mei 1994 in het Circustheater in Scheveningen en gelukkig was ik daarbij. In eerdere blogs heb je al kunnen lezen dat ik mij af en toe niet in kan houden om tussen de nummers door wat te roepen (om de avond een beetje interactie te geven en te laten zien dat er geen soort van muzikale robot op het podium staat, zie ook het muziekblog uit week 1). Bij Tori was dit niet zo'n probleem, want ze ging op een gegeven moment zelf de discussie met het publiek aan. Ze gaf aan dat ze ooit in haar beginjaren in een rokerige nachtclub had gespeeld en dat daar van die sigaar rokende mannen verzoekjes kwamen doen. En wij moesten raden welk nummer elke avond werd aangevraagd. Nu had ik de hele avond al mijn favoriete nummer op mijn tong liggen voor het geval er een mogelijkheid was om iets te kunnen schreeuwen. Dus is riep "THANK YOU". "No, it wasn't Thank you" antwoordde Tori. Een ander meisje riep: "The happy phantom". Hierop zei ze: "No, this was in the early days". "I still do think it was Thank you" riep ik nog een keer. "No, those were guys in suits and ties, they'd never heard of Led Zeppelin" antwoordde ze, waarna ze het nummer inzette waar het om ging. Het bleek "the Gambler" te zijn van Kenny Rogers. Maar direct daarna zette ze gelijk "Thank you" in waardoor mijn wens werd vervuld....

In 1996 volgde het album "Boys for Pele" (niet de voetballer, maar de Vulkaan-godin op Hawaï die dezelfde naam draagt). Je zou zeggen op mijn lijf geschreven. Het werd namelijk opgenomen in een kerk in County Wicklow, Ierland. Naast haar piano werd er ook op een Harmonium en Klavecimbel gespeeld. Ook kreeg ze hulp van een Gospelkoor en soms zelfs doedelzakken. Maar toch vond ik het allemaal een tikkeltje minder dan de vorige twee. En de reden hiervoor was dat er soms gebruik werd gemaakt van een drum-patroon. En dat is iets wat ik niet bij haar muziek vind passen. Dat maakt het allemaal iets te onrustig. Neemt niet weg dat er nog flink wat juweeltjes op het album staan ("Not the red baron"), maar ik vond het toch een beetje een tegenvaller. Toch kon ik het niet laten om twee keer naar haar toe te gaan. Op 15 maart 1996 speelde ze in het Congresgebouw in den Haag en de dag erna in de Rai in Amsterdam. Beide keren zaten we binnen 10 rijen van het podium en toonde ze live opnieuw dat het een geweldige artieste is. Twee totaal verschillende avonden waarbij ze de ene avond vol verhalen en grapjes was en de andere avond stil en de nummers achter elkaar speelde zonder pauze tussen de nummers door.

De albums hierna ga ik allemaal niet stuk voor stuk benoemen, maar het pad dat ingeslagen was, bleek niet helemaal mijn pad. Ik bleef haar volgen en haar albums kopen, maar met de komst van een band die haar begeleidde werd het voor mij allemaal wat minder. In 2001 zag ik haar in de Heineken Music Hall, en dit was voor mij het teken dat ik dit beter niet had kunnen doen. Dit is geen zaal voor Tori Amos. Veel te groot en het galmde aan alle kanten.

Toch waren er ook nog hoogtepunten. In 2001 kwam ze heel verrassend met een cover-album. Nu was Tori altijd wel van de covers (op haar eerder uitgebrachte singles stonden veelal covers van de meest uiteenlopende artiesten als Nirvana, the Stones en het eerder genoemde Led Zeppelin), maar een heel album was wel speciaal. Ook haar keuze. Ze zocht nummers uit die vanuit een mannelijk oogpunt waren geschreven en soms herschreef ze de teksten zodat ze deze keer vanuit het vrouwelijke oogpunt bezongen werden. Zo kom je nummers tegen van Eminem ("97 Bonnie & Clyde"), Depeche Mode ("Enjoy the silence"), Lloyd Cole ("Rattlesnakes"), the Beatles ("Happiness is a warm gun") en het meest verrassende en misschien wel mooiste nummer "Raining Blood" van niemand minder dan Slayer.

En in 2005 kwam ze met het niet verkeerde album "the Beekeeper". Ik had op mijn werk dagelijks Radio 2 aan staan en er was een actie waarmee je kaarten kon winnen voor het concert van Tori Amos in Ahoy'. Je moest alleen bellen als je een liedje van haar hoorde. Voor mij niet moeilijk, dus bij de eerste toon toetste ik het nummer in van de studio waar ze zelfs verbaasd klonken dat er zo snel gereageerd werd ("het nummer is nog geen 10 seconden bezig"). Zo zag ik haar dus in Ahoy' en door deze aktie kreeg ik kaartjes voor rij 3 (!) wat me nog het meest verbaasde. Als echte fan wil je natuurlijk graag zo dicht bij het podium zitten, maar hieruit blijkt dus dat het helemaal geen zin heeft om zenuwachtig te zijn zodra de voorverkoop start, want de eerste 5 - 10 rijen zijn sowieso al gereserveerd voor bobo's van de platenmaatschappij, relaties van de platenmaatschappij en acties voor radio-spelletjes.

Een ander hoogtepunt is 2011. Tori kwam namelijk met een klassiek album (uitgebracht op het klassieke label Deutsche Grammophon). Geïnspireerd door klassieke thema's van onder andere Chopin, Bach en Mendelssohn waarna ze er een eigen Tori draai aan geeft. Hierdoor speelde ze op 18 oktober 2011 in Carré, Amsterdam. En als er nou een zaal is die het verdiend om Tori live te zien spelen dan is het wel Carré. In een prachtige ambiance met een fantastisch geluid werd het een mythische avond.


Tori is een dame die heel goed weet wat ze doet, en vooral zelf bepaalt wat ze doet. En vaak wordt ik hierdoor geraakt, maar soms is het niet helemaal mijn ding. Ze blijft hoe dan ook een bijzonder veelzijdige en vooral interessante artiest die ik altijd zal blijven volgen. Want voor je het weet heeft ze weer iets geniaals gemaakt....


Links:
Official website: http://www.toriamos.com/
"Muhammed my friend" live duet met Maynard van Tool (zie eerder Tool blog): https://www.youtube.com/watch?v=KLgibanTrec
Live MTV Unplugged 1996 (dit waren voor mij haar hoogtijdagen): https://www.youtube.com/watch?v=cB4pCkHYig4