Type O Negative - Muziek om nooit te vergeten: Week 48

Het idee is om de link aan te klikken waarna de muziek in een nieuw venster opent. Hierna kun je tegelijkertijd het verhaal eronder lezen waardoor je beide in je op neemt.

Type O Negative -Christian woman (full album version)
(klik hier voor de muziek)

Een geweldige band waar toch altijd een negatief laagje aan blijft kleven is Type O Negative. De band rondom Pete Steele (1962-2010) die met zijn eerdere werk in de band Carnivore niet echt politiek correcte teksten uitbracht. Gelukkig deed hij hier afstand van na oprichting van Type O Negative, al zorgde het soms nog wel eens voor problemen bij live shows.

Type O Negative werd in ca. 1989 opgericht door jeugdvrienden Pete Steele (zang/bas), Sal Abruscato (drums), Josh Silver (keyboards) en Kenny Hickey (gitaar). De band kreeg een contract bij Roadrunner records en in 1991 volgde het debuutalbum "Slow, deep and hard". Hierop toonde de band aan een vreemde eend in de bijt te zijn. Het was metal, maar toch ook weer gothic en de lang uitgesponnen nummers deden ook weer erg psychedelisch aan. En dit alles met romantische teksten die ook zomaar weer om konden slaan in thema's als heartbreak en zelfmoord. Kortom, niet in één hokje te duwen. Op 21 december van 1991 zou de band optreden in Scum, Katwijk. Dit was één van de vijf concerten die de band in Nederland zou geven. Door het controversiele verleden van Steele kwamen er veel bedreigingen bij de concertzalen binnen en vier van de vijf besloten het helemaal af te zeggen. Steele probeerde nog van alles door in interviews en faxen naar de zalen en bookings-agenten afstand te nemen van deze uitspraken en te melden dat hij tegen alle vorm van geweld is. Maar het kwaad was al geschied. Alleen Scum hield dus vol, al werden die middag wel alle ramen voorzien van houten voorzetplaten en kwamen er ook actievoerders op af. Pete Steele was er inmiddels helemaal klaar mee en besloot niet af te reizen naar Katwijk. Uiteindelijk kwamen slechts twee bandleden opdagen om alsnog een optreden te geven.

Hierdoor bracht de band het tweede album uit als een soort gimmick. "The origin of the feces" (met als cover een close-up van de anus van Pete Steele) werd volledig in de studio opgenomen. Maar tussen de nummers door werd er live publiek ingemixt om zo de problemen tijdens de eerste tour belachelijk te maken. Op dit album ook een cover van Black Sabbath (op de re-issue) en op de reprise van "Kill you tonight" zit een piano sample van the Beatles "A day in the life". Steele heeft deze twee bands altijd genoemd als grootste invloeden voor zijn muziekkeuze. De band kreeg daardoor ook als bijnaam "The drab (grauw/somber) four".

De doorbraak kwam met het derde album "Bloody kisses". Dit was voor Roadrunner het eerste album ooit dat de platina status haalde. Op dit album de twee nummers die het meeste airplay kregen "Black no.1" en "Christian woman". Op de CD duren deze tracks ca. 10 minuten, maar vanwege commerciele doeleinden kwamen er ook 4 minuten versies uit. Hierop staat ook weer een cover. Het soulnummer "Summer breeze" van Seals and Crofts, maar beter bekend van de Isley Brothers. Op dit album sloeg de band een nog wat meer (tekstueel) romantische hoek in. Het echte metal was er wel een beetje vanaf. Gelukkig ook het controversiele (mede door het nummer "Kill all the white people" waarmee ze compleet afstand wilden nemen van de mensen die ze nog steeds als racistisch bestempelden). Er werd daarom een nieuwe tour aangekondigd welke maarliefst twee jaar duurde. Ondertussen stapte drummer Sal Albruscato uit de band om de kruk over te nemen bij Life of Agony. Hij werd vervangen door drum-roadie John Kelly. Inmiddels was Pete Steele met zijn lange haren en door het regelmatig trainen met gewichten een sex-symbool geworden wat resulteerde in een foto-sessie welke geplaatst werd in de Amerikaanse Playgirl.

