Het idee is om eerst de link aan te klikken waardoor je de muziek te horen krijgt. Daarna kun je het blog lezen waardoor je de muziek beter in je op neemt.
the Waterboys - Fisherman's blues (full album)
(klik hier voor de muziek)
Deze keer niet één nummer maar een compleet album. Ik kan namelijk echt niet kiezen. Dit is echt absoluut met grote voorsprong het beste album ooit gemaakt. In deze you-tube versie staat hij in random volgorde, maar als het goed is staan alle nummers van het 1988 album erbij.
In 1985 hadden the Waterboys het album "This is the sea" uitgebracht. Hierop staat het nummer "The whole of the moon" waarmee de band door wist te breken. Eigenlijk bestond de band destijds uit een vaste kern van drie bandleden aangevuld met sessie-muzikanten. Die drie waren Mike Scott, Karl Wallinger en Anthony Thistlethwaite waarvan de eerste twee allebei kapitein op hetzelfde schip waren. Dit kon uiteraard niet goed gaan. Wallinger stapte eruit en richtte zijn eigen band World Party op terwijl Mike Scott the Waterboys aanhield. (Wallinger scoorde met World Party hits als "Ship of fools" en "Way down now". Maar het meest in het oog springende werk van hem is toch wel "She's the one" wat, met gemengde gevoelens voor Karl Wallinger, een wereldhit werd in de uitvoering van Robbie Williams).
Deze stap zorgde voor Mike Scott en zijn Waterboys ook voor een muzikale koerswijziging. Met "This is the sea" was de band nog New Wave georienteerd, maar nu koos Mike Scott voor een afslag naar de traditionele Folk. Op "The pan within" van "This is the sea" speelde Steve Wickham viool. En juist hij zou de nieuwe rechterhand worden van Mike Scott. Die fiddle zorgde o.a voor de inspiratie om te kiezen voor het nieuwe folk geluid. Maar ook een trip die Mike samen met Steve maakte naar Dublin. Dit betekende zoveel voor hem dat hij zelfs besloot om te verhuizen naar Ierland. Hij streek neer in Galway in een huis met een studio genaamd: "Spiddal house". Naast sessies in de Windmill studio's in Dublin waren er ook regelmatig sessies in zijn "Spiddal house". Tussen 1986 en 1988 (waarin het album uitkwam) werden er meer dan 100 nummers opgenomen.
Uiteindelijk kwam het album uit met daarop "slechts" 13 nummers. Stuk voor stuk nummers waar het plezier vanaf straalde. Het kende ook veel verwijzingen naar mensen in de omgeving. Zo is Jimmy Hickey uit "Jimmy Hickey waltz" iemand uit de productie crew en is "Dunford's fancy" opgedragen aan Steve Dunford, de broer van producer John Dunford. "Has anybody here seen Hank?" is uiteraard een ode aan Hank Williams. De man die volgens Mike Scott zijn manier van luisteren naar muziek volledig veranderde. Ook is dit het eerste album waar Mike Scott voor het eerst een gedicht gebruikt ("Stolen child") van de Ierse dichter William Butler Yeats. Verder bevat het een cover van Van Morrison ("Sweet thing") en helemaal op het einde nog een outtro in de vorm van Woody Guthrie's "This land is your land".
Gelukkig bleven de andere opnames uit de sessies niet op de plank liggen. Eerst was er in 2001 het album "Too close to heaven" met daarop outtakes dat werd uitgebracht. Maar het allermooiste was toch wel wat in oktober 2013 volgde. Een 7-cd box met daarop 121 tracks uit de verschillende sessies. Je hoort voor en aan het eind van de nummers nog grappige gesprekjes, er zijn first recordings waarin je Mike Scott de akkoorden hoort roepen door de microfoon naar de overige bandleden en enkele covers zoals oa. "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club band" van the Beatles, "I'm so lonesome I could cry" van Hank Williams en Dylan's "I'll be your baby tonight". Meestal zijn outtakes nummers die best vergeten mogen worden en terecht dat ze het album niet halen, maar in dit geval zou het eeuwig zonde zijn als je tracks als "Meet me at the station" en "The prettiest girl in church" nooit zou horen. Deze twee zijn voor mij echt de beste nummers uit alle sessies en ik kan niet begrijpen dat die het originele album niet gehaald hebben...
Na dit geniale album volgde in 1990 "Room to roam". Deze is qua stijl doorgetrokken van zijn voorganger en ook een fantastisch album. Deze werd helemaal opgenomen in Mike's Spiddal house". Maar gezien de stap die gemaakt werd met "Fisherman's blues", de onuitputtende sessies en het hoorbare plezier heb ik voor deze gekozen.
Live heb ik the Waterboys (maar ook Mike Scott solo) meerdere keren gezien. Nu zijn Mike Scott en zijn medemuzikanten altijd een feest om live te zien (ze hebben mij nog nooit teleurgesteld). Maar het meest memorabele voor mij blijft 8 oktober 2004 in de Meervaart in Amsterdam. Een klein intiem theater met een fantastisch geluid. In 2000 was een nieuwe toetsenist bij de band aangeschoven. Het betrof de geniale Richard Naiff. Een klassiek geschoolde toetsenist die zijn stempel op de avond drukte. Hij was die avond net als Mike Scott en Steve Wickham in topvorm waardoor alles op z'n plek viel. Mocht de band ooit nog eens in Nederland komen kan ik je alleen maar zeggen: Ga dat zien!
(Ik heb in de links hieronder een live concert uit 2007 gepost van waanzinnig goede kwaliteit. Ik kan er niks aan doen maar kippenvel over mijn hele lichaam toen ik deze aan klikte...)
Links:
the Waterboys officiele website:
http://www.mikescottwaterboys.com/
Must see! Live concert Haldern 2007 met de geniale Wickham en Naiff in de band:
https://www.youtube.com/watch?v=-yyRivE-Pjg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten