Het idee is om de link die onder de artiest en titel staan aan te klikken (deze opent in een nieuw venster) en dan tegelijk met het afspelen van de muziek onderstaand verhaal te lezen zodat je beide tegelijk in je op kunt nemen.
The Cult -Rain
(klik hier voor de muziek)
Soms heb je wel eens van die oude helden die je nog nooit gezien hebt (of al lange tijd niet meer gezien hebt) die alsnog (of wederom) in ons land komen waar je aan twijfelt of je dit nou wel moet doen. Ik heb dit vrij regelmatig en soms pakt dit niet goed uit (ik noem Big Country, Morrissey, the Stray Cats en zo ook enkele weken geleden met Fish) maar heel soms pakt dit juist verrassend uit (zoals bijvoorbeeld Thin Lizzy zonder Phil). Zo was het ook begin 2007 toen bekend werd dat the Cult met Ian Astbury en Billy Duffy zouden komen en dan ook nog eens in de Melkweg.
De eerste tekenen van leven van deze band zijn uit 1981 toen zanger Ian Astbury in Bradford een band oprichtte met de naam Southern Death Cult. De band kreeg een contract bij Beggars Banquet en tourde door de UK o.a. in het voorprogramma van Theatre of Hate waar Billy Duffy gitarist was. In februari 1983, zestien maanden na oprichting, gaf de band haar laatste concert in Manchester waarna Astbury contact zocht met Billy Duffy en samen met hem de band Death Cult startte. Jamie Stewart (bas) en Ray Mondo (drums) maakten de band compleet en na een debuut optreden in Oslo, Noorwegen (juli 1983) volgde een Europese tour en een EP. Drummer Mondo keerde terug naar zijn geboorteland Sierra Leone en hij werd vervangen door Nigel Preston (ook ex-Theatre of Hate). Vlak voordat de band een eerste TV-optreden had besloten zij de bandnaam in te korten tot the Cult omdat ze niet als gothic band gezien wilden worden.
Het debuutalbum "Dreamtime" kwam uit in 1984 en deze werd vooraf gegaan door de single "Spiritwalker" welke de nummer 1 positie haalde in de independent charts in Engeland. De band was niet vies van live optredens en een hele uitgebreide tour door Europa zorgde er mede voor dat het album dat eigenlijk alleen in de UK was uitgebracht uiteindelijk alsnog in zo'n 30 andere landen werd uitgebracht. In mei 1985 kwam de vierde single van de band uit en dit was "She sells sanctuary". Ondanks dat dit nu een klassieker is, behaalde het destijds slechts de 15e plek in de UK charts en in Nederland haalde het niet eens de top 40. Drummer Preston bleek inmiddels niet meer handelbaar binnen de band en hij werd vervangen door Big Country
drummer Mark Brzezicki die gelijk plaats nam in de videoclip voor "She sells sanctuary". In die tijd zat ik elke ochtend na het krantenlopen van 06.00 uur tot 07.00 uur voor de buis omdat de zender Music Box dan een uur lang lekkere muziek liet zien gepresenteerd door Gaz Top. Hij draaide alles wat ik geweldig vond en zo ook the Cult. Dus ik in de lokale platenzaak op zoek naar het album "Love". Najaar 1985 was ook de tijd dat de platenzaken naast de prachtige rijen met vinyl, ook een rijtje met een stuk of 30 - 40 cd's neerzetten. Dus ik was verrast dat ik daar ook the Cult met "Love" tussen zag staan. Nog verbaasder was ik toen ik de LP en de CD naast elkaar hield. Op de CD stonden namelijk twee "bonustracks" die niet op de LP stonden ("Judith" en "Little face"). Dat zorgde voor een enorme ontwikkeling: Na aanschaf van de CD gelijk door naar de elektronica-specialist voor de aanschaf van mijn eerste CD-speler. Van het album "Love" kwamen nog twee singles "Rain" en "Revolution" die ook in Nederland geen hits werden.
Na een uitgebreide wereld toernee waarbij drummer Les Warner (ex-Julian Lennon band) plek nam op de drumkruk, keerde de band terug in de studio met producer Steve Brown (die ook "Love" geproduceerd had). Ze namen twaalf nieuwe songs op maar de band was niet happy met het geluid en besloten om naar New York te gaan waar ze afspraken met Rick Rubin om de eerste single "Love removal machine" te produceren. Rubin wilde dat ze het nummer volledig opnieuw zouden opnemen, wat ook gebeurde en hij zorgde er zelfs voor dat daarna alle tracks welke waren opgenomen met Brown opnieuw opgenomen zouden worden onder zijn hoede. Hier was platenmaatschappij Beggars Banquet niet blij mee aangezien de kosten voor de opnames al gemaakt waren. Maar na het luisteren van de New York recordings gingen ze uiteindelijk toch akkoord en niet geheel onterecht want het album verkocht veel meer dan voorloper "Love". De eerdere bekend gemaakte titelalbum "Peace" werd ook gewijzigd in "Electric". Voor de tour hing Jamie Stewart in plaats van de bas een slaggitaar om en als bassist voor de tour werd Kid Chaos aangesteld. Voor de USA tour werd Guns n' Roses gebruikt als voorprogramma wat de status van de band op dat moment wel weergeeft.