In 1996 volgde het vierde album "October rust". Hierop de twee meest succesvolle nummers "My girlfriend's girlfriend" en "Love you to death" welke een hoge rotatie hadden op MTV. De cover die hierop te vinden is, is van Neil Young. Zijn "Cinnamon girl" uit 1969 wordt prachtig uitgevoerd. Vlak voor de release speelde de band op 29 juni 1996 op Wâldrock in Burgum, Friesland. Afgezien van de gratis festivals Parkpop, Vlietpop en Bevrijdingspop (waar ik wel af en toe naar toe ging als er iets van mijn gading speelde) liet ik festivals altijd aan mij voorbij gaan. Ik heb het niet zo op festivals omdat de bands daar staan voor een gemengd publiek. Niet iedereen komt voor dezelfde act, dus  zullen de bands ook heel andere nummers spelen dan tijdens de "eigen" concerten. Ook is het geluid meestal een stuk minder omdat het buiten is en er snel tussen de bands omgebouwd moet worden. Voor dit festival liet ik mij uiteindelijk toch overhalen. Het was een ééndaags festival, maar we bleven toch een nachtje op de camping staan (wat ook één van de punten is dat mij altijd doet afhaken bij festivals). Op deze editie van Wâldrock stonden niet de minste namen. Naast Type O Negative waren er o.a. ook Life of Agony, Madball, Fear Factory, Morbid Angel en als headliners Slayer en Ministry. Type O Negative speelde rond 20.30 uur. En dat was het perfecte tijdstip. De late lente-zon begon net onder te gaan en dit in combinatie met de duistere geluiden van de band maakte het tot een prachtig schouwspel. Ik was zo onder de indruk dat ik in december van hetzelfde jaar ook naar Paradiso ging om ze live te zien. En ook hier maakte ik een prachtige avond mee. Alles wat ik wilde horen werd gespeeld en onvergetelijk blijven de twee luchtkanonnen aan de zijkant van het podium die op een gegeven moment allemaal herfstbladeren het podium op bliezen. Niet alleen muzikaal, maar ook visueel was het een groot spektakel.

Na opnieuw een lange world tour, volgde in 1999 het album "World coming down". Hierop een Beatles medley met "Daytripper", "If I needed someone" en "I want you (She's so heavy)". De teksten van sommige nummers werden heel persoonlijk. Het nummer "White slavery" betreft cocaine verslaving en "Everyone I love is dead" en "Everything dies" gaat over familieleden van Pete Steele die in de afgelopen periode allemaal overleden zijn. Achteraf gaf Steele ook toe dat hij niet meer naar dit album kon luisteren. Het was te persoonlijk. Het nummer "Sinus" bracht hem helemaal tot angstaanvallen. Zeker wanneer de hartslag op hol slaat na het geluid van cocaine snuiven. Dit was te realistisch en een groot probleem geworden.

In 2000 kwam een heus best of album uit met de titel "The least worst of". Hierop over het algemeen remixen en single edit's samen met b-kantjes. De band was inmiddels wel een beetje over het hoogtepunt heen wat ervoor zorgde dat de verkoop aantallen niet schrikbarend hoog waren. Wel leuk was ook een cover van Black Sabbath's "Black Sabbath" maar dan met een andere tekst die Steele had geschreven uit het perspectief van Satan. In 2003 kwam de CD "Life is killing me" uit en in 2007 "Dead again". Voor mijn gevoel waren dit geen bijzondere releases in Europa al stonden ze in 2007 wel op het grote Rock am Ring festival in Duitsland.

Op 14 april 2010 kwam het verrassende bericht dat Pete Steele was overleden. De doodsoorzaak was hartfalen wat uiteindelijk kwam door een verwijding in de aorta. En ironisch genoeg juist op het moment dat Steele al enkele maanden clean was en een wat meer sobere levensstijl hanteerde. De overige bandleden kwamen snel met een statement dat met de dood van Pete Steele Type O Negative ook was overleden.

Ondanks zijn niet frisse geschiedenis en rare fratsen heb ik toch altijd een zwak gehad voor Pete Steele en Type O Negative. Op de een of andere manier heeft hij toch altijd ook wel iets symphatieks maar ook onhandigs om zich heen hangen. Eigenlijk was hij volgens mij gewoon een heel onzekere en ook gevoelige jongen die zeker probeerde over te komen en daardoor overhaast soms de verkeerde beslissing nam. Zo ook het verhaal van zijn shoot voor de "Playgirl". Hier bleek dat Steele zich achteraf toch niet helemaal happy voelde toen bleek dat slechts 23% van de leden van Playgirl vrouwelijk bleken te zijn en hij vooral de foto's voor mannen moest signeren.... (waarna hij zijn uitspraken ook weer moest rectificeren dat hij niet homofobisch was, maar dat hij het niet zo bedoeld had)

Links:
Official facebooksite (website werkt niet meer): https://www.facebook.com/typeonegative
"My girlfriend's girlfriend" official video: https://www.youtube.com/watch?v=2nzENXxQfGM
Live show "Dynama" 1995 (30 min show TMF): https://www.youtube.com/watch?v=Yprh1vbgbAA