John Mellencamp - Muziek om nooit te vergeten: Week 4

Het idee is om de link te openen en tijdens het afspelen het blog te lezen. Alhoewel dit een prachtig filmpje is ook, dus je mag hem ook best twee keer afspelen ;-)

John Mellencamp - Jackie Brown (live version)
klik hier voor de video/muziek

Dit kan wel eens een lange blog worden want een artiest die al flink wat jaren meegaat en waar veel over te vertellen valt is John Mellencamp. Geboren in 1951 en opgegroeid in de staat Indiana. Hij begon met muziek maken in zijn eerste lokale bandje toen hij 14 jaar was en al snel bleek dat hij verder wilde in de muziek. Er kwam echter een kink in de kabel want vlak na zijn afstuderen in december 1970 werd hij vader van een dochter en besloten John en zijn vriendin rond te zwerven (extra detail is dat diezelfde dochter ook moeder werd op haar 19e waardoor John opa was op zijn 37e).

De vlucht bracht hem o.a. naar New York waar hij in contact kwam met manager Tony DeFries. Die zorgde ervoor dat hij in 1976 zijn eerste plaat kon uitbrengen "The Chestnut street incident", maar alleen als hij als stagenaam Johnny Cougar zou aannemen. Dit eerste album was een verzameling van eigen werk met covers (the Doors, Roy Orbison).

Daarna volgden nog enkele albums die nog niet echt voor een doorbraak zorgde tot hij in 1982 het album American Fool uitbracht met daarop "Jack and Diane" (no.1 in de USA) en "Hurts so good" (no. 2 in de USA). Voor deze doorbraak heeft John enorm veel te danken aan gitarist Mick Ronson (David Bowie) die gitaar en backing vocals doet op Jack and Diane en nog twee andere nummers van het album. Het daarop volgende album was "Uh-uh" waarop het nummer "Pink houses" staat. In 2008 dacht Senator John McCain dat het wel een goede zet zou zijn om dit nummer te gebruiken voor zijn campagne. Mellencamp zelf nam contact op met de campagne-leider waarin hij vroeg of zij voor dit nummer wilden terugtrekken aangezien John een volger is van de progressieve kant van de Republican Party.

Nu de doorbraak daar was, kon de naam Mellencamp er weer achter. De band was inmiddels ook stabiel geworden waardoor er een eigen meer folk gericht geluid gecreëerd werd. De teksten werden ook meer maatschappij kritisch aangezien hij opgegroeid was in een gebied waar de agrarische sector groot was, maar waar door de vernieuwingen ook de armoede inmiddels om de hoek kwam kijken. Hierdoor nam hij het in zijn teksten altijd op voor de hard-werkende (landbouw) boeren, maar ook voor de slachtoffers van de steeds strenger wordende regels, uitsluitend mega-landbouw-boeren met veel geld en veel machines die de boel overnamen en het daardoor grote aantal werkelozen bij de kleine landbouwers. In 1985 organiseerde hij samen met Willie Nelson een festival met de titel Farm-Aid. Dit festival is tot op de dag van vandaag een jaarlijks terugkerend evenement waar geld in wordt gezameld voor de boeren.

De wereldwijde doorbraak kwam in 1987 met het album "The lonesome jubilee" waarop de nummers "Paper in fire" en "Cherry bomb" staan. Een wereldtour volgde en dit was toch echt niet helemaal de bedoeling. John kreeg een terugslag, scheidde van zijn tweede vrouw Vicki en kwam met een volgende album: het persoonlijke "Big daddy" waarop de originele versie staat van het hier te horen nummer Jackie Brown. Ook ging hij zich meer toeleggen op schilderen en daarom zag hij af van een tour na "Big daddy".



De albums die daarna volgden zouden alleen nog maar de naam John Mellencamp meekrijgen. Cougar was volledig verleden tijd. In 1992 zag ik John voor de tweede keer live. Opnieuw in Den Haag (het Congresgebouw is de enige zaal in NL waar hij wil spelen vanwege de geweldige akoestiek). En opnieuw zorgde hij voor een aparte verrassing. Hij had namelijk een goochelaar in het voorprogramma. Op 8 augustus 1994 tijdens een show in New York moest John halverwege afhaken met een hartaanval. Eind jaren '80 had hij alle drank en drugs al vaarwel gezegd, maar een levensstijl van 80 sigaretten per dag en patat met een steak na elke show eiste uiteindelijk haar tol.

Dit zorgde ervoor dat er nog wel albums van John uit zouden komen, en er korte tours volgden in de USA, maar de oversteek naar Europa zat er niet meer in. De bandbezetting was inmiddels ook gewijzigd en John maakte meer gebruik van sessie muzikanten. Al deze dingen zette John aan het denken en hij besloot vooral weer om te genieten. Zo deed hij enkele gratis akoestische concerten (met hemzelf op gitaar begeleid door een viool en accordeon) gewoon in de buitenlucht. Geen merchandising, geen drankverkoop maar uitsluitend de muziek zoals het hoort te zijn. Dit werd gevolgd door een album "Trouble no more" in 2003. Hierop uitsluitend covers van folk en blues helden als Robert Johnson, Hoagie Carmichael en Lucinda Williams. Terug naar de roots van de muziek.

Dit bleek uiteindelijk allemaal een voorbereiding op een prachtig project wat afgerond werd met de release van het album "No better than this" in 2010. Dit album is volledig opgenomen tijdens een tour door de USA. Elk nummer opgenomen op een historische lokatie. Zo werd er opgenomen in de First African Baptist Church in Georgia, maar ook in het Sheran Gunter Hotel waar Robert Johnson zijn opnames maakte.

Uiteraard werd er ook opgenomen in the legendarische Sun Studio's van Sam Phillips. John probeerde op elke lokatie zoveel mogelijk dezelfde apparatuur te gebruiken als destijds. Dus in de bewuste Hotelkamer 414 waar Robert Johnson ook zat in 1936. Het ging zelfs zo ver dat bij de opnames in de Sun Studio's er met tape markeringen op de vloer waren gemaakt waar Johnny Cash en Elvis zelf stonden, maar ook waar hun apparatuur stond tijdens de opnames. Dit project was zo uniek dat John besloot om weer de oversteek te maken naar Europa en zo gebeurde het dat hij na 19 jaar op 26 juni 2011 opnieuw in Den Haag stond. Dit keer met als voorprogramma een film. Dit waren filmopnames van de "No better than this" recordings. Zo zag je hoe puur en prachtig dit project was. Na de film liet John zien hoe live muziek gemaakt dient te worden. Puur, eerlijk en vooral met veel plezier.

Even terugkomend op de track Jackie Brown. Voor mij is dit het ultieme Mellencamp nummer, maar hij heeft natuurlijk meer geweldige muziek gemaakt. In dit nummer zit alles waar hij voor staat. Pure muziek met een politieke gedachte. Jackie Brown was een arme man met een vrouw, dochter en een klein huis. Geen stromend water en bijna geen eten. Uiteindelijk pleegt Jackie zelfmoord omdat hij geen uitweg meer ziet. De buitenstaander schaamt zich alleen maar voor dit soort mensen, maar komt niet te hulp "But who gives a damn about Jackie Brown?".

Amen and amen Jackie Brown....

Links:
John Mellencamp officiele website: http://www.mellencamp.com/

Prachtig verslag van optreden in Den Haag 2011: http://www.thebluesalone.nl/2011/06/28/john-mellencamp-een-fenomenaal-vechtersbaasje/
Een overzicht van John's schilderijen: http://www.mellencamp.com/index.php?page=intphoto&ga=11