Deze status zorgde ook voor enorme problemen. Zo sloopte de band tijdens een Australische tour voor 30.000 GBPounds aan instrumenten waardoor ze de Japanse tour moesten afzeggen aangezien geen enkel instrumenten-merk meer met ze in zee wilden gaan. Ook binnen de band liep het allemaal niet lekker. De bandleden spraken nauwelijks met elkaar. Na de tour besloot Kid Chaos om op te stappen en een eigen band te starten (Four Horsemen, voor Rick Rubin's Def American label), de band ontsloeg drummer Warner (die de band nog vele malen zou aanklagen voor dit ontslag en voor misgelopen royalties voor het "Electric" album) en verhuisden Astbury, Duffy en Stewart naar Los Angeles.
De opnames voor het volgende album "Sonic temple" werden in de winter van 1988/1989 gemaakt in Vancouver, Canada en het was een komen en gaan van drummers. Zo waren er o.a. Eric Singer (Kiss) en Mickey Curry (Bryan Adams) waarna laatstgenoemde uiteindelijk drummer werd op het album. Voor de tour van het album werd drummer Matt Sorum aangesteld (die later weer op zou duiken in Guns n' Roses en Velvet Revolver). De tour deed ook Nederland aan samen met Aerosmith. Ze kwamen in Ahoy' en ik weet dat ik enorm getwijfeld heb maar besloot om niet te gaan. De laatste (live) beelden die ik voorbij had zien komen waren niet dusdanig dat ik vertrouwen had in een goed concert. Astbury was meestal niet in "normale" staat en vloekte en tierde er flink op los. Ook vocaal haalde hij meestal niet het niveau dat bij hem paste waardoor ik afhaakte.
Ik ben de band daarna niet volledig uit het oog verloren, maar toch raakte ik ze een beetje kwijt. De volgende albums waren ook geen echte klassiekers. Voor het album "Ceremony" verschenen Astbury en Duffy zelfs op aparte tijdstippen van elkaar in de studio om hun opnames te voltooien. De band baarde weer opzien in 1992 toen het als afsluiter op Pinkpop stond. Ze wisten van geen ophouden en Astbury stond weer vloekend en scheldend met gebaren en bewegingen die lieten zien dat hij flink onder invloed was. Na enkele waarschuwingen dat de band echt moest stoppen omdat het afsluitende vuurwerk moest beginnen om geen problemen met de vergunningen te krijgen stormde Jan Smeets zelf het podium op om de stekkers midden tijdens een nummer eruit te trekken. In 1995 viel het doek en gingen de bandleden allemaal hun eigen weg. Astbury timmerde aan de weg met een solo-project en Billy Duffy probeerde samen met oud Alarm zanger Mike Peters een nieuw project op te starten.
In 1999 kwamen Duffy en Astbury toch weer bij elkaar wat resulteerde in een aantal manieren om weer geld te genereren rond the Cult. Er kwam een Best-of album uit en Beggars Banquet bracht een 6-CD box uit waarin ook het album "Peace" zat welke de eigenlijke eerste opnames van "Electric" bevatten. Verder allemaal b-kantjes en radio optredens. Hoe dan ook weer geld in het laatje. Het nieuwe album dat uitkwam "Beyond good and evil" bleek echter niet het verwachtte succes te halen. Aangezien Astbury een aanbieding kreeg om met the Doors bandleden Robbie Krieger en Ray Manzarek mee te touren in "the Doors 21st Century" viel de band weer uit elkaar. Het Doors project ging niet zonder slag of stoot mede door diverse rechtzaken van familieleden van Jim Morrison en oud drummer John Densmore waardoor de bandnaam wijzigde in "D21C" en later in "Riders on the storm".
In 2006 volgde er een nieuwe reünie. Deze reünie shows stonden positief bekend als lang uitgesponnen shows waarin er ook veel oude nummers werden gespeeld die lang niet meer voorbij waren gekomen. De reacties waren zelfs zo goed dat Astbury besloot om te stoppen met het "Riders on the storm" project om zich weer volledig op the Cult te storten. Op 17 juni 2007 deden ze dus de Melkweg aan en deze keer besloot ik om voor het eerst the Cult live te gaan bekijken. Ik was bang voor een teleurstelling, maar het bleek geheel onterecht. Ian Astbury en Billy Duffy stonden als herboren op het podium. Ze maakten zelfs gein met elkaar en genoten zichtbaar. Muzikaal stond het als een huis. Billy Duffy speelde als een jonge God en Ian was niet alleen vocaal zeer goed maar ook nog eens amikaal met het publiek en volkomen fris. Het werd een lange set met alle krakers, maar dus ook enkele "vergeten" songs en zelfs verzoekjes uit het publiek werden gehonoreerd. Er volgden ook nog twee albums ("Born into this" en "Choice of weapon") en een EP en nu is op de website te lezen dat er ook nu weer een nieuw album aan zit te komen. Nu moet ik zeggen dat ik ze niet dagelijks draai, maar als ze voorbij komen in mijn media-player denk ik altijd met een glimlach en een goed gevoel terug naar die avond in de Melkweg in 2007. De avond dat ik zag dat the Cult ouder en vooral wijzer is geworden.
Links:
Official website the Cult:
http://thecult.us/main/
"Spiritwalker" live 2007:
https://www.youtube.com/watch?v=Y5Nn1eWiTb0
"Nirvana" live 2007:
https://www.youtube.com/watch?v=EqF4EBUbuzc
The Cult Live at the Lyceum 1984:
https://www.youtube.com/watch?v=I1G1Z1_yjZA
Southern Death Cult Live 1983:
https://www.youtube.com/watch?v=xkA8aPfCelc
Geen opmerkingen:
Een reactie posten