Het idee is om de link met de muziek aan te klikken (deze opent in een nieuw venster) waarna je tegelijk het verhaal eronder kunt lezen.
Dropkick Murphys - Which side are you on?
(klik hier voor de muziek)
Deze keer een verhaal over een band die je gewoon een keer live gezien moet hebben. De energie die in een live show zit is voelbaar voor het hele publiek en daarom een absolute aanrader.
Dropkick Murphys werd opgericht in 1996 in Quincy, Massachusetts door bassist Ken Casey (nog het enige huidige bandlid), zanger Mike McColgan, gitarist Rick Barton en drummer Jeff Erna. De bandnaam komt van Dr. John "Dropkick" Murphy een professioneel worstelaar die de "Dropkick" als handelsmerk had. Na enkele EP's die uitgebracht werden op het Hellcat label volgde in 1998 de eerste volledige CD "Do or die" welke geproduceerd werd door Rancid's zanger/gitarist Lars Frederiksen.
Tijdens de tour in 1998 stapte zanger Mike McColgan uit de band. Over dit vertrek doen twee verhalen de rondte. Het ene is dat hij graag in de voetstappen van zijn oom wilde treden en daarom brandweerman wilde worden bij de Boston Fire Departement (wat hij ook daadwerkelijk deed). Maar in tegenstelling daarop kwam er namens de band een persbericht naar buiten dat Mike uit de Dropkick Murphys was gezet omdat hij de muziek en principes van de band niet serieus nam. En dit terwijl de band steeds meer aandacht vroeg voor de teksten en de uitstraling waarin zij het opnamen voor de minder bedeelden in de maatschappij. Mike werd opgevolgd door Al Barr (ex-the Bruisers) die inzag dat de band inmiddels erg groot aan het worden was en graag de overstap maakte.
Zo ging de band de studio in voor het tweede album "The gang's all here". Een meer street-punk album en ook meer Ierse invloeden dan het debuut. Er volgde opnieuw een uitgebreide tour, want live spelen is nou eenmaal het handelsmerk van de Dropkick Murphys. Opnieuw werd samen gespeeld met the Business en er werd ook gezamelijk een split-single opgenomen. Toch liep het niet meer lekker tussen Casey en gitarist Barton. En dat is zachtjes uitgedrukt want in een later interview zei Barton dat ze in die tijd elkaar zelfs haatten. Barton stapte tijdens de opnames van het derde album uit de band. Er kwamen vier (!) nieuwe leden bij. Twee gitaristen (James Lynch en de 17-jarige Marc Orrell die ook accordeon kan spelen), een mandoline/tin-whistle speler (Ryan Foltz) en een full time doedelzak speler (Robbie "Spicy McHaggis Mederios", vernoemd naar een menu bij de Schotse McDonalds). Dit gaf de richting die de band op wilde gaan wel goed weer. Het resulteerde in het album "Sing loud. sing proud!" met veel Ierse invloeden (o.a. een samenwerking met Shane MacGowan en covers van Irish traditionals "Rocky road to Dublin" en "The wild rover").
Ook op dit album het nummer uit de link "Which side are you on". Dit nummer werd al in 1931 geschreven door Florence Reece, de vrouw van Sam Reece, een vakbondsleider voor de mijnwerkers in Kentucky. In die tijd zaten de uitgebuitte mijnwerkers totaal niet op dezelfde lijn als de eigenaren van de mijnen. De lokale sheriff (ingehuurd door de mijn eigenaren) besloot om het huis van de Reece family binnen te laten vallen en hiermee een einde te maken aan de problemen. Sam Reece was echter al gevlucht omdat hij het aan zag komen. Zijn vrouw en kinderen werden wel flink aangepakt in hun eigen huis. Dezelfde avond schreef Florence Reece het nummer wat later ook werd uitgevoerd door o.a. Pete Seeger, Deacon Blue en Billy Bragg die er een iets andere tekst op maakte gebaseerd op de Engelse mijnwerkers staking (
zie het Billy Bragg blog van week 2).
