Shane MacGowan & the Popes - Muziek om nooit te vergeten: Week 51

Het idee is om de link hieronder aan te klikken (deze opent in een nieuw venster) en dan terwijl de muziek speelt onderstaand verhaal te lezen. Dan neem je het allebei tegelijk in je op.

Shane MacGowan & the Popes -Lonesome highway
(klik hier voor de muziek)

Een man die ik gelukkig ook live heb gezien is Shane MacGowan. Nu staat hij niet bekend om zijn enorme enthousiasme bij live optredens, maar het is en het blijft gewoon een legende en daarom hoort hij op mijn lijstje.

Shane werd op eerste kerstdag 1957 geboren in Kent, Engeland uit Ierse ouders. Op jonge leeftijd keerden zijn ouders nog wel terug naar Tipperary, Ierland maar vanaf zijn zesde jaar keerden zij toch weer terug naar het zuiden van Engeland waar hij vooral opgroeide in Brighton en Londen. Op school koos hij al snel de literaire kant en hij kreeg hier een studiebeurs voor waarna hij op het Westminster College belandde. Helaas werd hij in het tweede jaar van dit college gestuurd omdat hij werd betrapt op het in het bezit hebben van drugs.

In 1976 ging hij naar een concert van the Clash. Hier was ook een fotograaf van een krant aanwezig en die maakte een foto van een hevig bloedende Shane MacGowan die in het oor gebeten was door een andere fan. De headline was "Cannabalism at Clash gig" en zo zette hij zijn eerste stappen in de media. Hij werd zo ook bekend onder de bijnaam Shane O'Hooligan. Vlak daarna sloot hij zich aan bij Shanne Bradley om zijn eerste punkband te beginnen: "The nipple erectors" en later ingekort tot "the Nips". Hiermee werden vier singles uitgebracht en een live album, maar de echte doorbraak bleef uit. In 1980, vlak voor het uiteenvallen van de band, was er nog wel een bandledenwisseling waarin drummer Jon Moss (later Culture Club) en gitarist James Fearnley zich aansloten.

In 1982 besloot Shane om zijn eigen band te formeren. Het werd Pogue Mahone (oftewel Iers voor "Kiss my ass"). Het moest een punkband worden maar dan wel met traditioneel Ierse instrumenten als o.a. tin whistle, mandoline en accordeon. Shane had Peter "Spider" Stacy ontmoet bij een Ramones show en zij raakten aan de praat. Hij werd de eerste die gevraagd werd voor de nieuwe band en Spirder Stacy nam zijn oude bandmaatje Jem Finer (banjo) mee. Verder riep MacGowan de hulp nog in van James Fearnley (die gitarist was in the Nips) als accordeonspeler en de eerste line-up was een feit. Op 4 oktober 1982 speelde de band haar eerste live show in "The Pindar of Wakefield", Kings Cross (leuk feitje in maart 2011 was ik in dezelfde club met alleen een andere naam ("Mondo Water Rats") voor een optreden van Detroit Social Club).

Daarna ging het snel met de populariteit van de band. Er kwamen een drummer en bassiste aan boord en al snel werd overal in Londen gespeeld. Een eerste single kwam uit ("Dark streets of London") en de aandacht werd getrokken door het label Stiff waar de band het eerste album uitbracht "Red roses for me" maar wel met de bandnaam ingekort tot the Pogues in verband met eventuele problemen om gedraaid te worden op BBC Scotland (waar ook deels Gaelic gesproken wordt). Grote landelijke bekendheid volgde na een optreden voor TV programma the Tube waar bij het nummer "Waxie's dargle" Spider Stacy zich regelmatig overgoot met bier. Op het tweede album "Rum, sodomy and the lash" koos de band voor nog meer eigen materiaal en hierop kwamen de tekstschrijvers kwaliteiten van Shane bovendrijven. Na de release van de single "The Irish rover" samen met the Dubliners werd het Stiff label (omdat een overname door Island records mislukte) failliet verklaard. Terwijl het juist the Pogues waren die het label nog overeind hielden.

Hierdoor bracht the Pogues het derde album "If I should fall from grace with God" op het eigen label Pogue Mahone uit. De distrubutie werd verzorgd door Warner en het werd het best verkochte album van de band. Mede door het duet met Kirsty MacColl "Fairytale of New York" wat op dit album te vinden is. Maar de problemen met Shane werden groter en groter. Steeds vaker kwam hij gewoon niet opdagen bij optredens en hij besloot ook om gewoon niet te gaan touren ter promotie van het "Hell's ditch" album. De overige bandleden besloten om hem te ontslaan en Clash zanger Joe Strummer nam tijdelijk zijn plek in. Toen hij in 1992 ook werd ontslagen nam Spider Stacy de plek van zanger over en brachten ze nog het album "Waiting for Herb" uit.