Na dit album volgde de grootste tour die de band ooit gedaan had. In juni 2001 deden ze de Melkweg in Amsterdam aan en die was afgeladen vol. Twee support acts openden (waarvan de eerste een Japanse meiden-punk band was die geen woord Engels spraken) waarop het publiek een beetje laf reageerde. Het leek erop dat het geen bijzondere avond zou worden. Tot de intro-tape van de Dropkick Murphys werd gestart. Billy Bragg's "Power in a union" schalde door de speakers en nadat dit hele nummer was geweest stormden de bandleden het podium op, knalden "For Boston" eruit en het bier vloog door de lucht. Vanaf dat moment heb ik niemand meer stil zien staan. De hele zaal deinde op en neer en allemaal vrolijke gezichten om mij heen. Op het podium hetzelfde. Het was een komen en gaan van stagedivers en bij "Kiss me I'm sh#tfaced" werden alle (en dan bedoel ik ook echt ALLE) dames uit de zaal het podium opgeroepen (zie voorbeeld in een video bij de links). Het was één grote maar ook prettige chaos. Na een intensieve show gingen de zaallichten aan en de damp-druppels kwamen echt letterlijk van het plafond naar beneden. Zo had zowel de band als het publiek zich gegeven.
Na de tour (waarin ook een live album werd opgenomen tijdens het St. Patrick's day weekend in thuisstad Boston) bleek dat opnieuw wat leden zouden vertrekken. McHaggis vertrok (vervangen door Canadees Scruffy Wallace) en Ryan Folz werd vervangen door multi-instrumentalist Tim Brennan. Dat al deze ex-bandleden elkaar toch nog steeds een warm hart toedragen blijkt in het feit dat oud-zanger Mike McColgan samen met oud-drummer Jeff Erna een nieuwe band was begonnen en hierop de hulp van Ken Casey inriep voor zang en productie. Het werd minimale hulp omdat Casey te druk was met de DKM.
Het album dat volgde was "Blackout" met daarop een fans-favourite en traditional "Fields of Athenry". Ook hierop het nummer "Time to go" en ode aan de ijshockey-ploeg Boston Bruins en prompt werd de band gevraagd voor een optreden in de pauze tijdens een wedstrijd en werd het nummer gebruikt voor de EA-sports game NHL 2005. Op het daarop volgende album "The warrior's code" stond een re-make van het nummer "I'm shipping up to Boston" waarop de band teksten gebruikte uit een gedicht van (daar is hij weer) Woody Guthrie welke gevonden werd in zijn archieven. Hierdoor kan ik wel zeggen dat Woody Guthrie een beetje de rode draad is geworden in mijn wekelijkse blog en dat deze man dus van enorme waarde is geweest voor mijn muzikale invloeden. Dit nummer is o.a. ook gebruikt in een aflevering van the Simpsons (the Debarted, aangezien dit ook gebruikt is in de Scorsese's film the Departed), bij de Boston Red Sox honkbal wedstrijden maar ook als het Ierse nationale rugby team thuis speelt is dit het nummer dat direct ingestart wordt na het volkslied.
Zo lijkt het voor de niet-muziekkenner dat het geen grote band is, maar de echte muziekliefhebber weet wel beter. Als ik ook nog eens noem dat de band door de grote meneer Bruce Springsteen werd uitgenodigd om hem tijdens een live concert in Boston op het podium bij te staan en samen zijn "Glory days" en "American land" te spelen (en gitarist Tim Brennan gelijk on stage zijn vriendin ten huwelijk vroeg waarop Bruce voor hen "So young and in love" speelde) dan geeft dat de grootte van de band in de USA wel aardig weer. Springsteen speelde zelfs mee op het Dropkick Murphys album uit 2011 "Going out in style".
Kortom, een band die absoluut in deze inmiddels prachtige rij van "muziek om nooit te vergeten" thuis hoort. Al moet ik wel eerlijk bekennen dat die avond in juni 2001 in de Melkweg wel van enorme invloed is geweest op mijn beeld van deze band. Want de energie, plezier en kracht die die avond uitstraalde is een kenmerk voor deze band die ze voor mij nóg groter maakt dan ze nu al zijn.
Links:
Official website:
http://www.dropkickmurphys.com/
Girls on stage live video:
https://www.youtube.com/watch?v=vCISi5cRZyc
I'm shipping up to Boston (feat. Bruce Springsteen):
https://www.youtube.com/watch?v=a7QsVPYWQFE
Full concert:
https://www.youtube.com/watch?v=LZLKcQZddIw
Geen opmerkingen:
Een reactie posten