Shane MacGowan vormde een nieuwe band en dit werd Shane MacGowan & the Popes. Om zijn motief waarom hij uit de band was gezet kracht bij te zetten werd gelijk "Paddy public enemy number one" uitgebracht. Een "rebelsong" en dat was iets waar de rest van de Pogues-bandleden juist vanaf wilden. Verder in zijn band twee crew leden van the Pogues die Shane gevolgd hadden. Paul "Mad dog" McGuinness (gitaar) en Tom McManamon (banjo) verder aangevuld met andere bekenden van de bandleden (waaronder ex-Exploited drummer Danny Heatly). Onder de bandnaam  Shane MacGowan & the Popes kwamen twee officiele albums uit "The snake" (1994) en "The crock of gold" (1997). Ondertussen gebeurde er veel. Producer en geluidsman Dave Jordan (was eerder ook al geluidsman van the Pogues) overleed in 1995 aan een overdosis tijdens een tour van de band in Frankrijk terwijl een jaar later road manager Charlie MacLennan (die Shane ook gevolgd had vanuit the Pogues) overleed aan een hartaanval ten gevolge van overmatig drugsgebruik.

Na 2001 volgden regelmatig reunie optredens van Shane met the Pogues en in 2005 stopte hij definitief met the Popes (die doorgingen onder de bandnaam alleen). In 2010 startte hij zelfs weer een nieuwe band met de naam "The Shane gang" (met In Tua Nua bassist Jack Dublin en drummer Paul Byrne) maar dit lijkt meer een "hobby-project" met af en toe een optreden, want een album is er nooit uitgekomen.

Rond de periode van het overlijden van de twee crew-leden zag ik Shane MacGowan & the Popes live en met Shane maak je altijd wat mee. De eerste keer op 4 maart 1995 in Paradiso stond ik boven op het balkon. Ik weet nog dat er voor zijn microfoon standaard een enorme ventilator stond die recht in zijn gezicht stond te blazen (later kwam ik erachter dat hij dit altijd heeft). Ook zag ik 4 halve liter glazen met water bij zijn microfoon in de buurt staan en bij elk nummer ging er een halve liter doorheen. Tot na 4 nummers de voorraad leeg was en er een roadie opkwam om bij te vullen...met twee flessen witte wijn. Het was dus geen water...

De tweede keer was 11 mei 1997, ook in Paradiso. Op die avond bleek Shane niet aanwezig te zijn in Paradiso. Het voorprogramma was Pigmeat en aangezien ze Shane wel aan het zoeken waren werd gevraagd of Pigmeat door wilde spelen om het publiek te vermaken. Het werd het langste voorprogramma ooit en na ruim 1,5 uur werd er omgeroepen dat Shane gevonden was, maar dat hij nog even moest opknappen. De zaal liep al voor een deel leeg omdat mensen hun trein moesten halen en als ik het niet mis heb betrad de band om 23.30 uur het podium. Aan het eind van de reguliere set liepen de bandleden van het podium af, door de kier van het gordijn naar de kleedkamers. Shane zwaaide nog naar het publiek, draaide zich om en was ineens de band kwijt. Hij stond onbeweeglijk op het podium alsof hij zojuist de grootste goocheltruc ooit had gezien. Er moest een roadie komen om hem bij zijn arm te pakken en de kier in het gordijn open te doen zodat hij ook de kleedkamer kon opzoeken.

Op 18 april 2002 zag ik ze nog een keer in de Melkweg. En wat ook voor de andere twee concerten geldt is dat er wel al die keren een puike show werd neergezet. Iedereen weet zich nog Pinkpop 1995 te herinneren waar Shane té dronken was om ook maar iets te zingen en hij voor eigen bestwil van het podium werd gehaald. Maar dit was alle keren dat ik ze zag niet het geval. Nu is Shane sowieso lastig te verstaan, maar hij hield zich alle keren goed en stelde nooit teleur. Hij wordt vaak als zielig en triest afgeschilderd, maar ik kan het daar niet mee eens zijn. Dit is Shane zoals hij is en hoewel de meeste mensen hem al meerdere malen dood verklaard hebben zeg ik: "Leve Shane MacGowan en bedankt voor alle mooie muziek".

Links:
Official website: http://shanemacgowan.com/
Shane MacGowan & the Popes feat. Johnny Depp - "That woman's got me drinking" Top of the Pops: https://www.youtube.com/watch?v=xdauEuiU5fo
Nick Cave feat. Shane MacGowan - Wonderful world: https://www.youtube.com/watch?v=OtsXjHk2ZsI
Cover van Johnny Logan's "What's another year": https://www.youtube.com/watch?v=GSCEZ-F8-HI
"Aisling" live bij Jools Holland: https://www.youtube.com/watch?v=f4JWCOcHJQE